تلاش جهادی برای رفع دغدغه‌های زلزله‌زدگان خوی بدون‌شک مرهمی بر دردهای ساکنان چهار هزار خانه تخریبی و یکهزار منزل روستایی آسیب‌دیده به شمار می‌رود اما با برودت هوا، عرصه برای زندگی چادری این مردم تنگ‌تر می‌شود و نیازهای آنان به خصوص در زمینه اقلام بهداشتی افزایش می‌یابد.
زیرا دشواری‌ها و دغدغه‌های زلزله‌زدگان در تامین همین نیازهای اولیه زندگی خلاصه نمی‌شود و این روزها آنان هم به مانند سایر ایرانی‌ها، نگرانی‌های مختلفی در مورد شیوع بیماری‌های تنفسی دارند که تنها با حضور در مناطق زلزله‌زده و گفت‌وگوی صمیمی می‌توان به عمق آنها پی برد.
«احمد عمرزاده» جوان ۲۵ ساله اهل روستای «مخین» است که خانه و کارگاه نجاری پدرش در زلزله اخیر تخریب شده و اکنون از یک سو محل کسب و کار خانواده‌اش از بین رفته و از سوی دیگر با برودت هوا، نگران شیوع بیماری‌های تنفسی است.
وی که با ماسک پزشکی کوچکی بینی و دهان خود را پوشانده است و توجه چندانی به زخم‌های سطحی روی دستاهایش ندارد، می‌گوید «خرابی‌های زلزله و خطر شیوع بیماری‌های تنفسی تنها بخشی از دغدغه‌های فکری ما به شمار می‌رود زیرا در میان سکوت شبانه این مناطق، هزاران فکر جورباجور به ذهنمان می‌رسد».
احمد عمرزاده افزود: زن و بچه‌های ما در این سرمای زمستانی شب را تا صبح در زیر چادر سپری می‌کنند و به همین خاطر ترس ما از بیمار شدن آنان بیشتر از سایر مناطق کشور است.
وی اضافه کرد: برخی از اقلام و کمک‌های مردمی هم از مناطق دیگر کشور به این منطقه آورده می‌شود و این امر نگرانی‌های ما را افزایش می‌دهد؛ به همین خاطر مسوولان باید اقلام بهداشتی بیشتری را برای مردم ما بیاورند و ما هم بیشتر از بقیه مردم به توصیه‌های بهداشتی توجه کنیم.
وی اظهار داشت: تمام وسایل ما در زیر آوار مدفون شده و بچه‌های ما حتی کفش مناسبی هم ندارند و بسیاری از مردم برای بیرون کشیدن وسایل خود از زیر آوار و خرابه‌ها به وسایل و تجهیزات بیشتری نیاز دارند. «کار روزمزه آواربرداری بدون اقلام بهداشتی همچون دستکش و ماسک و غیره می‌تواند مشکل‌ساز شود».
وی در حالی که به زخم‌های روی دستش نگاه می‌کرد، گفت: در چند روز گذشته حتی یک جفت دستکش کاری هم پیدا نکردم و در مغازه روستا هم این اقلام وجود ندارد.
وی گفت: مردم مناطق زلزله‌زده باید ویروس کرونا را جدی بگیرند و اگر این ویروس در این منطقه شیوع پیدا کند، کنترل و علاج آن بسیار مشکل خواهد بود.
چند جوان در قسمتی دیگر از روستای «مخین» در حال کمک به یک خانواده هستند؛ آنان هم صورت خود را با ماسک یا روسری پوشانده‌اند و بیل و کلنگ در دست دارند.
یکی از آنان که با یک پارچه سر و صورت خود را پوشانده است، می‌گوید: ما تعدادی از جوانان روستای «آلمالو» هستیم و چون زلزله در روستای ما خسارت زیادی نداشته‌است، هر روز صبح برای کمک به مردم این روستا می‌آییم و غروب برمی‌گردیم.
وی افزود: خانواده‌هایمان در روستا از شیوع بیماری‌های تنفسی نگران هستند و همیشه توصیه می‌کنند که صورت خود را بپوشانیم و از ماسک استفاده کنیم اما اینجا ماسک پیدا نمی‌شود.
او در حالی که به پارچه‌ای که در سر داشت اشاره می‌کرد، گفت: صبح این روسری را مادرم بهم داد و خواست در طول روز با آن سر و صورت خود را بپوشانم.
مرد کهنسالی هم به تنهایی مشغول بیرون کشیدن اسباب و اساس خود در زیر آوار است و با دیدن ما دست از کار کشید و به آن سوتر آمد و روی تانکر نفت نیمه‌زنگ‌زده نشست؛ در حالی که از فرط خستگی و ناراحتی نای حرف زدن نداشت با صدای گرفته و خسته گفت: تمام وسایل‌مان در زیر آوار مانده و باید هرچه زودتر آواربرداری تمام شود تا وسایل سالم مورد استفاده قرار گیرد.
وی در حالی که لبخند کوچکی هم بر لب داشت به شوخی گفت: وسایل ما زیر خاک باقی مانده و هر چه که باشد این ویروس لعنتی که منظورش «کرونا» بود، روی آنها جا خوش نکرده است.
نگرانی وی در این حالت از کرونا برایم جالب است و اما به جز دلداری دادن و بیان عبارت «خدا بزرگ» است، نمی توانم کمک دیگری به وی کنم و در آن حال تنهایش می‌گذارم تا در ادامه سفرم به دیگر مناطق زلزله‌زده بروم.
با مرد میانسال دیگری که به همراه فرزند نوجوانش در روستای «حبش سفلی» و در نزدیکی ریل راه آهن خوی - قطور- رازی در حال بستن آلاچیق برای گوسفندانش است، هم‌صحبت شدیم؛ او هم از شیوع بیماری تنفسی نگران است.
وی می‌گوید: در این روزهای سرد و زمستانی باید سرپناهی برای گوسفندان درست کنم چون تعدادی از بره‌های تازه متولدشده توان تحمل این سرما را ندارند؛ البته امدادگران هم آغل‌هایی برای این امر درست کرده‌اند.
گویا وی در قسمتی دیگر از روستا برای خانواده‌اش چادر دیگری برپا کرده و مکانی ایمن و ایزوله در برابر زلزله و ویروس برای آنان مهیا کرده است؛ به نظر می‌رسد فعالیت‌های روزمره‌اش بیانگر دغدغه‌های شبانه‌اش باشد و تلاش می‌کند تا کمی از نگرانی‌های خود و خانواده‌اش کاسته شود.
اما رییس دانشکده علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی خوی با تاکید بر اینکه حفظ سلامت مردم زلزله‌زده در اولویت قرار دارد، می‌گوید: چهار تیم پزشکی به صورت رایگان در حال عرضه خدمات درمانی به زلزله‌زدگان هستند و در صورت نیاز، داروی رایگان در اختیار آنان قرار می‌دهند.
دکتر فاطمه مقدم تبریزی افزود: علاوه بر فعالیت این تیم‌های پزشکی، خدمات بهداشت خانواده، سلامت روان، بهداشت محیط و مبارزه با بیماری‌ها نیز در این مناطق ارایه می‌شود تا وضعیت پایدار بهداشتی در منطقه حفظ شود.
«یک تیم نیز در زمینه پیشگیری از ویروس کرونا فعال است و موارد مشکوک به این بیماری را مورد بررسی قرار می‌دهد که خوشبختانه تاکنون موردی از شیوع این بیماری در منطقه وجود نداشته‌است».
وی اضافه کرد: یک تیم بهداشتی در محل «دره‌خان» نسبت به کنترل بهداشتی اقلام امدادی ورودی به مناطق زلزله‌زده اقدام می‌کند و در سایه این کنترل‌ها وضعیت بهداشتی در منطقه پایدار است.
به گزارش ایرنا امدادگران و مسوولان آذربایجان‌غربی بلافاصله پس از زلزله اول در ساعت ۹:۲۲ چهارم اسفندماه راهی منطقه «قطور» شدند و ارزیابی میزان خسارت تا شامگاه همان روز ادامه داشت؛ تا اینکه در ساعت ۱۹:۳۰ زلزله نسبتا شدید دیگری به بزرگی ۵.۹ ریشتر «زرآباد» را لرزاند و خسارت‌های زلزله اول را دوچندان کرد؛ تا جایی که شبکه برق و مخابرات برای چند ساعت قطع شد اما در یک اقدام جهادی و پس از چند ساعت، زیرساخت‌ها دوباره در بامداد دوشنبه وصل شد.
زلزله دوم در «زرآباد» تنها چند مصدوم جزئی داشت اما تمرکز امدادگران و مسوولان بر روی آن موجب شد تا توزیع اقلام امدادی در بین زلزله‌زدگان قطور به فردای آن روز یعنی صبح روز «دوشنبه» موکول شود که متاسفانه برخی‌ها بلافاصله این تاخیر را در فضای مجازی به حساب نقصان کار گذاشتند.
اما امدادگران، مسوولان و حتی نیروهای سپاهی و مرزبانی که از نخستین ساعات پس از وقوع زلزله اول در منطقه حضور داشتند، از روز دوشنبه به بعد به صورت جهادی کمبودها را یکی پس از دیگری رفع کردند و بسیاری از افراد مطلع اکنون بر این عقیده هستند که دست‌اندرکاران ستاد مدیریت بحران آذربایجان‌غربی در این حادثه غیرمترقبه، سنگ تمام گذاشتند.
نظر شما