بنا به درخواست خانوادۀ شادروان دکتر قریب و متولیان حرم حضرت عبدالعظیم این مراسم بدون حضور دوستان، آشنایان و علاقه‌مندان این ایران‌شناس فقید و تنها با حضور شمار اندکی از نزدیکان برگزار شد.
محمدرضا نصیری، عضو وابسته و دبیر فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شیرین عاصمی، رئیس دبیرخانۀ شورای فرهنگستان و حسین بختیاری که از طرف فرهنگستان زبان و ادب فارسی در تمام مراحل بیماری و بستری شدن زنده‌یاد قریب ایشان را همراهی کرده بود، در این مراسم شرکت کردند.
بدرالزمان قریب، ایران‌شناس، زبان‌شناس و پژوهشگر فرهنگ و زبان سُغدی، صبح سه‌شنبه، هفتم مرداد در ۹۱ سالگی دار فانی را وداع گفت.
او متولد ۱۳۰۸ بود و فرهنگ سُغدی، به سه زبان (سغدی – فارسی- انگلسی) شاخصترین اثر وی به‌شمار می‌رود. قریب از اعضای پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود.
زبان سغدی شاخه‌ای از زبان‌های ایرانی میانه شرقی و از خانواده زبان‌های هند و آریایی است که در فاصله میان سده‌های دوم تا دوازدهم پس از میلاد، مردمان ایران‌تبار ساکن در حد فاصل رود سیحون و رود جیحون بدان سخن می‌گفتند. این زبان به سبب اهمیت خود به عنوان ابزار انتقال فرهنگ، ادب، و تجارت به مردمان همسایه، به ویژه ترکان، یکی از مهم‌ترین زبان‌های ایرانی شرقی به شمار آمده است. گستره زبان سغدی در غرب با حوزه زبان فارسی مجاور بود و تا کناره‌های چین در شرق امتداد داشت.
قریب دکترای رشته ادبیات دانشگاه تهران را دریافت کرده بود. او کلاس‌هایی که با استادان به نامی چون محمد معین، احسان یارشاطر، پرویز ناتل خانلری و ابراهیم پورداود گذراند که دریچه جدیدی از ادبیات و تاریخ ایران را به روی او گشود. بدرالزمان به زبان‌های باستانی و میانه ایران علاقمند شد. پس از یک سال، بنا به علاقه‌اش به زبان‌های پهلوی و اوستایی و برای شناخت ریشه فرهنگ‌های ایرانی با گرفتن بورس از دانشگاه پنسیلوانیا راهی آمریکا شد.
بدرالزمان قریب در سال ۱۳۷۷ به عنوان عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و در سال ۱۳۷۸ سرپرست گروه گویششناسی انتخاب شد و در سال ۱۳۸۳ نیز مدیریت گروه زبان‌های ایرانی را به‌عهده گرفت.
قریب در ۱۳۷۷ از طرف انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و در ۱۳۸۱ از طرف سازمان صداوسیما به‌عنوان چهره ماندگار برگزیده شد و به پاس خدمات ارزنده علمی‌اش در دی ماه ۱۳۸۷، هفدهمین قالیچه ابریشمی جایزه ادبی تاریخی بنیاد موقوفات محمود افشار را دریافت کرد.
نظر شما