بیش از ۷۰ روز از آخرین روز فوتبالیِ فوتبال در ایران می‌گذرد. در تاریخ ۹ اسفند ۱۳۹۸ بازی‌های هفته بیست و یکم لیگ برتر و بیست و ششم لیگ آزادگان برگزار شد و در تاریخ‌های ۱۱ و ۱۲ اسفند نیز شاهد به انجام رسیدن بازی‌های هفته بیست و یکم لیگ دسته دوم در گروه‌های الف و ب بودیم. بعد از آن دیگر هیچ مسابقه باشگاهی در سه سطح اول فوتبال ایران به انجام نرسید و هنوز هم مشخص نیست که ادامه ماجرا چه خواهد بود. تا پایان مسابقات فوتبال ایران در سه سطح نخست و همچنین رقابت‌های جام حذفی ۲۲۳ بازی باقیمانده است.
همه منتظر تصمیم ستاد مبارزه با کرونا در ورزش هستیم و سپس تصمیم فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ درباره تعیین تکلیف مسابقات و سرنوشت تیم‌ها در این فصل. در آن سوی مرزها یک به یک تکلیف مسابقات مشخص می‌شود. به جز تعدادی لیگ انگشت‌شمار مانند هلند و فرانسه، بیشتر کشورهای صاحب‌نام و همچنین کشورهای اطراف خودمان در تاریخ‌های مختلف اعلام کرده‌اند رقابت‌ها ادامه پیدا می‌کند.
اما اگر مروری بر جداول لیگ برتر آزادگان و دسته دوم داشته باشیم، متوجه می‌شویم که آیا ادامه یافتن مسابقات یا اتمام این بازی‌ها در شرایط فعلی عادلانه خواهد بود یا نه؟
پرسپولیس شانس نخست قهرمانی است اما قهرمان نشده است
در لیگ برتر تیم فوتبال پرسپولیس با ۲۱ بازی و کسب ۵۷ امتیاز صدرنشین است. اگر استقلال بازی عقب افتاده خود مقابل فولاد را با پیروزی پشت سر بگذارد، فاصله سرخپوشان تهرانی با نزدیک‌ترین رقیبشان در فاصله ۹ هفته مانده به پایان رقابت‌ها هشت امتیاز خواهد بود وگرنه همچنان سپاهان با ۱۰ امتیاز فاصله رتبه دوم را در اختیار خواهد داشت. این یعنی تیم یحیی گل‌محمدی شانس نخست قهرمانی است ولی نه روی کاغذ و نه با منطق می‌توان آنها را از پیش قهرمان شده دانست. با این حال شکی هم وجود ندارد که آنها با توجه بازی‌های باقیمانده‌شان بخت اصلی و محتمل قهرمانی هستند.
جنگ هفت تیم در ۲ جام برای سه سهمیه باقیمانده آسیایی
اما این تمام ماجرای بالای جدول نیست. برای فصل بعد لیگ قهرمانان آسیا ما چهار سهمیه داریم که باید یکی را برای پرسپولیس کنار گذاشت. اما سه سهمیه دیگر باقیمانده است که به جز برگزاری بازی‌ها راه عادلانه دیگری برای تعیین آنها وجود ندارد. یک سهمیه در جام حذفی داده می‌شود. پنج تیم فعلا در گردونه مسابقات هستند. پرسپولیس، تراکتور و نفت مسجد سلیمان در مرحله نیمه‌نهایی حضور دارند و استقلال و سپاهان هم در مرحله یک چهارم نهایی می‌بایست به مصاف یکدیگر بروند. چهار بازی باقیمانده و یک سهمیه.
در لیگ اما شرایط فرق می‌کند. سپاهان، تراکتور، شهرخودرو، فولاد و صنعت نفت برای کسب رتبه‌های دوم تا چهارم رقابت سختی باهم دارند. پرسپولیس هم با توجه به فاصله زیادی که ایجاد کرده اگر اتفاق محیر العقولی رخ ندهد جزو چهار تیم نخست خواهد بود. فاصله تیم ها با یکدیگر بسیار کم است و یک بازی می‌تواند سرنوشت تیم ها را دچار تغییر کند. بعضی از این تیم‌ها باید در مسابقات رو در رو و به اصطلاح ۶ امتیازی به مصاف هم بروند.
هشت تیم به دنبال فرار از سقوط به لیگ آزادگان
اما به قعر جدول برسیم. به جز نفت مسجدسلیمان که نه تقریبا شانسی برای آسیایی شدن دارد و نه سقوط، الباقی تیم‌های جدول که نامشان پیش‌تر گفته نشد احتمال سقوط دارند. پیکان، شاهین، سایپا، گل گهر و پارس جنوبی این خطر را بیشتر حس می‌کنند و ذوب‌آهن، نساجی و ماشین‌سازی با درجه خطر کمتری روبرو هستند اما هنوز هیچ چیز برای آنها نیز تمام نشده است. ۲ تیم از این بین به سطح پایین‌تر سقوط می‌کنند. در صورت ناتمام ماندن مسابقات، عدم سقوط هیچ تیمی راه حل خوبی به نظر می‌رسد اما اینکه تیمی به دسته پایین‌تر فرستاده شود باتوجه به فاصله کم تیم‌ها با یکدیگر نمی‌تواند گزینه عادلانه‌ای باشد.
حال باید دید ۷۳ بازی باقیمانده لیگ و چهار بازی جام حذفی برای تعیین تکلیف قهرمان، سهمیه‌داران آسیا و سقوط‌کنندگان برگزار خواهد شد یا خیر.
رفسنجانی‌ها آماده لیگ برتری شدن؛ ۶ تیم در تلاش در کسب عنوان دومی
اکنون به لیگ آزادگان می‌رویم. ۲۶ بازی انجام شده و هشت هفته باقیمانده است. بحث سقوط تیم‌های دسته بالاتر از یک سو و بحث صعود تیم‌های دسته پایین‌تر به دسته بالاتر دیگر مساله‌ای است که نباید به راحتی از کنار آن گذشت. در فوتبال هلند لیگ ناتمام رها شد. هیچ تیمی سقوط نکرد و هیچ تیمی هم صعود نکرد. این اتفاق در حالی رخ داد که تیم های کامفور و خرافسخاپ تقریبا حضور خود در سطح اول فوتبال هلند را قطعی کرده بودند و حالا به دادگاه عالی ورزش شکایت کرده‌اند.
در لیگ آزادگان مس رفسنجان گوی سبقت را ربوده است و با هفت امتیاز فاصله نسبت به باقی تیم‌ها صدرنشین است. آنها تقریبا تا لیگ برتری شدن فاصله ای نداشتند که بازی‌ها معلق شد. حالا اگر تصمیم گرفته شود که تیمی به لیگ بالاتر نیاد بزرگترین بی‌انصافی در حق آنها شده است. اما برای دیگر سهمیه لیگ برتری شدن رقابت نفسگیری بین مس کرمان، خوشه‌طلایی ساوه، آلومینیوم اراک، نود ارومیه، بادران تهران و گل ریحان البرز وجود دارد. همه تیم‌ها از بخت خوبی برخوردار هستند و ناتمام ماندن مسابقات یا صعود ۲ تیم ابتدایی به لیگ برتر بدون انجام الباقی مسابقات اجحافی است در حق تیم‌هایی که در رده دوم نیستند.
جدال نفس‌گیر ۶ تیم برای فرار از رتبه‌های شانزدهم و هفدهم
رقابت در قعر جدول هم جالب توجه است. سه تیم از لیگ آزادگان سقوط می‌کنند. علم و ادب تبریز سقوطش قطعی است و فقط روی کاغذ مسجل نشده است. اما برای ۲ تیم دیگر جدال جالبی بین ملوان بندرانزلی، سپیدرود رشت، رایکای بابل، نیروی زمینی، آرمان‌گهر سیرجان و قشقایی شیراز وجود دارد. از بین این تیم‌ها ۲ تیم به دسته پایین‌تر سقوط می‌کند. اگر بنا باشد تیمی سقوط نکند همه این تیم‌ها خوشحال می‌شوند و اگر سه تیم پایانی بدون انجام بازی بنا باشد که بیفتند به جز علم و ادب، ۲ تیم دیگر متضرر خواهند شد و می‌توانند شاکی باشند. در لیگ یک نیز مانند لیگ برتر ۷۳ بازی باقیمانده است.
بد نیست سراغی از لیگ ۲ هم بگیریم. در این لیگ مسابقات در ۲ گروه ۱۴ تیمی برگزار می‌شود. تیم‌های اول هر گروه مستقیم به لیگ آزادگان صعود می‌کنند و تیم‌های دوم نیز بعد از انجام بازی رفت و برگشت، سومین سهمیه را به خود اختصاص می‌دهند.
چند تیم پرشور در آستانه صعود به سطح دوم فوتبال ایران
در حال حاضر شهید قندی یزد و چوکای تالش در ۲ لیگ دسته دوم، صدرنشین هستند اما با توجه به اینکه پنج هفته تا پایان باقی است هنوز صعودشان قطعی نشده است. به جز این ۲ تیم در این ۲ لیگ، تیم‌های خیبر خرم‌آباد، استقلال ملاثانی، شهرداری آستارا، فولاد نوین اهواز، پاس همدان و شهرداری ماهشهر شانس خوبی برای صعود یا قرار گرفتن در رده دوم دارند. برخی از این تیم‌ها هواداران پرتعداد و پرشوری دارند و حضورشان در سطحی بالاتر به جذابیت مسابقات کمک می کند و چه بسا ناتمام بودن و بلاتکلیف بودنشان، آب سردی باشد بر پیکره‌شان و حتی ادامه حیات‌شان. این نکته را باید گفت که تا پایان لیگ دسته دوم فوتبال ایران، ۷۳ بازی باقیمانده است.
فوتبالِ ایران در انتظار یک تصمیمِ عادلانه
در پایان باید گفت سلامتی بازیکنان، اعضای هر تیم، دست‌اندرکاران برگزاری مسابقات، خبرنگاران و اصحاب رسانه و ... بر هر چیزی اولویت دارد ولی باید در نظر داشت که تصمیمِ سختی که قرار است گرفته شود باید کمترین ناعدالتی را در پی داشته باشد. به هر حال هر تصمیمی که اتخاذ شود موافق و مخالفانی خواهد داشت اما اینکه چه راهکاری به عدالت نزدیک‌تر باشد مساله دیگری است که مسوولان باید از پس آن بربیایند.
نظر شما