هیچ‌کس اخراج بچه‌گانه دیوید بکام مقابل آرژانتین در مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی ۱۹۹۸ را از یاد نخواهد برد. او اسیر بازی روانی دیگو سیمئونه شد و توسط کیم میلتون نیلسن دانمارکی اخراج شد تا انگلیس به آرژانتین باخته و راهی خانه شد.
دیوید شبانه روز به آن بازی فکر می‌کرد و اگر فرگوسن نبود، شاید فوتبالش خیلی زود تمام می‌شد اما این اتفاق رخ نداد. گذر زمان ۲ تیم را بار دیگر در جام جهانی مقابل هم قرار داد. در جام جهانی ۲۰۰۲ انگلیس و آرژانتین در یک گروه قرار داشتند. بازی دوم هر ۲ تیم بود و پیر لوییجی کولینا در تصمیمی بحث‌برانگیز خطای پوچتینو بر روی مایکل اوون را خطا گرفت و انگلیس صاحب پنالتی شد.
دیوید بکام در دقیقه ۴۴ پشت توپ قرار گرفت و پابلو کاوایرو مقابلش قرار داشت. چند متر آن‌طرف‌تر، دیگو سیمئونه نظاره‌گر این لحظه حساس بود. بکام با تمام قدرت و با سبک خودش توپ را به مرکز دروازه شوت کرد و پای کاوایرو هم به توپ نرسید. گل اول برای سرخپوشان اروپایی. دیوید تمام خشم و فشارهای این چهار سال را فریاد می‌زد و پیراهنش را تا آستانه پاره شدن برد. بازی با همان یک گل به اتمام رسید. سیمئونه از بکام دلجویی کرد و دیوید به قهرمان کشورش تبدیل شد. آرژانتین هم در عین ناباوری نتوانست به دور دوم برسد و خیلی زود به خانه بازگشت.
حالا هر وقت اسم آرژانتین، انگلیس و دیوید بکام در کنار هم بیاید بدون تردید بعد از اخراج سال ۱۹۹۸، پنالتی سال ۲۰۰۲ نیز در ذهن فوتبال‌دوستان تداعی خواهد شد.
نظر شما