به گزارش روز چهارشنبه ایرنا،گروه طالبان و آمریکایی‌ها روز دهم اسفند ۱۳۹۸ توافقنامه صلح را امضا کردند. براساس آن آمریکایی‌ها تعهد کردند که در مدت ۱۴ ماه به طور کامل همراه با متحدان خود افغانستان را ترک کنند.
در این توافقنامه تأکید شده است : ۱۰ روز پس از امضای توافقنامه، مذاکرات بین افغانستانی صلح آغاز شود و برای نشان دادن حسن نیت پنج‌هزار نفر زندانی طالبان و یکهزار نفر زندانی دولتی آزاد شوند و نام رهبران طالبان از فهرست سیاه سازمان ملل متحد نیز خارج شود.
آگاهان سیاسی با توجه به مفاد توافقنامه صلح افغانستان ابراز نگرانی کردند: برخی از این امتیازها نباید پیش از هرگونه توافق صلح به گروه طالبان داده می شد و اکنون دادن این امتیازها باعث شده که اعتماد به نفس طالبان قوی شده و آنها با این تفکر که در میدان نبرد برنده شده درصدد هستند تا تفکر طالبانی را در نظام آینده افغانستان جاسازی کنند.
«رحمت الله نبیل» رییس سابق اداره امنیت ملی افغانستان در این زمینه گفت: تمام عقبه‌های فشار بر طالبان پیش از پیش به آنها به عنوان تحفه داده شده و دیگر هیچ اهرم فشاری بر آنها وجود ندارد که در جریان مذاکره با استفاده از آن بتوان این گروه را مجبور به عقب نشینی از مواضع غیراصولی کرد.
وی در صفحه فیسبوک خود نوشت: طالبان تا زمان آزادی حاجی بشیر نورزی مذاکرات بین افغانستانی را در قطر آغاز نخواهد کرد. زلمی خلیل زاد در دیدار با طالبان آزادی نورزی را که یکی از بزرگترین عاملان قاچاق و تجارت مواد مخدر و ثروت ساز طالبان بوده، ضمانت کرده است.
وی این گمانه زنی را مطرح کرد : با توجه به فشارهای زمانی و به دست آوردن آخرین امتیاز از سوی طالبان شاید نورزی در این هفته آزاد شود و پس از آن طالبان هیچ انگیزه‌ای برای کاهش خشونت ها نخواهد داشت چرا که تمام اهرم های اصلی چانه‌زنی را خلیل زاد پیش از شروع گفت وگوهای بین افغانستانی به آنها داده است.
عبدالطیف نظری آگاه روابط بین الملل و سیاستمدار افغانستان نیز در این زمینه گفت: چنین وضعیتی احتمالا "طالبانیزه شدن قدرت" را در این کشور در پی خواهد داشت که آینده آن برای افغانستان و منطقه از جمله کشورهای همسایه و فعالان منطقه خطرناک است.
نظری هشدار داد: هنوز فهرست نهایی اعضای شورای عالی مصالحه ملی برای رهبری شورا و ریاست جمهوری مسجل نشده است. این پراکندگی و فقدان اجماع نظر سیاسی می تواند موفقیت کابل را در برابر هیات منسجم طالبان تضعیف کند. مهم تر از این احتمال طالبانیزه شدن قدرت در افغانستان است. منظور از طالبانیزه شدن قدرت این است که طالبانیزم به عنوان گفتمان غالب معرفی شود و طالبان پس از کسب قدرت و نه شراکت در قدرت، به قدرت مسلط افغانستان تبدیل شوند.
وی ادامه داد: در صورتی که این فرضیه تحقق یابد، امنیت کل منطقه از وضعیت افغانستان متاثر شده و رقابت و کشاکش بار دیگر در این کشور روند صعودی را طی خواهد کرد. علاوه براین نه تنها بحران و جنگ پایان نمی پذیرد، که بسترهای آن نیز تشدید می شود.
این شخصیت سیاسی افغانستان درعین حال فرضیه دیگری را نیز مطرح کرد و گفت: در صورتی که در مذاکرات پیش روی طالبان و دولت افغانستان تقسیم عادلانه قدرت انجام شود، این امید وجود دارد که افغانستان به ثبات نسبی دست یابد و به تدریج بر بحران ۴۰ ساله در یک بازه زمانی تفوق حاصل کند.
نظر شما