تبعیض‌ها؛ گلایه‌ای که قهرمانان ناشنوا آن را فریاد می‌زنند

تجربه سکوت بر دنیای پیرامون یکی از تلخ‌ترین تجربه‌ها به شمار می‌رود، سکوتی که سخت و غیرقابل‌ تحمل است. تصور عجز از درک صداهای اطراف زمانی سخت به شمار می‌رود که بدانیم دنیای ناشنوایان با سکوت سهمگین ناشی از نبود یکی از حواس پنچگانه گره خورده است.

شنیدن صدای گرم تسلی‌بخش مادر، صدای باد و چکه‌های باران، یا موسیقی آرام‌بخش آب و صدای پرندگان خوش‌الحان از جمله مواهبی است که یک ناشنوا هرگز تجربه نکرده یا شانس بسیار کمی برای تجربه آن دارد. اهمیت حس شنوایی با سخنان «هلن کلر» نویسنده شهیر آمریکایی که در کودکی بینایی و شنوایی خود را از دست داد، بهتر درک می شود که می‌گوید: اگر این فرصت به من داده می‌شد که یکی از دو حس خود را بازیابم، ترجیح می‌دادم بشنوم تا ببینم.

 همه ما می‌دانیم محرومیت‌ها سخت و فرساینده هستند، به‌ویژه اگر مجبور باشیم تمام عمر آن را تحمل کنیم و امیدی به رفع یا پایان آن نداشته باشیم. اما نباید ناامید شد زیرا در جهانی بدون صدا شاید موهبتی وجود دارد که انگیزه و امید به زندگی در روزهای ساکت پیش‌رو را ساده‌تر و تا حدی خوشایند کند. این ابزار چیزی ورزش نیست که به راهی برای غلبه بر محدودیت‌ها تبدیل شده است.

ناشنوایان معلولانی هستند که بر حسب تقدیر یکی از حواس پنجگانه خود را از دست دادند اما فدراسیون جهانی ورزش‌های ناشنوایان، ناشنوایی را معلولیت نمی‌داند.

ناشنوایان در آوردگاه‌های جهانی تلاش می‌کنند و در زندگی اجتماعی برای برقراری ارتباط با دنیای پیرامون این تلاش‌ها مضاعف می‌شود اما برخلاف تصور فدراسیون جهانی که ناشنوایی را معلولیت نمی‌داند در جامعه دید خاصی نسبت به این قشر وجود دارد به گونه ای که افراد درگیر با این مشکل و ورزشکاران آن پس از دوران قهرمانی با مشکلاتی مانند اشتغال، تحصیل، ازدواج و مسکن مواجه هستند؛ مشکلاتی که عمده آن توانایی نداشتن در ارتباط‌گیری این قشر با جامعه است که زمینه را برای برخی تبعیض‌ها فراهم می‌کند.

تبعیضی که گلایه دائمی و مستمر ورزشکاران ناشنوا بود و هست تا جایی که رئیس فدراسیون ورزش‌های ناشنوایان نیز در هر فرصتی به این مطلب اشاره می کند.

«مهران تیشه‌گران» تاکید دارد که باید نگاه تبعیض‌آمیز بین ناشنوایان و افراد سالم و به تاسی از آن بین ورزشکاران سالم و ورزشکاران ناشنوا برداشته شود و حذف این نگاه در دیدگاه مدیران کشور و ورزشی اهمیت بیشتری دارد.

رئیس فدراسیون ورزش‌های ناشنوایان با بیان اینکه  پاداش قهرمانان ما نسبت به قهرمانان المپیک و پارالمپیک بسیار ناچیز است، معتقد است: این ظلمی است که در حق ملی‌پوشان ناشنوا روا داشته می‌شود در حالی که ناشنوایان به دلیل معلولیتی که دارند، باید مورد حمایت جدی‌تری از سوی مسئولان قرار گیرند.

وی اضافه کرد: چنانچه امکان حمایت بیشتری برای آنان وجود ندارد، می‌بایست در برخورد با موفقیت‌ها و افتخارآفرینی این ورزشکاران نگاهی بدون تبعیض و متناسب با میزان موفقیت‌های آنان داشت.

به گفته تیشه‌گران در حالی که قهرمانان المپیک و پارالمپیک ۳۰۰ سکه به عنوان پاداش دریافت می‌کنند به قهرمانان المپیک ناشنوایان ۷۰سکه پرداخته می‌شود.

یکی از مهمترین خواسته‌های ورزشکاران معلول به ویژه ناشنوایان رفع مشکلات اقتصادی است. مشکلاتی که بدون شک بسیاری از جنبه‌های زندگی آنان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگر مشکل اشتغال این گروه حل نشود، ورزشکاران ناشنوای کشور که شمار آنان کم نیست پس از دوران بازنشستگی با مشکلاتی مانند تامین هزینه‌های ازدواج، مسکن، تحصیل و تامین ابزارهای درمان و ارتباط‌گیری با محیط  مواجه می‌شوند.