دانش فنی حلقه مفقوده وزنه‌برداری زنان

تیم ملی وزنه‌برداری زنان ایران برای نخستین بار در مسابقات قهرمانی جهان تایلند حضور یافت.  این وزنه‌برداران که پیش از این در مسابقه‌های قهرمانی بزرگسالان آسیا شرکت کردند، جایگاه نهم قاره کهن را از میان ۱۹ کشور به خود اختصاص دادند.

اما دختران وزنه‌بردار ما چقدر باید زمان صرف کنند و در چند مسابقه حضور یابند تا بتوانند رکوردهای خود را بالا ببرند و به مدال جهانی و آسیایی دست یابند و همچنین جواز حضور در المپیک را کسب کنند.

از آنجایی که نخستین حضور در نخستین رقابت‌ها همواره برای ورزشکاران تجربه‌ای جدید و آشنایی با شرایط این مسابقات است، نمی‌توان آن را محکی به عنوان ارزیابی ضعیف عملکرد زنان وزنه‌بردار در نظر گرفت.

موردی که برخی از رسانه‌ها به آن اشاره کردند اما منتقدان باید در نظر بگیرند که زنان ایرانی با وجود مشکلات بسیار و نداشتن مشاور فنی مرد و تنها پس از ۱۰ ماه اردو، راهی پیکارهای جهانی شدند.

به یقین مردان ما از همان ابتدا در نخستین رقابت‌های جهانی و آسیایی مدال آوری یا رکوردشکنی نداشتند بنابراین زنان ما نیز نیازمند کسب تجربه و بهره بردن از تجربه پیشکسوتان وزنه‌برداری هستند.

همچنین زنان وزنه‌بردار برای کسب سهمیه المپیک باید در ۶ مسابقه گزینشی یابند و تا آن زمان مدت زیادی باقی نمانده و فدراسیون در این مدت کوتاه ۴ مسابقه برون مرزی را برای آنها باید در نظر بگیرد.

برای آنکه بدانیم زنان ما از فاصله نخستین حضور در مسابقات آسیایی تا شرکت در رقابت‌های جهانی به چه میزانی رکوردهای خود را بهبود بخشیدند به ارزیابی عملکرد این چهار نماینده کشورمان در مسابقه‌های جهانی می‌پردازیم.  

«پوپک بسامی» نخستین نماینده ایران بود که در دسته ۵۵ کیلوگرم در مسابقات جهانی وزنه‌برداری تایلند به روی تخته رفت و با ۷۲ کیلوگرم یک‌ضرب، ۸۶ کیلوگرم دوضرب و مجموع ۱۵۸ کیلوگرم در جایگاه سی و هفتم این رقابت‌ها قرار گرفت.

وی در مسابقات قهرمانی بزرگسالان آسیا در وزن ۵۵ کیلوگرم با رکورد ۵۸ کیلوگرم یک‌ضرب، ۸۵ کیلوگرم دوضرب و مجموع ۱۴۳ کیلوگرم در جایگاه دوازدهم قاره کهن ایستاد.

بنابراین او توانست نسبت به مسابقات آسیایی، ۱۵ کیلوگرم افزایش رکورد داشته باشد.

همچنین «ابریشم ارجمندخواه» در دسته ۷۱ کیلوگرم، با ۷۷ کیلوگرم یک‌ضرب، ۹۳ کیلوگرم دوضرب و مجموع ۱۷۰ کیلوگرم در جایگاه بیست و چهارم جهان قرار گرفت.

ای وزنه‌بردار در مسابقات قهرمانی بزرگسالان آسیا در وزن ۶۴ کیلوگرم با رکورد ۶۵ کیلوگرم در یک‌ضرب، ۸۵ کیلوگرم در دوضرب و مجموع ۱۵۰ کیلوگرم در جایگاه شانزدهم قاره کهن ایستاد.

او توانست در مسابقات جهانی ۲۰ کیلوگرم رکورد خود را بهبود بخشد.

«سیدالهام حسینی» سومین نماینده ایران در دسته ۷۱ کیلگرم گروه A با ۸۳ کیلوگرم یک‌ضرب، ۱۰۸ کیلوگرم دوضرب و مجموع  ۱۹۱ کیلوگرم در جایگاه شانزدهم جهان ایستاد.

این ملی‌پوش وزنه‌بردار در رقابت‌های آسیایی در دسته ۷۱ کیلوگرم با ۷۸ کیلوگرم یک ضرب، ۹۸ کیلوگرم دوضرب،  مجموع ۱۷۶ کیلوگرم را ثبت کرد و در جایگاه ششم آسیا ایستاد.

حسینی در مسابقات جهانی ۱۵ کیلوگرم رکورد خود را افزایش داد.

آخرین نماینده ایران که در مسابقات جهانی در دسته ۸۷ کیلوگرم به روی تخته رفت، «پریسا جهانفکریان» بود که  با ۸۷ کیلوگرم یک‌ضرب، ۱۱۱ کیلوگرم دوضرب و مجموع ۱۹۸ کیلوگرم در جایگاه بیست و یکم جهان قرار گرفت و تنها ۲ کیلوگرم با رکورد ۲۰۰ کیلوگرم فاصله دارد.

او همچنین در مسابقات قهرمانی آسیا با رکورد ۸۲ کیلوگرم یک‌ضرب، ۱۰۳ کیلوگرم دوضرب و مجموع ۱۸۵ کیلوگرم در رده نهم آسیا ایستاد.

بنابراین وی توانست نسبت به رقابت‌های آسیایی رکورد خود را ۱۳ کیلوگرم بهبود بخشد.

البته باید خاطرنشان کرد که این وزنه‌برداران به جز حسینی که در گروه A به روی تخته رفت. در گروه‌های B، C و D در کنار وزنه‌برداران دیگر وزنه زدند.

تیم ملی وزنه‌برداری ۴ نفره زنان ایران در پیکارهای جهانی با کسب ۵۰، ۴ امتیاز  در بین ۷۴ کشور جهان در رده چهل و هفتم قرار گرفت. چین با ۷۸۶، کره شمالی با ۵۱۱ و آمریکا با ۴۸۲ امتیاز در رده اول تا سوم قرار گرفتند.

با مقایسه رکوردها و گروه‌هایی که وزنه‌برداران در این رقابت‌ها به روی تخته رفتند می‌توان ارزیابی کرد که نه تنها زنان ما هنوز راه درازی برای رسیدن به کسب مدال دارند بلکه آوردگاه سخت المپیک برای این ملی‌پوشان رویایی دست نیافتنی است. شاید آنها بخواهند که سهمیه المپیک را کسب کنند اما به طور حتم راه سختی را پیش رو خواهند داشت.

توقعی که باید از فدراسیون وزنه‌برداری داشته باشیم این است که از دانش پیشکسوتان با تجربه مرد به عنوان مشاوران فنی زنان وزنه‌بردار بهره ببرد و همچنین مربیان با تجربه‌ای را برای پیمودن این مسیر در نظر بگیرد. شاید استخدام مربیان خارجی با وجود هزینه‌های گزاف برای فدراسیون دشوار باشد اما اگر به دنبال مدال‌آوری آنها در عرصه برون مرزی و کسب سهمیه المپیک هستند باید تمامی این شرایط مهیا شود.

همچنین باید امکانات اولیه و سالن تمرین را از یاد نبرد که برخی از آنان از این نیازها هنوز بی‌بهره‌اند. بنابراین بسترسازی مهم‌ترین راهبرد دستیابی به مدال برای زنان وزنه‌بردار ایرانی است.