به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، الیزابت کولبرت (متولد ۱۹۶۱/۱۳۴۰) نویسنده، فعال محیط زیست و چهره شناخته‌شده‌ای در هیئت تحریریه مجله نیویورکر به عنوان خبرنگار علم و محیط‌زیست است. وی که دانش‌آموخته ادبیات از دانشگاه ییل آمریکا (۱۹۷۹ تا ۱۹۸۳) است از اواسط دهه ۸۰ میلادی فعالیت روزنامه‌نگاری خود را به صورت نیمه‌وقت و مستقل با نیویورکر آغاز کرد و از سال ۱۹۹۹ رسما به این مجله پیوست.
وی در عمر نزدیک به سه‌دهه‌ای روزنامه‌نگاری خود جوایز مختلفی غیر از جایزه پولیتزر برای این کتاب از جمله جایزه ملی مجلات را دوبار (۲۰۱۰ و ۲۰۰۵) و جایزه جهانی محیط زیستی سم رز و جولی والترز Sam Rose and Julie Walters Prize for Global Environmental Activisim را (۲۰۱۶) نیز دریافت کرده است و استاد مدعو در کالج ویلیامز شهر ماساچوست آمریکا نیز هست.
کولبرت در کتاب انقراض ششم، پنج انقراض گذشته را بر اساس تاریخ رویداد بیان و بررسی کرده و آنها را با انقراض گسترده و سریعی مقایسه می‌کند که در زمان حاضر در حال وقوع است. وی همچنین گونه‌های مشخصی را برمی‌شمرد که نسل آنها توسط انسان‌ها منقرض شده‌اند یا زیست‌بوم‌هایی که پیش از تاریخ یا در زمانه هر یک از این انقراض‌ها وجود داشته‌اند.
وی در پیش‌درآمد تا حدی شیوه کار خود را شرح می‌دهد و می‌نویسد: داستان انقراض ششم، حداقل آن طور که من تصمیم گرفته‌ام تعریفش کنم، در سیزده فصل گفته می‌شود. هر یک ماجرای گونه‌ای را بازمی‌گوید که به نحوی نمادین است... نسل موجوداتی که در فصل‌های اول از آنها یاد می‌شود و پیش‌تر منقرض شده و این بخش از کتاب عمدتا به انقراض‌های بزرگ گذشته و تاریخ پرپیچ‌وخم کشف آنها می‌پردازد که با کارهای ژرژ کوویه (Georges Cuvier)، طبیعیدان فرانسوی، شروع شد. بخش دوم کتاب بیشتر به زمان حال مربوط است- به آنچه در جنگل‌های بارانی آمازون می‌گذرد که روزبه‌روز بیشتر تکه‌تکه می‌شوند، به دامنه کوه‌های آند که به‌سرعت در حال گرم شدن هستند و سد آبسنگی بزرگ استرالیا.(ص.۱۱)
کولبرت فصول سیزده‌گانه کتاب را با انقراض ششم آغاز می‌کند و در آن به کاهش جمعیت نوعی از قورباغه‌های سمی می‌پردازد. دندان‌های کرسی ماستودون (نوعی ماموت آمریکایی) عنوان فصل سوم و پنگوئن‌های اولیه هم نام فصل چهارم است. کولبرت در این فصل زندگی و انقراض اوک بزرگ را تعریف می‌کند. پرنده‌ای بزرگ که بلندی قامت پرنده‌های بالغ اوک به بیش از ۷۵ سانتیمتر می‌رسید.(ص.۷۳). این پرنده که بومی آمریکاست وقتی اروپاییان برای اولین بار در جزیره فانک پیاده شده‌اند، صدهزار جفت از آن یافته می‌شد. (ص.۷۷) اما سرنوشت اوک بزرگ به اینجا ختم شد که؛ آخرین آدم‌هایی که یک اوک بزرگ زنده را به چشم دیدند چند نفر ایسلندی بودند که با قایق پارویی به الدی سفر کردند. آنها در یکی از شب‌های ماه ژوئن سال ۱۸۴۴ راهی شدند، تمام شب پارو زدند و صبح روز بعد به جزیره رسیدند. (ص.۸۲)
شانس آمونیت‌ها، سلام بر آنتروپوسن، دریای پیرامون ما، اسید چکنده، جنگل و درختان، جزایری در خشکی، پانگئای نو، کرگدن و موج فراصوت، ژن دیوانگی و موجود پردار عناوین فصل‌های چهار تا سیزده این کتاب هستند که هر کدام ضمن بیان تاریخ نوعی از انقراض، نسبت به از بین رفتن نوعی دیگر به دلیل رفتارهای بشر هشدار می‌دهند.
کولبرت با نثری روان مجموعه‌ای گسترده از اطلاعات علمی را در این کتاب در اختیار مخاطب قرار و نشان می‌دهد انقراض ششم احتمالا پایدارترین میراث بشر خواهد بود و از ما می‌خواهد فکر کنیم انسان بودن چه معنا و مسئولیت‌هایی را دربرمی‌گیرد.
کتاب انقراض ششم: تاریخ غیرطبیعی توسط انتشارات ققنوس به ترجمه شهربانو صارمی در یکهزار و ۱۰۰ نسخه و در ۳۵۹ صفحه به همت انتشارات ققنوس به بازار آمده است.
شهربانو صارمی مترجمی نام‌آشناست که عناوین مختلفی در حوزه‌های گوناگون تاریخ ایران و جهان، تاریخ معاصر، علم و اندیشه و کودکان را به فارسی برگردانده است.
نظر شما