معلمان روزهای کرونایی یا معلمان آنلاینی

تبریک روز معلم در سال کرونایی متفاوت است، زیرا که زحمتش چندین برابر شده، اگرچه به ظاهر مدرسه ها تعطیل هستند، اما، معلم، امسال عاشق است؛ عاشقی خسته تر از هر سال و هیچ زبان و بیانی قادر به سپاسگزاری و تقدیر از او نیست.

به سیاق هر سال خواستم روز معلم را به چند نفر از معلمان سابق و دوستان کنونی ام تبریک گفته باشم و به خاطر مشقات تدریس در این ایام ویژه خسته نباشید عرض کنم؛ »محمد پریش» به عنوان معلمی که ۳۰ سال با صبوری و مهربانی پای تخته ایستاده وخم به ابرو نیاورده است، پس از تبریک من به ناگاه بغش ترکید و گفت:

"معلم امسال خسته است، زیرا که در کلاس حضور ندارد و لبخند دانش آموزانش را پس ازیادگیری در چهره شان نمی بیند.

او خسته است، زیرا برق شادی را در چشمان دانش آموزانش بعد از نمره ۲۰ نمی بیند.

او خسته است، زیرا هیاهو و شادی دانش آموزانش را در پایان کلاس درس نمی بیند.

او خسته است، زیرا نمی داند علت غیبت دانش آموزش در کلاس چیست.

ا و خسته است چون از دیدن چهره خسته و به ظاهر سرحال همکارش محروم است .

او خسته است چون به جای یک فریاد بلند در کلاس و برقراری نظم باید بارها کلمه «چت ممنوع» را تایپ کند تا بتواند نظم را در آموزش آنلاین برقرار کند.

او خسته است چرا که زمان و مکان خاصی در تدریس ندارد.

او خسته است چرا که در خانه باید کلاس درسی برقرار کندکه هیچ صدایی نظم کلاسش را به هم نزند.

او خسته است، خسته از درد انگشت و دستانش، خسته از درد گردن و چشمانش و خسته از سردردهایش.

او خسته است، خسته از این که چه راهی بکار گیرد تا عملکرد بهتری بدست آورد.

معلم امسال غیر از خستگی نگران است و نگرانی هایش بیشتر از سال های گذشته است.

او نگران است، نگران دانش آموزی که اصلا گوشی ندارد تا آنلاین باشد.

او نگران است، نگران دانش آموزی که باید منتظر پدر باشد تا از سرکار بیاید تا بتواند آنلاین باشد.

او نگران است، نگران دانش آموزی که بچه طلاق است و در کنار مادربزرگ و پدربزرگ باید آنلاین شود.

او نگران است، نگران اینکه آیا تلاش هایش نتیجه رضایت بخشی دارد؟

او نگران است، نگران اینکه ساعت ها آموزش آنلاین با یک ساعت حضور در کلاس برابری نمی کند..

او نگران است، نگران....".

متحیرم چه گویم در مقابل این همه بغضی که هیچ کدام غم نان و قسط عقب افتاده خود نبود؛ همه ساله در این روزها مشکلات چندین ساله شان اعم از حقوق کم و نبود بیمه تکمیلی و .. را بیان می کردند، اما امسال نه تنها هیچ کدام از این ها را نگفتند و دم فرو بستند از بی مهری روزگار، بلکه از جیب خود هزینه اینترنت را هم می پردازند و چه بسا با هزینه خود شهر به شهر، روستا به روستا به روستا و خانه به خانه نیز می روند تا دانش آموزی را که نه تنها گوشی تلفن همراه، بلکه حتی تلویزیون هم ندارد تا درس هایش را از طریق شبکه آموزش دنبال کند، یاری دهند.

به راستی چه واژه ای در مقابل این همه ایثار و عظمت به کار گیرم؛ آیا واژگان را آن قدر توان و ارزش مانده است در مقابل معلمی که با هزینه خود به خانه دانش آموزانش در روستا ها می رود، در زمانه ای که ثروتمندان برای تدریس خصوصی فرزندان شان میلیون ها خرج می کنند، این معلم نه تنها هزینه ای نمی گیرد بلکه برای دانش آموزانش ماسک و موادضدعفونی نیز می خرد.

معلمی که تنها از جان و مال خود در این راه هزینه نمی کند، بلکه همسر و فرزندانش نیز در این مسیر وی را یاری می کنند، بی آنکه باری بر هزینه های آموزش و پرورش باشند و به قولی از جیب خود می خورند و بی مزد تدریس می کنند.

می گویند آدم را باید در روزهای سخت شناخت و چه شناخت نیکویی از معلمان در این روزها، حکایت فداکاری معلمی که بر روی تخت بیمار و خسته از رنج کرونا، درس شاگردان اش را فراموش نکرده است.

 و یا معلم عشایری که وسط دشت به دو دانش آموزش درس می‌داد، در این مدت روایت‌هایی از فداکاری و ایثار معلمان شنیدیم که گرچه واقعی بودند اما به داستان شباهت داشت.

حکایت قاسم سهرابی و شاید قاسم های فراوان، که در روستاهای مرند و شبستر تدریس می کرد؛ او این روزها به دلیل کرونا در مدرسه اش را بسته است،ف اما بیکار ننشسته و خود به در خانه دانش آموزانش می رود.

این آموزگار مرندی، درس عشق و ایثار را فراموش نکرد و از زمان تعطیلی مدارس به دنبال شیوع کرونا، تدریس خانه به خانه را شروع کرد؛ او متولد روستای گلین قیه شهرستان مرند و دارای مدرک کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی و آموزگار مقطع ابتدایی است و در مدرسه ناصر خسرو روستای زنگی شهرستان شبستر تدریس می‌کند و پس از شیوع کرونا دامنه فعالیتش را وسیع‌تر کرده و برای دانش آموزان بی‌بضاعت در شهرستان‌های مرند و شبستر تدریس می‌کند.

سهرابی درباره انگیزه تدریس خانه به خانه و محله به محله اش برای دانش آموزان بی‌بضاعت به ایرنا گفت: پس از شیوع کرونا احساس کردم برخی دانش آموزان نیاز به تدریس حضوری دارند و اطلاعیه‌ای مبنی بر اعلام آمادگی برای تدریس به دانش آموزان بی‌بضاعت پایه چهارم در صفحه‌ شخصی‌ام در اینستاگرام به اشتراک گذاشتم و دوستانم را از آن مطلع کردم.

سهرابی علاوه بر تدریس در روستای محل خدمتش، پس از تماس والدین دانش آموزان برای تدریس به جاهای دیگر هم می‌رود و دو نفر از دوستانش هم به او پیوسته و برای تدریس در پایه‌ پنجم و ششم اعلام آمادگی کرده‌اند.

وی در این باره اظهار کرد:  قبل از اینکه ایده تدریس خانه به خانه به ذهنم برسد، مباحث درسی ریاضی مانند اشکال هندسی را با ماژیک بر روی دیوارهای آشپزخانه و یخچال نوشته و همسرش نیز از تدریس او فیلمبرداری می‌کنم.

سهرابی افزود: در ابتدا مباحث را بر روی یخچال منزلمان می‌نوشتم و به دلیل به جا ماندن رد ماژیک بر روی آن، تصمیم گرفتیم تا بر روی کاشی و موزاییک‌های آشپزخانه ادامه دهیم.

وی، با بیان اینکه آرامش در محیط زندگی برای یک معلم بسیار مهم است، اظهار کرد: همسرم هم در این راه من را همراهی می کند و اگر همراهی خانواده و حتی فرزند کوچکم نیز نبود، این ایده به ذهنم نمی‌رسید و نمی‌توانستم آن را به درستی اجرا کنم.

به گفته این آموزگار ابتدایی، تدریس حضوری با رعایت کامل اصول بهداشتی مورد تاکید وزارت بهداشت و درمان و رعایت فاصله‌گذاری هوشمند انجام می‌شود، این معلم همچنین به کمک دوستانش اقدام به تهیه تعدادی ماسک و ضد عفونی کننده برای دانش آموزان و خانواده‌هایشان کرده‌اند.

به کمک این معلم و راه انداختن چالش «تبلت» در صفحه اینستاگرامی‌اش، تعدادی از هموطنانمان نیز حاضر به خرید تبلت و اهدا کمک هزینه خرید تبلت شده‌اند و هر فردی که به این معلم اطمینان دارد، کمک‌های غیرنقدی مانند ماسک و ضدعفونی کننده را به او می‌سپرد تا به دست دانش آموزان برسد.

سهرابی با اشاره به بغضی که با دیدن برخی خانواده‌های بی‌بضاعت، راه گلویش را می گیرد، خاطرنشان کرد: پدر برخی دانش آموزان کارگر فصلی بوده و به نان شب محتاج هستند، یا والدین برخی‌شان شیمی درمانی می‌شود و بسیاری مشکلات دیگر دارند، از این رو معتقد هستم که جدا از معلم بودن، سر زدن به آن‌ها و کمک کردن، جزو وظایف انسانی‌مان است.

وی با اشاره به حس و حال دانش آموزان از این اقدام اش، گفت: ما با دانش آموزان زندگی می‌کنیم.، والدین بیش از دانش آموزان خوشحال و متعجب می‌شوند و حضور معلمان را در شرایطی که همه پنهان شده‌اند، ستایش می کنند و این برایم یک دنیا ارزش دارد.

معلم فداکار مرندی با بیان اینکه عمر این روزها هم به سر می‌آید، افزود: رفتار معلم بهترین آموزش است و با این روش ما می‌توانیم بهترین انسان ها را برای آینده تربیت کنیم؛ معتقدم اگر نتوانم دنیا را تغییر دهم، حداقل موجی ایجاد می کنم که تفکرات جدیدی را به وجود بیاورد.