فدراسیون جانبازان و معلولین به عنوان سازمانی که بیشترین فراوانی ورزشکاران پارالمپیکی را بر خواهد گرفت این روزها شرایط مناسبی نسبت به گذشته ندارد. «حمید علی صمیمی» رییس این فدراسیون از سمت خود کناره‌گیری کرد اما «مسعود سلطانی‌فر» وزیر ورزش و جوانان وی را به عنوان سرپرست فدراسیون انتخاب کرد، انتخابی که نشان داد این مدیر قرار است تا برگزاری انتخابات در نقش تنها یک اداره کننده ظاهر شود. اداره کننده‌ای که در زمان ریاستش بر فدراسیون، عملکردش مورد انتقاد بود و حالا باید منتقدان را راضی نگه دارد تا انتخابات برگزار شود.
کمتر از ۱۰ ماه دیگر به رقابت‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو زمان باقی است و ورزشکاران پارالمپیکی ایران باید براساس زمان‌بندی‌ها به رقابت‌های گزینشی بروند؛ رقابت‌هایی که می‌تواند زمینه را برای هدف گذاری ایران در توکیو ۲۰۲۰ فراهم کند. براساس اعلام «محمود خسروی وفا» رییس و «هادی رضایی» دبیر اجرایی کمیته ملی پارالمپیک هدفگذاری ایران در توکیو ۲۰۲۰ قرار گرفتن در جمع ۱۰ کشور برتر این تورنمنت است؛هدف گذاری که بر مبنای کیفی ایجاد شده و قرار است چهار گروه راهی سرزمین آفتاب شوند. بنا به اعلام رضایی براساس این هدفگذاری کسانی که شرایط مناسب برای رسیدن به سکو دارند سه گروه اصلی اعزام به سرزمین آفتاب هستند. گروه چهارم نیز ورزشکاران و تیم هایی هستند که در بازی‌های پاراآسیایی شانس اول کسب مدال به شمار می‌روند و باید در پارالمپیک در شرایط مسابقه قرار گیرند.
حال که قرار است تیمی مانند بسکتبال با ویلچر که مدال طلای پاراآسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا در کارنامه دارد به توکیو برود لازم است پیش از رفتن بررسی کاملی از شرایط تیم شود. شرایطی که «مهرداد آگین» رییس انجمن بسکتبال با ویلچر در گفت وگو با رسانه ها آن را مطلوب توصیف نکرد بلکه با بیان مشکلات آن گفت: در بخش مردان برخی از ویلچرها قدیمی و بدنه آنها بارها شکسته و جوش خوردند. به هر صورت چاره‌ای نداریم با همین ویلچرها در قهرمانی آسیا شرکت کنیم.
اظهارات رییس انجمن بسکتبال با ویلچر حاکی از آن است که هدفگذاری برای رسیدن به جمع ۱۰ کشور برتر پارالمپیک در حالی با برنامه‌های کیفی تدوین شده که قرار است سیاهی لشکر راهی ژاپن نشود بلکه هزینه ناشی از اعزام‌های بدون مدال، به رشته هایی تعلق گیرد که در آینده بتوانند در سکو قرار گیرند. این برنامه‌ریزی در حالی توسط مسوولان کمیته ملی المپیک در حال اجرا و آنان همچنان از کوچک سازی کاروان ایران در توکیو ۲۰۲۰ سخن به میان می‌آورند که تا کنون فدراسیون تحت نظر این کمیته، از نوسازی ویلچر تیم قهرمان جاکارتا عاجز بوده است. عجزی که مسوولان تیم را بر آن داشته است تا با جوشکاری ویلچرهای قدیمی آنان را مهیای مسابقات گزینشی المپیک کنند.
بنا به گفته آگین قرار است پس از کسب سهمیه پارالمپیک این ویلچرها تعویض شوند. این وعده همان نوشدارویی است که پس از مرگ سهراب خواهد رسید.زیرا در این رشته بسکتبال معلولان همچنان که یک ورزشکار نقش مهمی در موفقیت تیم دارد ویلچر و سالم بودن این وسلیه می‌تواند موفقیت را سرعت ۲ چندان ببخشد. اما اگر در میانه یک مسابقه بین‌المللی ویلچر کهنه دچار مشکل شود نه تنها بعد تبلیغاتی آن برای ورزش ایران خسارت بار است بلکه ورزشکار مجبور است تا تعمیر و درست شدن آن بیرون از میدان مسابقه باشد. همچنین احتمال آسیب‌دیدگی ورزشکاران با چنین ویلچرهایی بیش از پیش است.
ایران در رقابت با کشورهای چین، کره جنوبی و استرالیا در رقابت‌های قهرمانی آسیا و گزینشی پارالمپیک جهان باید با یک جین ویلچر قدیمی شرکت کند و به فینال این مسابقات صعود کند تا بتواند سهمیه پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو را کسب کند. آیا با شرایطی که تیم دارد و ویلچرهایی که هر لحظه احتمال خرابی آنان وجود دارد چنین کاری امکان پذیر است؟ بله ممکن است که تعصب و غیرت بازیکنان ایرانی بر محرومیت و محدودیت‌ها غلبه کند اما اینکه چرا فدراسیون پس از قهرمانی در جاکارتا به فکر تعویض این ویلچرها نیفاده، مساله‌ای است که نه در زمان رییس به آن پاسخ داده شد و نه قرار است که سرپرست کنونی به آن پاسخ دهد. در نشست‌های خبری دبیر اجرایی کمیته ملی پارالمپیک نیز اشاره به آن نمی‌شود.
اگر قرار باشد تیم سهمیه کسب کند و بسکتبال با ویلچر به عنوان گروه چهارم هدف به توکیو اعزام شود آیا در آوردگاه بزرگی مانند پارالمپیک نمایش با ویلچرهای شکسته در سرزمین آفتاب امکان‌پذیر است؟ این پرسشی است که قبل از اعزام تیم مسوولان فدراسیون ورزش‌های جانبازان و معلولین باید پاسخی قانع کننده برای آن داشته باشند.
نظر شما