بدرالزمان قریب، نویسنده، پژوهشگر، ایرانشناس، زبان‌شناس، پژوهشگر زبان سُغدی، ادیب، شاعر، مترجم و مدرس دانشگاه،دیروز (هفتم مرداد ۹۹) در سن ۹۱ سالگی درگذشت. فرهنگ سُغدی، به سه زبان (سغدی - فارسی- انگلیسی) شاخصترین اثر وی به‌شمار می‌رود. قریب از اعضای پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود.
ارفعی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا در مورد قریب گفت: بانو بدرالزمان قریب - که روانش به مینو شاد باد - در حوزه زبان‌های ایرانی فعالیت میکرد و پایه مطالعات خود را بر زبان سُغدی گذاشته بود. فرهنگی برای این زبان نوشت که برای همه پژوهشگران زبان‌های باستانی ازجمله خودِ من بسیار کمک‌کننده و یاری‌رسان بود و از این لحاظ، خود را مدیون او می‌دانم.
او درباره ارتباط طولانی‌مدت با او گفت: همسر من، دانشجوی او در دانشگاه شیراز بود و به این سبب دوستی دیرینه‌ای داشتیم. او بانویی آرام، ساکت، دل‌رحم و خوش‌قلب بود.
ارفعی افزود: او شاگردان بزرگی تربیت کرد که جا پای او خواهند گذاشت و نخواهند گذاشت چراغی را او روشن کرده است، خاموش شود. از این رو، نقش او در فرهنگ ایران و در آموزش زبان‌های ایرانی بی‌بدیل است و با توجهی که به فرهنگ سُغدی داشته است، خود را یگانه ساخته است.
مرحوم قریب دکترای رشته ادبیات دانشگاه تهران را دریافت کرده بود. او کلاس‌هایی با استادان به نامی چون محمد معین، احسان یارشاطر، پرویز ناتل خانلری و ابراهیم پورداود گذراند که دریچه جدیدی از ادبیات و تاریخ ایران را به روی او گشود و بدرالزمان را به زبان‌های باستانی و میانه ایران علاقمند کرد. پس از یک سال، بنا به علاقه‌اش به زبان‌های پهلوی و اوستایی و برای شناخت ریشه فرهنگ‌های ایرانی با گرفتن بورس از دانشگاه پنسیلوانیا راهی آمریکا شد.
بدرالزمان قریب در سال ۱۳۷۷ به عنوان عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و در سال ۱۳۷۸ سرپرست گروه گویششناسی انتخاب شد و در سال ۱۳۸۳ نیز مدیریت گروه زبان‌های ایرانی را به‌عهده گرفت.
نظر شما