دو ماه از اعلام رسمی وجود ویروس کرونا در ایران گذشت و حالا ابعاد مختلف شیوع بیماری کووید ۱۹ بیش از پیش روشن شده است. هرچند ابعاد اقتصادی گسترش این بیماری در جهان و همچنین تلاش برای کنترل و مهار آن بیشترین توجهات را در زمینه این اپیدمی به سوی خود جلب کرده اما به نظر می‌رسد توجه به یک بعد حائز اهمیت، در بحبوحه درگیری دولت‌ها با این بیماری همچنان نادیده انگاشته می‌شود.
بی‌تردید آن مقوله مهم و ضروری، همدردی با خانواده‌های داغدار است. به ویژه هموطنان عزیز ایرانی که در روزها و هفته‌های گذشته اعضای خانواده خود را آن هم در روزهای سال جدید در پی ابتلا به ویروس کرونا از دست داده‌اند؛ خانواده‌هایی که حتی فرصت وداع، تشییع و سوگواری برای عزیزانشان را نیافتند.
بنابر نظر کارشناسان، عدم امکان سوگواری جمعی و تخلیه هیجانات منفی و دردناک به واسطه ایجاد محدودیت‌هایی در فرایند تدفین به شکل‌گیری فرایند سوگ پیچیده یا سوگ ابراز نشده می‌انجامد. این افراد بیشتر از سایران در معرض بیماری‌های جسمی و روانی قرار می‌گیرند و بازگشت به زندگی طبیعی برای بازماندگان دشوارتر از موقعیت‌های طبیعی فوت است.
آمار رسمی نشان می‌دهد تعداد افرادی که در این ایام از ابتلا به کرونا جان باخته‌اند کم نیستند و تا به امروز بالغ بر پنج هزار هموطن بر اثر ابتلا به کرونا جان باختند و با وجود ضرورت فاصله‌گذاری اجتماعی تنها ماندن خانواده‌های داغدار بسیار دردناک و دارای تبعات روحی بعضا جبران‌ناپذیر برای آنان خواهد بود لذا نباید از راه‌های دیگر ابراز همدردی با خانواده‌های داغ دیده غافل شد، داغ هموطنانمان در چنین شرایطی سخت و دردناک است.
اگرچه می‌توان تصور کرد علیرغم تلاش شبانه‌روزی کادر درمان تعداد مبتلایان و جان باختگان در سطح کشور به دلیل نبود امکان اخذ تست از همه موارد مشکوک، فراتر از آمارهای رسمی اعلامی است لکن براساس آمار اعلامی وزارت بهداشت، تاکنون ۵ هزار و ۱۱۸ هموطن در پی ابتلا به این بیماری جان باخته‌اند و آنچه در میانه جدال همه جانبه با کرونا و مدیریت کشوری با این اپیدمی مغفول مانده، ابراز همدردی در سطح ملی با خانواده‌های داغدار است که غریبانه عزیزانشان را از دست داده‌اند و این روزها شرایط روحی سختی را می‌گذرانند.
در این شرایط سخت و جان فرسا برای خانواده‌های داغدار، همه مسوولین و نیز رسانه‌های کشور به ویژه صدا و سیما مسوولیتی مهم بر عهده دارند چراکه یکایک جانباختگان هموطنانمان ما بودند و ضروری است که اینک برای همدردی و کاهش آلام روحی هموطنانمان و خانواده‌های سوگوار، هرچه سریعتر اقدام کنند.
همچنین از سازمان بهزیستی انتظار می‌رود از بعد روانشناختی به حمایت و کمک خانواده‌های داغدار بپردازد و آنها را در قرنطینه پس از، جان‌باختن عضوی از خانواده به حال خود رها نکند بلکه برای حفظ سلامت روان خانواده سوگوار پس از این ایام نیز پیگیر و مددرسان آنها باشد.
نظر شما