به گزارش پایگاه خبری ساینس، این آنزیم در طبیعت توسط نوعی باکتری تولید میشود و حدود دو دهه قبل شناسایی شده است.
اما دو مشکل جدی در مسیر استفاده از آن وجود دارد؛ اول این که آنزیم در محیط زیست باکتری به قدر کافی پایدار است، اما در محیط بدن انسان تجمع کرده و قابلیت حرکت خود را از دست میدهد. مشکل دوم این است که آنزیم در مجاورت سایر ترکیبات شیمیایی که به منظور آمادهسازی آن برای تحویل به بدن مورد استفاده قرار میگیرند، بسیار شکننده بوده و به سرعت تجزیه میشود.
محققان دانشگاه تورنتو کانادا با همکاری محققان دانشگاه میشیگان برای حل این مشکلات، به سراغ الگوریتمهای کامپیوتری رفتند و توانستند راهکاری را شناسایی کنند که امکان تغییر آنزیم را به گونهای مناسب برای استفاده در بدن انسان فراهم کرد.
در نمونه جدید این آنزیم مجموعا ۳۷ اسید آمینه جایگزین شده و در نتیجه ساختار آنزیم بسیار پایدارتر از نمونه طبیعی آن است. نمونه طبیعی آنزیم حداکثر ظرف ۲۴ ساعت کارآیی خود را از دست میدهد، اما نمونه تغییریافته آن تا ۷ روز فعال است. همچنین این آنزیم قادر است با سرعت بیشتری محل آسیبدیدگی را تحت تاثیر قرار دهد.
در حال حاضر محققان این آنزیم را در مدلهای مختلف آسیبهای مغزی و نخاعی مورد آزمایش قرار میدهند تا قابلیتها و کارکردهای بالقوه آن را به درستی شناسایی کنند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Nature Neuroscience منتشر شده است.
نظر شما