«هیچکس رونالدو نازاریو نمی‌شود؛ نمی‌توانستم بکام را از خانه‌ام بیرون بیاندازم»

رونالدو پس از معرفی کردن خود به جهان فوتبال در فصل شگفت انگیز ۱۹۹۶- ۱۹۹۷ به همراه بارسلونا، به دفعات طی پنج سال بعد از آن با مصدومیت از ناحیه زانو دست و پنجه نرم کرد.

با این حال، او برای همراهی تیم ملی برزیل در جام جهانی ۲۰۰۲ و بالا بردن جام قهرمانی، به موقع به مرز آمادگی رسید و با حماسه‌هایی که در ژاپن و کره جنوبی آفرید، بلیت سانتیاگوبرنابئو را برای خود رزرو کرد.

رونالدو پنج سال در مادرید ماند و در کنار بازیکنانی همچون کارلوس بازی کرد؛ کسی که معتقد است هموطنش در گروهی که رفته رفته به کهکشانی‌ها معروف شدند، گل سرسبد بوده است.

کارلوس در این باره گفت: رونالدو در تمرینات برجسته بود. بهترین بود. هرگز «پدیده» دیگری متولد نخواهد شد. نه نیمار، نه مسی و نه کریستیانو؛ او منحصربه فرد بود.

وی افزود: فکر می‌کنم در دوران ما گل زدن سخت‌تر بود. آن روزها فوتبال فیزیکی‌تر بود و مهاجمان کمتر مصونیت داشتند اما رونالدو می‌توانست هر کاری بکند.

رونالدو با وجود حماسه سازی در جام جهانی، زمانی که در سال ۲۰۰۲ به مادرید رفت و به امثال «لوئیس فیگو» و «زین الدین زیدان» ملحق شد، با شک و تردید از وی استقبال شد اما به گفته کارلوس، هموطنش بعد از دبل برابر آلاوز در نخستین بازی خود با پیراهن رئال، همه شبهات را از بین برد.

کارلوس در این خصوص نیز گفت: زمانی که به رونالدو به رئال آمد، من می‌دانستم تا چه اندازه شگفت انگیز است اما خیلی از مادریدی ها اینطور فکر نمی‌کردند؛ او خیلی‌ها را غافلگیر کرد. به خاطر دارم ۸۰ هزار هوادار حاضر در ورزشگاه بسیار خوشحال و غافلگیر بودند.

کارلوس از دوران ۱۱ ساله حضور در پایتخت اسپانیا فقط و فقط خاطرات خوب دارد و وی در رابطه با رختکن پرستاره رئال در آن روزها گفت: در داخل باشگاه جو فوق العاده ای داشتیم. با وجود اینکه بازیکنان بزرگی بدر رختکن به چشم می‌خورد، اما از نگاه خودمان تنها یک گروه بودیم که برای هدفی مشترک می‌جنگیدیم. دوستان خوبی بودیم و هستیم. رئال مادرید از اسم ها بزرگ‌تر است. باشگاه رئال بزرگ بود و فرهنگ غنی آن باعث می‌شد، بتوانیم بازیکنان بزرگ را به خدمت بگیریم و بعد از آن، همه چیز به بازیکنان بستگی داشت تا با فرهنگ باشگاه وفق پیدا کنند.

وی افزود: در رختکن همه مجبور بودند اسپانیایی صحبت کنند. تنها کسی که تصمیم گرفت بیشتر از اسپانیایی، به زبان پرتغالی حرف بزند؛ «دیوید بکام» بود زیرا نمی‌توانستم او را از خانه ام بیرون کنم؛ او دوست صمیمی من و رونالدو بود و به همین دلیل پرتغالی را بهتر از اسپانیایی حرف می‌زد.

کارلوس که همچنان به عنوان سفیر رئال با کهکشانی‌ها همکاری می‌کند، در خصوص زیدان و موفقیت‌هایش روی نیمکت این تیم در کسوت سرمربی گفت: زیزو به عنوان مرد شماره یک فوتبال جهان به رئال آمد. زیاد حرف نمی‌زد و بیشتر با زبان فوتبال در زمین صحبت می‌کرد و حرفش را با تبحرش می‌زد. او مثل یک هنرمند یا رقصنده باله بود. بدون شک یکی از بهترین‌های زمان خود بود و حالا هم یکی از بهترین سرمربی‌های جهان است.

ستاره اسبق سلسائو افزود: او از نظر ویژگی‌های شخصیتی نیز انسان بزرگی است. با بازیکنانش رابطه خوبی برقرار می‌کند و با ذهنیت رئال به خوبی آشنا است. بازیکنان هم با زیدان خوشحال هستند که موفق شدند سه بار پیاپی لیگ قهرمانان را فتح کنند؛ این موفقیت چیزهایی زیادی در مورد زیدان می‌گوید.

کارلوس در خصوص خرید گرانقیمت و بلژیکی رئال یعنی «ادن هازارد» که با توجه به مصدومیت دوران خوبی را در این تیم پشت سر نمی‌گذارد نیز اظهار داشت: فکر می‌کنم رونالدو و مسی حداکثر سه سال دیگر در اوج باشند اما نیمار، «کیلین امباپه» و هازارد وارثان رونالدو و مسی خواهند بود. معتقدم هازارد در کوتاه مدت ثابت خواهد کرد که بهترین است.

کارلوس که در دوران بازی از رقابت‌های اتومبیلراتی فرمول یک به عنوان منبع الهام خود استفاده می کرد و در اوقات فراغت به تماشای این رقابت ها می‌رفت، در این باره گفت: معمولا روزهایی که رئال بازی نداشت به تماشای فرمول یک می‌رفتم؛ بسیار هیجان‌انگیز بود و سرگرم کننده و دوست داشتم رئال شنبه‌ها بازی داشته باشد تا بتوانم یکشنبه‌ها به تماشای رقابت‌های فرمول یک بروم. زمان زیادی را با «مایکل شوماخر» گذراندم. «آریتون سِنا» در اتومبیلرانی مثل پله در فوتبال است. او در برزیل بهترین است و تاثیر زیادی روی من گذاشت.