زمین فوتبال چوار؛ جایی که داغ جنگ از دل آن زبانه می‌کشد

استان ایلام در غرب و جنوب غرب ایران در تیررس مستقیم حملات عراق قرار داشت و هر روز از جبهه‌های این استان خبر شهادت جمعی از مردمان آن دیار به رسانه‌ها مخابره می‌شد. اما مردم این خطه خبری ناگوارتر از حادثه زمین فوتبال چوار در تاریخ ۲۳ بهمن سال را به یاد ندارند. آن روز تیم منتخب فوتبال چوار به مناسبت جشن‌های پیروزی انقلاب دیداری دوستانه با تیم جوانان ایلام داشت، دیداری که در قالب رقابت ورزشی تعریف می‌شد و ذات ‌آن دوستی و همدلی بود. جوانان این استان فارغ از تمام مشکلات جنگ که در یک قدمی آنان قرار داشت روانه میدان ورزش شدند تا با ابزار فوتبال در دل همشهریان خود یک نشاط ایجاد کنند. بسیاری از جوانان آن میدان از جبهه‌ها مرخصی گرفته بودند اما ظاهرا قرار بود تقدیر آنان شهادت باشد شهادتی که زمان و مکان را نمی‌شناسد.  

در این روز خونین یونس تلوکی، مجتبی ناصری، علی نجات کرمی، علی عباسی، محمد کمالوندی، جهانگیر کاوه، عبدالرزاق مهدیه، سیدمحمد زارعی، حسین هزاوه (بازیکنان فوتبال)، حمیدرضا رضایتی (داور مسابقه)، مراد آذرخش، خلیل مظفری، سجاد مظفری، محمدجواد مظفری، امجد حیدری (تماشاگران مسابقه) به شهادت رسیدند و علی قیطاس، رحمت محمود، الیاس گهرسودی، گل مرادفاضلی، فرمان فولادوند و سلمان کرد (بازیکنان فوتبال) مجروح شدند.

هنوز هستند کسانی که آن روز را به خوبی بیاد دارند و خاطرات تلخ آن را از ذهن پاک نمی‌کنند. یکی از این شاهدان که شاید وی را جوانترین شاهد آن واقعه دانست «علی هزاوه» فرزند شهید «حسین هزاوه» کاپیتان و مربی تیم فوتبال منتخب چوار است. او در گفت وگو با خبرنگار ایرنا واقعه را به بهترین شکل ممکن آن توصیف می کند. اذعان دارد هنوز خاطرات آن روز از ذهنش پاک نشده است. 

می گوید: در نیمه دوم و در حالی که تنها ۵۵ دقیقه از بازی گذشته بود اتفاقی رخ داد که در تاریخ ورزش و جنگ ها کم‌نظیر است. در حالی که قرار بود کرنر به روی دروازه چوار زده شود و بازیکنان در هجده قدم جمع شده بودند، بارانی از بمب هواپیماهای عراقی بر روی دروازه تیم منتخب فوتبال چوار فرود آمد، دود همه جا را گرفته و کسی نمی‌توانست نزدیک شود چند قدمی به جلو رفتم اما یکی از اهالی چوار مرا در آغوش گرفت و از زمین خارج کرد. کسی از بازیکنان و تماشاگران ۲ تیم اطلاعی در دست نداشت و تنها صدای شیون زنان و مردان آن بخش به گوش می‌رسید.

هزاوه خوب به یاد دارد روز ۲۳ بهمن آن سال، تماشاگرانی که منتظر گل بودند با صحنه‌های هولناکی از دود و انفجار مواجه شدند. در آن زمین فوتبال نه تنها کسی در نیمه دوم شادی پس از گل را ندید، بلکه زمین مسابقه به انبوهی از دود و انفجار تبدیل شد که از دل آن تنها مویه و شیون زنان کُرد به گوش می‌رسد.

از او می‌پرسم که برخی باور دارند شهید هزاوه (مربی - بازیکن تیم منتخب چوار)  فرزند خود را در میدان نجات داده و بعد شهید شده است، می‌گوید: این از تحریف‌های تاریخ جنگ است من به اندازه طول یک زمین فوتبال از محل بمباران دور بودم. پدرم اگر می‌توانست به سمت دروازه ایلام بیاید که شهید نمی‌شد. من در تلاش بودم که خودم را به محل بمباران و پدرم برسانم اما یکی از اهالی محل مرا نجات داد.

وی تصریح کرد: اگر بخواهیم واقعیت‌های جنگ را برای نسل کنونی بازگو کنیم باید حادثه‌ای مانند زمین فوتبال چوار مستند شود.  ۳۳ سال از آن روز می‌گذرد و آن زمین تاکنون تغییری نداشته،  تنها تلاشی که توانستم برای آن انجام دهم مجهز کردن به چمن مصنوعی بود. هر ساله ۲۳ بهمن یک یادواره شهدا در زمین برگزار می‌شود اما این کافی نیست. واقعیتی در این زمین خاکی فوتبال نهفته است که اگر به نسل کنونی منتقل نشود بدون شک تحریف خواهد شد.

هواپیماهای عراقی در ۲۳ بهمن سال ۱۳۶۵ زمین فوتبال بخش چوار را در استان ایلام بمباران کردند. در این زمین دیدار دوستانه بین تیم منتخب چوار و جوانان ایلام در جریان بود و  اقدام نظامی علیه انان موجب شهید شدن ۱۵ فوتبالیست، داور و تماشاگر شد.