«رالف جنینگز» از خبرنگاران این روزنامه در نوشتاری با عنوان «بازنشستگان آمریکایی‌ها به دلیل بیمه ارزان و سطح زندگی قابل قبول به ویتنام می‌روند»، افزود: هنگامی که « جان راکهولد » در لاتاری سال ۱۹۷۱ کم شانسی آورد، نوجوانیش در دره سان فرناندو برای همیشه دستخوش تغییر شد.
او که در پی راه فراری برای نرفتن به ارتش بود، پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان گرانادا هیلز وارد نیروی دریایی شد. راکهولد که پیوستنش به نیروی دریایی ایالات متحده مصادف با جنگ ویتنام شده بود، ماه‌ها وقت خود را روی قایق‌های عملیاتی در سواحل مرطوب ویتنام گذراند؛ جایی که سربازان آمریکایی برای جلوگیری از نفوذ کمونیسم در جنوب ویتنام می‌جنگیدند.
در جنگ ویتنام بیش از ۵۸ هزار سرباز آمریکایی کشته شدند و در نهایت با پایان این نبرد در سال ۱۹۷۵، سربازانِ جان بدر برده، با بازگشت به ویتنام در پی آشتی و بخشش بودند؛ اما اکنون همه چیز عوض شده و سربازان آمریکایی این بار به دلایل مادی، دوباره به ویتنام بازگشته‌اند؛ مسکن ارزان، بیمه سلامت ارزان و بالا بودن سطح زندگی، از جمله این دلایل است.
راکهولد پس از دوران خدمت نظامی، به عنوان پیمانکار دفاعی بیشتر در آفریقا فعالیت می‌کرد. وی نخستین بار در سال ۱۹۹۲ به ویتنام بازگشت تا در برنامه‌ای برای کمک به پناهنجویان اقتصادی شرکت کند.
او در سال ۱۹۹۵ در ویتنام مستقر شد؛ همان سالی که ایالات متحده و ویتنام روابط خود را عادی‌تر کردند و در نهایت در سال ۲۰۰۹ با یک زن ویتنامی ازدواج کرد. در حقیقت، او آنقدر ویتنام را دوست داشت که حتی مادر خود را در همان سال ترغیب کرد از سانتا ماریا در کالیفرنیا به ویتنام نقل مکان کند.
راکهولد در این زمینه گفت: او برای جشن عروسی ما آمد و تصمیم به ماندن گرفت. مادرش تا زمان مرگ در سال ۲۰۱۵ در سن ۹۴ سالگی در ویتنام زندگی کرد.
اکنون راکهولد ۶۶ ساله، با همسر و دو فرزند ۹ و ۱۰ ساله‌اش در ویتنام زندگی می‌کنند.
این خانواده در طبقه بیستم یک مجتمع مسکونی مُشرف به رودخانه سایگون زندگی می‌کنند؛ آپارتمانی ۴ خوابه که این خانواده در سال ۲۰۱۱ به ارزش ۲۵۰ هزار دلار خریدند.
رشد سریع ویتنام و دیگر همسایگان جنوب شرقی آن، شرایطی را به وجود آورده که حتی تصور گذشته این کشور و روزهای جنگ دشوار است.
هزینه‌های ماهانه در آنجا به ندرت از ۲ هزار دلار فراتر می‌رود؛ حتی برای زندگی در واحد بزرگی مانند آپارتمان راکهولد و با وجود آشپز و نظافتچی برای کمک به کارهای خانه. همسایگان روابط دوستانه‌ای دارند.
بیشتر ویتنامی‌ها که پس از پایان جنگ در سال ۱۹۷۵ به دنیا آمده‌اند، خوش برخوردند؛ راکهولد می‌گوید به ندرت با یک ویتنامی خشمگین روبرو می‌شود؛ حتی هنگامی که او از دوران سربازی خود در زمان جنگ ویتنام صحبت می‌کند.
بیشتر همسایگان راکهولد اعضای طبقه متوسط ویتنام هستند. بسیاری از آنها در دولت یا آموزش و پرورش کار می‌کنند و توان سفرهای خارج از کشور را دارند.
راکهولد تخمین می‌زند که از هر پنج نفر ساکن مجتمع مسکونی که او در آن زندگی می‌کند، یک نفر خارجی است. این کهنه سرباز در مورد رفتار ویتنامی‌ها با او می‌گوید: ویتنامی‌ها به شدت با من خوب هستند؛ به ویژه در مقایسه با کشورم پس از بازگشت از جنگ ویتنام.
راکهولد در این سن همچنان مشغول کار است؛ وی با دولت ویتنام برای وارد کردن گاز طبیعی مایع همکاری می‌کند. او می‌گوید، هرگز به ذهنم خطور نمی‌کرد که ۳۰ سال بعد(از جنگ) قصد داشته باشم به این کشور بازگردم و زندگی کنم.
ویتنام قوانین ویزا را برای بازنشستگان آمریکایی مانند راکهولد آسان کرده است. این کشور آسیای جنوب شرقی از رونق اقتصادی چین بهره می‌برد؛ هرچند روابط نه چندان با ثبات ویتنام با این همسایه بسیار بزرگ و قدرتمند نیز نباید از یاد برود ضمن انکه این کشور در سال ۱۹۷۹ با چین وارد جنگ شد.
از طرفی دولت به طور دقیق شمار بازنشستگان آمریکایی ساکن ویتنام را اعلام نمی‌کند. مصاحبه با حدود ۱۰ نفر از بازنشستگان آمریکایی نشان می‌دهد که برخی از آنها با ویزای توریستی یک ساله در ویتنام ساکن شده‌اند. راکهولد در این زمینه می‌افزاید: برخی فقط یک یا دو فصل از سال را در این کشور زندگی می‌کنند و برخی نیز پس از ازدواج با ساکنان ویتنام، واجد شرایط اقامت در این کشور شده‌اند.
« مایکل گورمالی » یکی دیگر از سربازان آمریکایی حاضر در جنگ ویتنام در سال ۲۰۰۸ داوطلبانه به عنوان معلم انگلیسی دبیرستان‌های روستایی به ویتنام بازگشت. او در سال ۲۰۱۴ شروع به تدریس در دانشگاه ویتنام کرد.
« فردریک آر بورک » وکیل دادگستری که با جامعه مهاجران آمریکایی در ویتنام ارتباط خوبی دارد، درباره تعداد سربازان آمریکایی که در اینجا زندگی می‌کنند، گفت: آنها می‌خواهند به این کشور برگردند و آشتی کنند. اغلب آنها با یک زن ویتنامی ازدواج کرده و مزایای تامین اجتماعی آنها بسیار بیشتر است از آنچه در لس‌آنجلس به آنها تعلق می‌گیرد.
ویتنام به سایر کشورهای جنوب شرقی آسیا پیوسته تا توجه بازنشستگان کشورهای ثروتمند دنیا را جلب کند.
کامبوج، کشور دیگری که میراث‌دار مداخلات نظامی ایالات متحده است نیز در تلاش برای جلب نظر بازنشستگان آمریکایی است. تولید ناخالص داخلی سرانه این کشور آسیای جنوب شرق نزدیک به یک هزار و ۴۰۰ دلار است و با این مبلغ، یک مهاجر می‌تواند به راحتی اجاره ماه، هزینه‌های انرژی و دستمزد یک خدمتکار را بدهد.
سریلانکا کشوری که جنگ داخلی بی‌رحمانه آن در سال ۲۰۰۹ به پایان رسید، در حال بررسی صدور ویزای دو ساله قابل تمدید برای بازنشستگان ۵۵ ساله و مسن‌تری است که توانایی پرداخت هزینه‌های خود و داشتن یک حساب بانکی محلی به مبلغ حداقل ۱۵ هزار دلار هستند. هزینه معمولی زندگی مهاجران در این کشور نزدیک به یک هزار تا دو هزار دلار است.
به لحاظ تاریخی، فیلیپین، تایلند و مالزی مقاصد رایج‌تری برای بازنشستگان آمریکایی بوده‌اند. اما هزینه بالاتر زندگی، به ویژه در مناطق ساحلی مانند کالیفرنیا و نیویورک، بسیاری از آمریکایی‌ها را از مناطق دورتر تحت فشار قرار داده است.
۲۰۲۳
نظر شما