پیامبر اکرم (ص) در بیست و هشتمین روز از ماه مبارک رمضان دست به درگاه الهی برداشته و اینگونه دعا کردند: اَللّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ أَکرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیک مِنْ بَینِ الْوَسَائِلِ یا مَنْ لایشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ. خدایا بهره‌ام را در این ماه از مستحبات فراوان کن و مرا با تحقق درخواست‌ها اکرام فرما و از میان راه‌ها، راهم را به سویت نزدیک گردان، ای که پافشاری مردمان مشغولش نسازد.
حجت الاسلام حسن عامری به خبرنگار معارف ایرنا گفت: اگر مراتبی که در دعاهای بیست و ششم و بیست و هفتم ماه مبارک رمضان آمده، برای انسان محقق شود، آنگاه از برکات آن مانند نوافل بهره مند خواهد شد. البته نوافل در احکام یک معنا دارد و آن عبارت از عبادت مستحب است. مثلا می گوییم نمازهای فریضه و نافله یا روزه های واجب و مستحب.
وی افزود: در دعای امروز از خدا می خواهیم که نتیجه قبولی دعای ما در روزهای بیست و ششم و بیست و هفتم این باشد که بهره ما از نوافل زیاد شود. مثلا توفیق نماز شب پیدا کنیم و بتوانیم نافله های دیگر را بجا آوریم ولی معنای دیگر نافله آن است که فضل های مضاعف الهی به بندگان خالص اختصاص پیدا کند.
این استاد حوزه ادامه داد: هر عمل انسان، در نزد پروردگار با توجه نیت رتبه بندی می شود. یعنی اگر عمل خالصی داشته باشیم، اجر و پاداش آن نیز مراتبی دارد. چون ممکن است عمل خالص ما یک پاداش داشته باشد ولی از طرف دیگر ممکن است فضل الهی شامل حال انسان شود و پاداش اضافه و بیشتر آن در فراوانی و برکت نمایان شود.
وی اضافه کرد: به عبارت دیگر می گوییم خدایا تو پاداش هر عملی را می دهی و اجر محسنین را ضایع نمی کنی ولی چه خوب است بهره مرا برای عملم به صورت چند برابری و مضاعف عنایت کنی. به همین دلیل گاهی یک عمل کوچک در زندگی انسان آثار و برکات فراوانی دارد که این موضوع، آثار همان نوافل است و اگر خدا به انسان عنایت کند، ممکن است آن نوافل از اجر و مزد اولیه بیشتر باشد.
عامری افزود: شاید در روایت قدسی که خدا، خودش را پاداش روزه داری قرار داده همین معنا متصور باشد. یعنی پاداش عمل روزه دار به اندازه ای است که هیچ چیز دیگری نمی تواند به عنوان اجر و مزد آن قرار داده شود.
وی اضافه کرد: نتیجه دوم در دعاهای روزهای بیست و ششم و بیست و هفتم این است که احضار مسائل به عنوان یکی از احترام های الهی به انسان تعلق می گیرد. مثلا ما می دانیم ثواب خواندن سه بار سوره توحید به اندازه تلاوت تمام قرآن است ولی این موضوع را فراموش می کنیم یا درک محضر بعضی از اولیای الهی بسیار اثرگذار است و گاهی به محضر بزرگان می رسیم ولی درک محضر نداریم.
این استاد حوزه افزود: برخی افراد می گویند مشغول نماز می شویم ولی ناگهان متوجه می شویم که نماز تمام شده است و در واقع نماز را درک نکرده ایم. دلیل چنین مواردی این است که احضار مسائل نداریم. یعنی خدا وجود انسان را در آن مقام به معنای کامل نپذیرفته و لذا بهره ای از آن معنا نبرده است. مانند مهمانی که میزبان را ندیده است. اکنون در روزهای پایانی ضیافت الهی قرار داریم ولی شاید خدا ما را در محضرش نبیند.
وی افزود: از خدا بخواهیم ما را احترام کند و جایگاهی برای ما قائل شود تا آنچه را داشته باشیم که باید در قلب و فکر ما باشد. در مقامات ذکر مرگ و قیامت نیز این گونه است. یعنی گاهی از نظر علمی به موضوع مرگ توجه داریم ولی هنگام گناه به فکر قبر و قیامت نمی افتیم. چون احضار مسائل نداریم ولی اولیای الهی اینگونه نیستند. مثلا وقتی غیبت می کنیم ادراک خوردن گوشت برادر مرده خود را نداریم.
عامری ادامه داد: گاهی برخی افراد از نعمت وجود پدر و مادر برخوردار هستند در حالی که نه مقام های دنیوی و نه ثروتی دارند که خرج فقرا کنند و نه قدرت اجرایی دارند که بتوانند گره از کار کسی باز کنند ولی وسیله این فرد برای رسیدن به خدا همین پدر و مادر است. بنابر این کسانی که در منزل از پدر و مادر یا همسر یا فرزند بیمار خود مراقبت می کنند، باید دقت کنند همین بیماران وسیله نزدیک شدن به خدا هستند.
وی افزود: همچنین پرستاران و پزشکانی که در این روزهای کرونایی از بیماران پرستاری می کنند، باید این مساله را در نظر داشته باشند. البته گاهی مراتب سخت تری برای انسان بوجود می آید که باید به آن نیز توجه کرد. مثلا ممکن است انسان گرفتار برخی پدران یا مادران یا فرزندان یا مسئولان بداخلاقی باشند ولی همین بد اخلاقی آنان برای ما به عنوان وسیله ای برای تقرب به درگاه الهی محسوب شود و لذا بیماری و فقر ممکن است کوتاهترین راه برای نزدیک شدن به خدا باشد.
نظر شما