نگرانی مسلمانان روهینگیا از آینده خود در هند

نشریه "تایمز او ایندیا" روز دوشنبه نوشت:رحیمه یک مهاجر ۱۸ ساله روهینگیایی که از کشتار میانمار فرار کرده و به هند پناه آورده است گفت: پس از رسیدن به هند ما به یک احساس آرامش رسیدیم زیرا دیگر نگران جان خود نبودیم .

وی که  در یک اردوگاه مهاجران در جنوب دهلی نو زندگی می‌کند اکنون از اجرایی شدن اصلاح قانون شهورندی هند بسیار نگران است.

رحیمه گفت: وضعیت برای ما بسیار  وخیم است. ما باید به کشوری بازگردیم که از خشونت های آن فرار کردیم و بازگشت به میانمار به معنی مرگ حتمی برای ما است.

سلام یک پناهجوی روهینگیایی دیگر که پس از کشته شدن اعضای خانواده خود در میانمار ابتدا به بنگلادش و سپس به هند سفر کرده است گفت: پس از اجرای قانون جدید هند پناهجویان هندی با خطر اخراج از این کشور قرار گرفته اند.

کلثوم یک پناهجوی دیگرگفت،هند محلی امن برای من و خانواده ام است و تصور بازگشت به خشونت های میانمار برایم وحشتناک است.

اصلاح قانون شهروندی هند که هفته گذشته به تصویب  دو مجلس این کشور رسید، حقوق شهروندی به مهاجران غیر قانونی متعلق به شش مذهب اقلیت (هندو، بودایی، جین، مسیحی، زرتشتی و سیک) از کشورهای بنگلادش، افغانستان و پاکستان اعطا می کند. این قانون مربوط به مهاجرانی است که پیش از سال ۲۰۱۵ وارد هند شده اند.

این قانون شامل مسلمانان روهینگیا نمی شود. در اوایل ماه جاری میلادی، آمیت شاه وزیر کشور هند در پارلمان این کشور اعلام کرد که " مسلمانان روهینگیا هیچگاه به عنوان شهروند هند پذیرفته نخواهند شد".

بزرگ‌ترین جمعیت پناهجویان روهینگیا در هند در شهر جامو حضور دارند.

هند تاکنون چندین مهاجر روهینگیایی را به مقامات میانماری تحویل داده است.

هند که کنوانسیون مهاجرت سازمان ملل را امضا نکرده است در سال ۲۰۱۸ بیش از ۲۳۰ پناهجوی روهینگیا را بازداشت کرد.

بر اساس آمار منتشر شده توسط دولت جامو و کشمیر حدود ۱۰ هزار مسلمان روهینگیا در جامو و کشمیر زندگی می کنند. در حالی که تعداد کل مهاجران روهینگیا در سرتاسر هند ۴۰ هزار نفر تخمین زده شده است.

اگرچه حدود ۱۴ هزار روهینگیا مورد حمایت سازمان ملل متحد هستند، با این حال دولت هند آنها را به عنوان پناهنده به رسمیت نمی شناسد.

بسیاری از مردم میانمار روهینگیایی‌ها را مهاجرینی غیرقانونی می‌دانند و لذا این مردمان از تبعیض‌هایی که علیه‌شان روا می‌رود در رنج هستند. دولت میانمار با روهینگیایی‌ها همانند مردمانی فاقد ملّیت و بی‌خانمان برخورد می‌کند و به آنها تابعیت نمی‌دهد. روهینگیایی‌ها با محدودیت‌های سفت و سختی از جمله محدودیت در جابجایی، دسترسی به امکانات پزشکی و آموزشی مواجه هستند.