«حسن خان‌محمدی» در دهه ۸۰ یکی از بازیکنان تاثیرگذار پرسپولیس محسوب می‌شد و در جناح راست قرمزپوشان نمایش‌های خوبی را به اجرا می‌گذاشت اما یک مصدومیت تلخ باعث شد او در سن ۲۷ سالگی فوتبال را برای همیشه کنار بگذارد.
خان‌محمدی در مصاحبه خبرنگار ورزشی ایرنا حرفهای جالبی را از روزهایی که پیراهن قرمزپوشان را می‌پوشید بر زبان آورد.
چه زمانی پرسپولیسی شدید؟
سال ۷۹ بود، در بهمن عضویت داشتم و در فینال جام حذفی به مصاف استقلال رفتیم، در آن مسابقه من و رضا جباری عملکرد خیلی خوبی داشتیم و نه تنها از پرسپولیس بلکه از تمام تیم‌های لیگی با پیشنهاد روبرو شدیم.
حتی استقلال؟
بله، در آن زمان استقلال در مجموعه ورزشی انقلاب تمرین می‌کرد و ما بعد از تمرین این تیم برنامه‌های آماده‌سازی‌مان را دنبال می‌کردیم، استقلالی‌ها به طور کامل از من شناخت داشتند و چندین بار پیشنهاد حضور در این تیم را دادند اما قبول نکردم.
چرا؟
برای اینکه پرسپولیس بودم و برای حضور در این تیم لحظه‌شماری می‌کردم و وقتی به من گفتند مورد توجه علی پروین قرار گرفته‌ای سر از پا نمی‌شناختم.
چه کسی درباره حضور در پرسپولیس با شما حرف زد؟
علی پروین و محمود خوردبین، به دفتر علی‌آقا رفتم و وقتی همه صحبت‌ها را انجام دادیم با امیر عابدینی (مدیرعامل وقت پرسپولیس) برای عقد قرارداد جلسه گذاشتیم و قرارداد رسمی را امضا کردم.
مبلغ قراردادت را به خاطر داری؟
۱۰ میلیون تومان، این قراردادت برای سال‌های بعد افزایش پیدا می‌کرد و در سال پنجم حضور در پرسپولیس به ۶۰ میلیون تومان رسید که مصدوم شدم.
همان مصدومیتی که باعث شد فوتبال را کنار بگذاری؟
یک مصدومیت لعنتی که اجازه نداد فوتبال را ادامه بدهم و در اوج جوانی ۲۷ سالگی کفش‌ها را آویزان کردم، در پنجمین سال حضورم در پرسپولیس با این مصدومیت مواجه شدم که دکترها گفتند دیگر نمی‌توانم بازی کنم.
این مصدومیت چطور اتفاق افتاد؟
در بازی با فولاد خوزستان از ناحیه زانو دچار ساییدگی شدم و به مرور زمان این مصدومیت تشدید شد. فصل آخری که در پرسپولیس حضور داشتم دیگر نمی‌توانستم بازی کنم. در نهایت چهار بار تحت عمل جراحی قرار گرفتم و هر کاری کردم بهبودی حاصل نشد و وقتی مطمئن شدم دیگر نمی‌توانم ورزش حرفهای بازی کنم از فوتبال خداحافظی کردم.
بهترین خاطره‌ات از دوران حضور در پرسپولیس؟
بازی با العین امارات، در این مسابقه یک گل زدم و باعث شد تا این تیم بتواند به مرحله بعدی لیگ قهرمانان آسیا صعود کند. البته یک خاطره خوب دیگر دارم.
کدام خاطره؟
بازی با استقلال، شهرآورد با تمام مسابقات دیگر لیگ قابل قیاس نیست و یک بازی کاملا متفاوت محسوب می‌شود، در این جدال اگر برنده از زمین خارج شوی هواداران تیمت تا یک فصل برای رقیب کری می‌خوانند و اگر مغلوب شوی تا یک فصل زیر فشار و انتقاد قرار داری. ما به مصاف رقیب سنتی خود رفتیم و در پایان با پیروزی ۲ بر یک از زمین خارج شدیم، من روی گل دوم نقش داشتم، توپ را در نیمه‌های زمین گرفتم و تا نزدیکی محوطه جریمه استقلال پیشروی کردم که علی‌رضا واحدی نیکبخت روی من خطا کرد، اگر این اتفاق صورت نمی‌گرفت موقعیت خوبی برای باز کردن دروازه حریف داشتم، کریم باقری پشت توپ ایستاد و ضربه‌اش بلوکه شد تا بهنام ابوالقاسم‌پور گل بزند و برنده از زمین خارج شویم.
و بدترین خاطره‌ات؟
مصدومتیم، اگر این اتفاق برایم رخ نمی‌داد راحت تا ۳۷ سالگی برای پرسپولیس بازی می‌کردم و سال‌ها بازوبند کاپیتانی این تیم را بر دستان خود می‌بستم.
بزرگ‌ترین افسوس فوتبالی؟
کنار گذاشتن فوتبال در اوج جوانی بزرگ‌ترین حسرت را برای من به همراه داشته است و هر وقت یاد این موضوع می‌افتم حسرت می‌خورم. برای یک فوتبالیست چیزی جز وداع از فوتبال نیست.
بعد از خداحافظی از فوتبال به مربیگری روی آوردی؟
دوره‌های مربیگری را پشت سر گذاشتم، مربیگری را به صورت آکادمی آغاز کردم و فصل پیش با رضا جباری در خدمت نوجوانان پرسپولیس بودیم و اگر خدا بخواهد در این فصل نیز ادامه همکاری خواهیم داد.
نظر شما