«لیلا ابراهیمی» یکی از دوندگان موفق دوی نیمه استقامت و نخستین دونده زن ایرانی است که مدال‌های زیادی را در مسابقات آسیایی کسب کرده است و اکنون به عنوان مربی فعالیت می‌کند.
وی از خاطرات نوستالژی خود و چگونگی حضورش در دو و میدانی و اتفاقات تلخ و شیرین آن روزها در گفت و گو با ایرنا سخن گفت.
مشروح گفت و گو با این ملی پوش اسبق دو و میدانی می‌خوانیم:
روزهای اول هیچ کسی من را تحویل نمی‌گرفت
روزهای آغازین حضورم در دو و میدانی را در سن ۱۶ سالگی آغاز کردم. به یاد دارم در سال ۸۰ به دلیل علاقه‌ای که به دو و میدانی داشتم برای ثبت نام در این رشته به سالن شهید کشوری که تنها پیست سرپوشیده در آن زمان بود، رفتم. در آن موقع «شمسی آقامحمدی» از قهرمانان اسبق پرتاب وزنه به عنوان مربی در آن سالن فعالیت می‌کرد. وارد که شدم دیدم هیچ کسی من را تحویل نمی‌گیرد، بنابراین در سالن شروع کردم به دویدن و تمرینات آنان را تقلید کردم. پس از مدتی که مشغول دوییدن بودم بالاخره آقامحمدی متوجه من شد و گفت بیا تا از تو تست بگیرم زیرا دیدم که خیلی خوب می‌دویی. در آن زمان ۲ ثانیه مانده بود تا رکوردم را به «اشرف رحیمی‌پور» در دوی ۸۰۰ و ۱۵۰۰ متر برسانم.
برای تمرین یواشکی به پارک طالقانی می‌رفتم
مربی که رکورد من را دید، گفت بیا با من تمرین کن و منم خودم را گرفتم و گفتم باید فکر کنم اما پس ازمدتی شروع به تمرین با آقامحمدی کردم و بتدریج رشد کردم. در آن مدت برای تمرین جایی را نداشتم و یواشکی به پارک طالقانی می‌رفتم و در آن زمان بسیاری از ورزشکاران در این پارک تمرین می‌کردند.
نمی‌دانستم رکورد چیست
پس از مدتی مسابقات زنان اسلامی در ایران برگزار شد که بسیاری از ورزشکاران از کشورهای مختلف در این مسابقات شرکت کردند. برای نخستین مرتبه به من گفتند که در این مسابقات حضور یابم. ابتدا متوجه نمی‌شدم منظور مربی از رکورد چیست. فکر می‌کردم که باید تنها مقام اول را کسب کنم. به این مسابقات رفتم و اول نشدم و به مربی گفتم، اول نشدم اما همه خوشحال بودند و گفتند تو در این مسابقات رکورد «زهرا حسینی» دونده‌ای که پیش از انقلاب عضو تیم ملی بود را شکستی. اکنون این دونده در آمریکا بسر می‌برد. اولین بار بود که خارجی‌ها را برای رقابت در کنار خودم می‌دیدم و خجالت می‌کشیدم.
در زمان کفاشیان دختران زیر نظر فدراسیون دو و میدانی رفتند
در آن زمان «علی کفاشیان» ریاست فدراسیون دو و میدانی را برعهده داشت و تنها مردان زیر نظر این فدراسیون کار می‌کردند. زنان تمام رشته‌ها زیر نظر انجمن ورزشکاران فعالیت داشتند که در آن دوران این انجمن به ریاست «طاهره طاهریان» اداره می‌شد. دوران کفاشیان زمان خوبی بود. او با تاسیس مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب کمک بزرگی به دو و میدانی کاران کرد. حمایت وی از ورزشکاران زیاد بود و مسابقات بین‌المللی زیادی در سطح آسیا را در ایران برگزار کرد. در این مدت بخوبی تمرین کردم و رکوردگیری‌ها انجام می‌شد و در آن موقع «پریسا بهزادی» هم در دو و میدانی رکورددار بود و با وی هم رقابت می‌کردم.
فضای مسابقات داخل سالن آسیا ترسناک بود
پس از رکوردشکنی‌هایی که داشتم فدراسیون تصمیم گرفت تا دختران هم در مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا به عنوان الگوی یک دختر اسلامی شرکت کنند. فضای این رقابت‌ها ترسناک بود. در آن زمان هر دونده‌ای می‌توانست در چهار ماده شرکت کند و من در آن دوران با کتونی‌های ساده رکوردهای زیادی را جابجا کردم. هم در دوی ۸۰۰ و نیز ۳۰۰۰ متر شرکت کردم و رکوردهای خوبی زدم.
نمی‌دانستم تست دوپینگ چیست
در مسابقات بانوان اسلامی ورزشکارانی از آمریکا، اوگاندا و کشورهای دیگر در ایران حضور یافته بودند. فدراسیون برای اینکه حرف و حدیثی نباشد به من گفت که در دوی ۴۰۰ متر هم شرکت کنم. استارت‌ها در آن زمان ۲ فرمانه بود و تخته‌ای هم نداشتیم. وقتی در این ماده شرکت کردم، دونده دیگری بود که ایرانی بود و در آمریکا زندگی می‌کرد و می‌خواست در دوی ۴۰۰ متر شرکت کند اما من شرکت کردم و مادر او ناراحت شد و وقتی رکورد ۵۷ و ۳۲ ثانیه را زدم، گفت وی دوپینگی است و آنقدر به مسوولان اصرار کرد تا آنان از من تست دوپینگ گرفتند. بنابراین از ساعت ۱۲ تا ۵ صبح برای تست دوپینگ رفتم و خیلی طول کشید و کسی برای من توضیح نداده بود که دوپینگ چیست و از اینکه به من شک کردند خیلی ناراحت شدم. فکر می‌کردم برای دوپینگ باید آزمامیش خون بدهم.
برخی می‌گفتند که ورزشکار دوی ۴۰۰ متر نیستم، چرا در این ماده شرکت کردی و مثل الان نبود که بتوانی در هر ماده‌ای براحتی شرکت کنی.
در دوران ریاست کریمی هفت سهمیه المپیک در دو و میدانی کسب شد
من در اواخر دوران «علی کفاشیان» به فدراسیون دو و میدانی رفتم و وی دختران را به مسابقات زیادی اعزام می‌کرد و پس از او نیز «حسین جلالی» و «مصطفی کریمی» که جزو بهترین دوندگان بودند ریاست این فدراسیون را برعهده گرفتند و نیز «افشین داوری» که خود دونده بود رییس این فدراسیون شد و تا آن زمان حمایت‌های عالی از دو و میدانی صورت پذیرفت. در آن زمان مدال گرفتن خیلی سخت بود و بسیار ارزش داشت و سطح کیفی دو و میدانی بالا بود. به یاد دارم در دوره کریمی در یکسال هفت ورودی المپیک داشتیم.
آن دوران شرایط رسانه‌ای الان را نداشت و اگر داشت با وجود ورزشکاران عالی که در دو و میدانی داشتیم ورزشکاران شرایط بهتری داشتند نه مثل الان که یک ورزشکار در یک مسابقه‌ای که اسم و رسم ندارد در ترکیه شرکت می‌کند و مدال می‌گیرد. گرچه این خبرها همه را خوشحال می‌کند اما امکانات الان با آن دوران قابل قیاس نیست.
در شرایط کرونایی در کنار خیابان‌ها می‌دویم
الان نیز با توجه به شیوع ویروس کرونا مجبوریم بدلیل بسته بودن پارک‌ها در کنار خیابان‌ها بدویم. برخی از ورزشکارانی که زیر نظر من هستند در خانه تمرینات هوازی انجام می‌دهند و برخی نیز در کنار خیابان می‌دوند. من هم ساعت ۵:۳۰ صبح از خانه بیرون می‌زنم و می‌دوم.
نظر شما