نگاهی به «شطرنج سیاسی» انتخابات ریاست‌جمهوری در آمریکا

به گزارش ایرنا، زمان زیادی به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در روز سوم نوامبر (۱۳ آبان) باقی نمانده است. در این روز، شهروندان ایالات متحده بالاخره تصمیم خواهند گرفت که چه کسی به عنوان 'فرمانده کل قوا' در طول چهار سال آینده مسؤول منابع آن کشور باشد. در این روز «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری فعلی از حزب جمهوری خواه برای حفظ سمت خود با «جو بایدن» معاون اول باراک اوباما و نماینده نهایی حزب دموکرات رقابت می کند.

بنا به دلایل بسیار، این دوره از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا حساسیت ویژه ای نسبت به دوره های پیشین دارد و نتیجه آن نیز بسیار مهم است. از این رو ناظران اطمینان دارند که این یک انتخاب تاریخی خواهد بود. رأی دهندگان در حالی برای این انتخابات سرنوشت ساز به پای صندوق های رأی می روند که؛

- ویروس کرونا جان نزدیک به ۲۲۰ هزار آمریکایی را گرفته و خسارات اقتصادی زیادی را وارد کرده است.

- پس از کشته شدن یک شهروند سیاه‌پوست به دست پلیس آمریکا، بحث در مورد رابطه شهروندان سیاه پوست و سفید پوست بار دیگر به موضوعی جدی در جامعه این کشور تبدیل شده و در سراسر کشور همچنان اعتراض و درگیری وجود دارد.

- اندکی قبل از انتخابات، کرسی یک قاضی در دیوان عالی کشور خالی شده و ترامپ و هم‌حزبی هایش با عجله به دنبال پر کردن این فضای خالی به نفع خود هستند.

گمانه زنی های زیادی در مورد احتمال عدم تمکین ترامپ به نتیجه انتخابات و به هرج و مرج کشیده شدن کشور در صورت شکست وی در انتخابات صورت گرفته؛ به ویژه آن که وی اخیراً از تضمین انتقال مسالمت آمیز قدرت پس از انتخابات خودداری کرده است.

نشریه اشپیگل آلمان در گزارشی مفصل به سؤالاتی که ممکن است در خصوص ساز وکار قدرت و انتخابات آمریکا در ذهن مخاطبان به وجود آید، پاسخ داده است.

انتخاب ریاست جمهوری کی برگزار می شود؟

طبق قانون از سال ۱۸۴۵ انتخابات ریاست جمهوری آمریکا هر چهار سال در سه شنبه اول ماه نوامبر برگزار می شود که این روز در تقویم امسال سوم نوامبر است. این واقعیت که انتخابات در ماه نوامبر برگزار می شود به اوایل شکل گیری ایالات متحده آمریکا برمی گردد: در این ماه شهروندان که عمدتاً کشاورز بودند، زمان بیشتری برای رأی دادن داشتند. در این هنگام از سال، برداشت محصول آغاز شده بود و هنوز راههای طولانی به محل های اخذ رأی به دلیل باران یا برف، صعب العبور نشده بود.

امروزه شهروندان برخی ایالت ها روز رأی گیری برای شرکت در انتخابات تعطیل هستند و در سایر ایالت ها چند ساعت زودتر از محل کار تعطیل می شوند. رأی دهندگانی که در روز انتخابات وقت ندارند، می توانند رأی گیری از طریق پست یا در برخی ایالت ها برای رأی گیری یک زمان مشخص را انتخاب کنند. در انتخابات امسال، ترس از همه گیری ویروس کرونا نیز نقش اساسی دارد ، بدین معنا که بسیاری از واجدان شرایط، رأی گیری پستی را ترجیح می دهند. با این حال، رئیس جمهوری ترامپ بارها قانونی بودن آرای پستی را زیر سال برده است.

رئیس جمهوری جدید چه زمانی به کاخ سفید می رود؟

رئیس جمهوری منتخب به طور سنتی ظهر روز بیستم ژانویه یعنی دو ماه و نیم پس از انتخابات، معمولاً در مقابل پله های کاپیتول در واشنگتن دی سی قسم یاد می کند. وی در حضور عالی ترین قاضی دیوان عالی برای حفظ قانون اساسی سوگند یاد می کند و سپس سلام نظامی به صدا در می آید. برگزاری این مراسم مقابل ساختمان پارلمان، نمادی از کنترلی است که طبق قانون اساسی قرار است کنگره بر فرمانده کل قوا داشته باشد. در همان روز رئیس جمهوری جدید و خانواده اش به کاخ سفید در خیابان پنسیلوانیا نقل مکان می کنند.

در این فاصله چند هفته‌ای بین انتخابات و مراسم تحلیف، رئیس جمهوری منتخب کابینه خود را سازمان می دهد؛ وزرا را تعیین می کند و به انتخاب مشاوران و سران مهمترین نهادهای کشور می پردازد. اگر رئیس جمهوری فعلی مجدداً انتخاب نشده یا طبق قانون اساسی پس از هشت سال دوره اش به پایان رسیده باشد، در این مدت «اردک لنگ» نامیده می شود: این بدان معناست که وی اکنون فاقد وزن سیاسی است و دیگر نمی تواند کنگره را متقاعد کند که پیشنهادهای قانونی او را بپذیرد و تا زمانی که جانشین وی روی کار نیامده، تقریباً فقط وظایف نمایندگی را بر عهده می گیرد. 

به همین دلیل در زمان حاضر پرونده ها و اسنادی که در زمان تصدی ترامپ ایجاد شده اند، قرار است قبل از روی کار آمدن جانشین وی به بایگانی ملی تحویل داده شوند. با این حال، وی چندین بار اظهار کرده که قادر به تصور شکست احتمالی خود در انتخابات نیست. به همین دلیل در میان کارشناسان این نگرانی وجود دارد که اگر نتیجه آرای نامزدها خیلی نزدیک به یکدیگر باشد، او می تواند از زمان بین انتخابات و تحلیف برای تضعیف نتیجه انتخابات استفاده کند. به عنوان مثال، او می تواند به دلیل ادعای عدم قانونی بودن بسیاری از آرای پستی، آنها را به چالش بکشد و بنابر این تحویل قدرت را به تأخیر بیندازد.

سناریوی دیگر این است که او وضع اضطراری اعلام کند و دستور برخورد علیه تظاهرات کنندگانی که نگران از دست رفتن دموکراسی هستند را صادر کند. وی به عنوان رئیس جمهوری فعلی نیز صلاحیت چنین کاری را دارد.

چرا سمت ریاست جمهوری در آمریکا اینقدر مهم است؟

رئیس جمهوری، رئیس دولت، رئیس اجرایی و فرمانده کل نیروهای مسلح است. این امر موقعیت ویژه ای به او می دهد؛ حتی اگر رئیس جمهوری زیر نظر کنگره و دیوان عالی کشور تحت کنترل باشد. رئیس جمهوری، وزرا و رؤسای نهادهای فدرال از جمله فرماندهان بخش های امنیتی و اطلاعاتی نظیر پلیس فدرال (اف بی آی) و سازمان اطلاعات مرکزی (سیا) را منصوب می کند. رئیس جمهوری قضات فدرال را منصوب می کند و قدرت وتوی لایحه های پیشنهادی کنگره را دارد. در این حالت مجلس سنا و نمایندگان فقط با اکثریت دوسوم نمایندگان می توانند این وتو را نادیده بگیرند.

رئیس جمهوری مسؤول سیاست خارجی است؛ وی سفرا را منصوب می کند و می تواند معاهداتی را با سایر کشورها منعقد کند که به نوبه خود باید با اکثریت دو سوم کنگره تصویب شود. رئیس جمهوری به عنوان فرمانده کل می تواند بنا به صلاحدید خود از نیروهای مسلح استفاده کند اما این تصمیم را باید ظرف ۴۸ ساعت به کنگره اطلاع دهد. اگر کنگره از تصویب عملیاتی خودداری کند، رئیس جمهوری باید سربازان را ظرف ۶۰ تا ۹۰ روز برگرداند. رئیس جمهوری همچنین می تواند عملاً به تنهایی درباره استفاده از سلاح هسته ای ایالات متحده تصمیم بگیرد. در این صورت باز هم حق اعلام جنگ به عهده کنگره است.

معاون اول چه نقشی دارد؟

معاون اول رئیس جمهوری در واقع فقط یک وظیفه واقعی دارد اما این وظیفه بسیار مهم است: اگر رئیس جمهوری قادر به ادامه کار نباشد (مثلاً به دلیل مرگ یا استعفا)، معاون وی تا انتخابات بعدی، رئیس جمهوری ایالات متحده می شود. در غیر این صورت، وظایف شغلی معاون اول نسبتاً مبهم است: در عمل، وی عمدتاً وظیفه نمایندگی رئیس جمهوری را بر عهده می گیرد؛ یعنی نماینده وی در رویدادهایی مانند تشییع جنازه و غیره است.

معاون اول همچنین رئیس مجلس سناست و در بن بست های سیاسی، نظر او بسیار مهم است؛ هرچند این اتفاق خیلی رخ نمی دهد. در مجموع اگر رئیس جمهوری و معاون رئیس جمهوری یکدیگر را بخوبی درک کنند، معاون رئیس جمهوری می تواند مشاور تأثیرگذار رئیس جمهوری باشد.

انتخابات چگونه برگزار می شود؟

انتخابات ریاست جمهوری آمریکا یک انتخابات غیر مستقیم است؛ در تاریخ ۳ نوامبر، آمریکایی ها به یک نامزد در حوزه های رأی گیری خود رأی می دهند. در حقیقت آنها در ابتدا فقط تعدادی از رأی دهندگان را از ایالت خود انتخاب می کنند. اینها مجمع انتخاباتی (کالج الکترال) را تشکیل می دهند که رسماً رئیس جمهوری و معاون وی را در ماه دسامبر 'انتخاب' می کند و آرای آنها به نوبه خود به نتیجه ماه نوامبر گره خورده است.

در همه ایالت ها به جز نبراسکا و ماین، رأی دهندگان الکترال با رأی اکثریت تعیین می شوند. نامزد ریاست جمهوری که بتواند اکثریت آرا را در یک ایالت به دست آورد، به طور خودکار آرای الکترال تمام انتخاب کنندگان آن ایالت را دریافت می کند (برنده همه را می برد). هر ایالت مجموعاً به اندازه سناتورها و اعضای پارلمان خود در کنگره به مجمع انتخاباتی نماینده می فرستد. در نتیجه کالج انتخاباتی متشکل از ۵۳۸ رأی دهنده از جمله سه نفر از واشنگتن پایتخت است که رأی فعالی در کنگره ندارد.

در موارد نادر که در پایان هیچ یک از نامزدهای ریاست جمهوری اکثریت لازم آرای الکترال را با حداقل ۲۷۰ رأی بدست نیاورد، طبق قانون اساسی آمریکا انتخاب توسط مجلس نمایندگان انجام می شود و این مجلس، برنده انتخابات را در ژانویه با اکثریت آرا تعیین خواهد کرد.

انتخابات پستی چقدر مهم است؟

در پس زمینه همه گیری کرونا، آرای پستی احتمالاً در سال جاری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. حدود یک سوم از کل رأی دهندگان می خواهند از این طریق رأی دهند. این نتیجه نظرسنجی منتشر شده توسط شبکه تلویزیونی ان بی سی (NBC) آمریکا در اوایل سپتامبر (اواسط شهریور) بود. برای مقایسه بهتر است بدانیم که چهار سال پیش تقریباً ۲۴ درصد رأی دهندگان از این طریق رأی دادند.

با این حال، شمار شهروندانی که در روز انتخابات در پای صندوق رأی می دهند، مدتهاست که در حال کاهش است. در مقابل، تعداد افرادی که قبل از روز انتخابات- از طریق پست یا شخصاً- رأی می دهند ، بین سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۶ بیش از دو برابر شده است. در عین حال، این بیماری همه گیر احتمالاً این روند را تشدید می کند. طبق نظرسنجی مشترک واشنگتن پست و دانشگاه مریلند، از هر ۱۰ شهروند آمریکایی ۶ نفر گفته اند که قبل از روز انتخابات رأی می دهند. ۳۲ درصد پاسخ دهندگان می خواهند از طریق پست رأی دهند، ۱۷ درصد برگه رأی گیری خود را در صندوق های ویژه (drop box) انداخته اند (نوعی صندوق پستی برای برگه های رأی گیری که به عنوان یک گزینه متفاوت در چندین ایالت یا شعبه اخذ رأی یا در مکان های دیگر ارائه می شود).

هرچند همه ایالت ها اجازه رأی گیری از طریق پست را دارند، اما شرایط آن از ایالتی به ایالت دیگر تنظیم می شود. به عنوان مثال در یوتا برای همه رأی دهندگان ثبت نام شده، اسناد رأی گیری پستی مورد نیاز را بدون آنکه از آنها سوال شود، ارسال می شود. اما در جاهای دیگر رأی دهندگان باید درخواست این کار را بدهند. در نیویورک حتی باید دلیل خوبی بیاورید که چرا در روز انتخابات نمی توانید رأی خود را در شعبه رای گیری بدهید.

امسال رای گیری پستی در مرکز بحث است. از یک طرف سابقه خدمات پستی ایالات متحده وجود دارد. اداره پست آمریکا در گذشته در تحویل به موقع برگه های رای گیری مشکل داشته است. علاوه بر این ، رئیس اداره پست که توسط ترامپ و یکی از اهدا کنندگان عمده کمک مالی به جمهوری خواهان منصوب شده، این سازمان را تحت ریاضت اقتصادی قرار داده و منتقدان او را متهم می کنند که می خواهد رای پستی را تضعیف کند.

بعلاوه ترامپ که در نظرسنجی ها از رقیبش جو بایدن عقب است ، به دلیل استفاده از رای گیری پستی قانونی بودن انتخابات در ۳ نوامبر را زیر سوال می برد. ترامپ بارها ادعا کرده که رای گیری پستی امکان تقلب گسترده را فراهم می کند. وی هیچ مدرکی در این باره ارائه نکرده است. این در حالی است که پیشتر با تجزیه و تحلیل داده های انتخابات پستی سه ایالت و مرکز اطلاعات ثبت نام الکترونیکی غیرانتفاعی، تنها ۳۷۲ مورد احتمال تقلب در انتخابات را از میان ۱۴.۶ میلیون رأی پستی یافته اند که این میزان یعنی ۰.۰۰۲۵ درصد است.

چه کسانی رأی می دهند؟
به طور معمول، همه شهروندان بالای ۱۸ سال می توانند در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کنند. پیش نیاز آن، این است که شما به عنوان یک رأی دهنده ثبت نام کنید. اما در ایالت های جداگانه، قوانین متفاوتی در مورد مشارکت محکومین اعمال می شود. در بسیاری از ایالت ها ، آنها می توانند پس از گذراندن دوره محکومیت و آزادی مشروط، دوباره رأی دهند. با این حال، در ماین و ورمونت، مجرمان می توانند هنگام بازداشت رأی دهند. در برخی ایالت ها مانند آیووا، می سی سی پی یا تنسی مجرمان جدی با ممنوعیت انتخاباتی مادام العمر مواجه هستند.

نگاهی گذرا به مشارکت رأی دهندگان جالب است: در سالهای اخیر تنها ۵۵ درصد در انتخابات ریاست جمهوری و حتی تعدادی کمتر در انتخابات میان دوره ای شرکت کرده اند. این در حالی است که در آلمان بیش از ۷۰ درصد شهروندان واجد شرایط، رأی خود را در انتخابات فدرال به صندوق می اندازند. اما از اوایل سال ۲۰۱۸، افراد بیشتری از حق رأی خود استفاده می کنند. مرکز تحقیقات «پیو» پیش بینی کرده است که امسال تعداد زیادی از اسپانیایی تبارها، سیاه پوستان و آسیایی ها، واجد شرایط رأی دادن خواهند بود. در حالی که نسبت این اقلیت ها در انتخاب کنندگان در سال ۲۰۱۸ میلادی ۲۵ درصد بود، طبق پیش بینی ها ممکن است در پاییز این میزان بیش از ۲۰ درصد باشد- بنابر این در این دوره از هر سه رأی دهنده فقط دو نفر انگلیسی-آمریکایی سفیدپوست خواهند بود.

از سوی دیگر، تغییر جمعیتی در آمریکا، جمهوری خواهان را که بیشتر هوادارانشان آمریکایی الاصل هستند، تهدید می کند. از آنجا که رأی دهندگان آنها بیشتر سفیدپوست هستند، سهم این گروه از کل رای دهندگان از اواخر دهه ۱۹۹۰ در حال کاهش است.

چرا انتخابات انقدر هزینه دارد؟

مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ به ویژه ازمنظر توزیع هزینه ها یکی از گران ترین ها در تاریخ ایالات متحده بود. هرچند هیلاری کلینتون تقریباً دو برابر دونالد ترامپ پول خرج کرد، اما در پایان نتوانست به عنوان برنده میدان را ترک کند. این اتفاق در ایالات متحده، حتی در انتخابات کنگره به ندرت اتفاق می افتد. معمولاً نامزدی که با هزینه کرد بیشتر در مبارزات انتخاباتی شرکت کرده، برنده می شود. هیلاری کلینتون و گروه های پشتیبانی وی در کل نزدیک به ۱.۲ میلیارد دلار هزینه کردند؛ در حالی که دونالد ترامپ و هوادارانش نزدیک به ۶۵۰ میلیون دلار برای تماس با رأی دهندگان بالقوه پرداخت کردند.

در پایان دونالد ترامپ توانست پیروز شود زیرا تیم مبارزات انتخاباتی وی بیشتر برای تبلیغات در شبکه های اجتماعی هزینه کردند. هیلاری کلینتون به رسانه های تلویزیونی کلاسیک و گران قیمت متکی بود. علاوه بر این، ترامپ به دلیل اظهارات تحریک آمیز خود در طول مبارزات انتخاباتی، به طور قابل توجهی بیشتر از رقیب خود مورد توجه رسانه ها قرار گرفت. بزرگترین اهداکننده مستقل وی، خود دونالد ترامپ بود. اگرچه همانطور که ​​قبلاً اعلام کرده بود، ۱۰۰ میلیون دلار از دارایی خصوصی خود را به این مبلغ اضافه نکرد، اما از این محل ۶۶ میلیون دلار برای تبلیغات انتخاباتی به صندوق تبلیغاتی اش واریز شد.

شواهد حاکی است که مبارزات انتخاباتی امسال می تواند گرانترین کمپین انتخاباتی در تاریخ ایالات متحده باشد: دونالد ترامپ بیش از ۱.۳ میلیارد دلار تا پایان تابستان ۲۰۲۰ جمع کرده است. طبق پیش بینی ها صندوق جمع آوری کمک های انتخاباتی جو بایدن نیز بزودی از مرز یک میلیارد دلار فراتر خواهد رفت.

مدتهاست که تلاش شده تا از تأثیرات اهدای حزبی در کارزارهای انتخاباتی ریاست جمهوری و کنگره جلوگیری شود. اما آخرین حکم دیوان عالی کشور بیشتر این اصلاحات را باطل کرد. شرکت ها، بانک ها، اتحادیه های کارگری، گروه های علاقه مند و افراد مستقل غالباً بدون هیچ مشکلی قادر به سرمایه گذاری غیرمستقیم در مبارزات انتخاباتی نامزدها بوده اند.

اینها بسترهای سیاسی عملیاتی موسوم به Super-Pacs هستند که از نامزدهای انتخاباتی حمایت می کنند اما باید به طور رسمی از کارزار انتخاباتی آنها مستقل باشند. وظیفه اصلی آنها جمع آوری پول برای تبلیغات انتخاباتی است. برای حامیان مالی بسیار ثروتمند، آنها ساده ترین راه برای در اختیار قرار دادن هر مقدار پول برای مبارزات انتخاباتی هستند و هیچ حد بالایی برایشان وجود ندارد. حتی بدون مشورت با کمپین رسمی یک نامزد، بسترهای پشتیبانی می توانند با سرمایه گذاری زیاد در تبلیغات خیابانی ، شبکه های تلویزیونی و بروشورها، از منابع مالی خود برای تعیین قاطع مبارزات انتخاباتی استفاده کنند.

Super Pacs در ایالات متحده بسیار بحث برانگیز است. منتقدان نگرانند که تأثیر عظیم اهداکنندگان بر سیاست توسط بسترهای پشتیبانی چندین برابر شود. علاوه بر این، آنها از مکانیزم های کنترل ضعیف و عدم شفافیت در مورد مبداء واقعی این وجوه انتقاد می کنند.

ایالت های شناور کدام اند؟

به لطف سنت های سیاسی و همچنین به دلیل دستکاری هوشمندانه حوزه های انتخابیه، اکثریت ایالت های ایالات متحده به وضوح در یک اردوگاه سیاسی یا اردوگاه دیگر قرار می گیرند. به عنوان مثال کالیفرنیا 'ایالتی آبی' است که مطمئناً دموکرات ها در جیب خود دارند. بیشتر ایالتهای جنوبی و بخشهای وسیعی از غرب میانه 'ایالتهای سرخ' هستند و ظرف مدت چندین نسل به نامزد جمهوری خواه رأی می دهند. بنابر این احزاب ترجیح می دهند در ایالت های باقیمانده که در آنها نتایج بسیار متغیر است و به یک روش یا روش دیگر رأی می دهند؛ زمان و پول خود را سرمایه گذاری کنند؛ اینها ایالات شناور یا متغیر نامیده می شوند، برخی نیز آنها را ایالت های بنفش می نامند.

اما نقشه اوضاع نوسان در حال تغییر است. امسال پیش بینی ها برای رقابت تنگاتنگ در این ایالت هاست: آریزونا، فلوریدا، جورجیا، اوهایو، آیووا، میشیگان، مینه سوتا، نوادا، نیوهمپشایر، کارولینای شمالی، پنسیلوانیا، تگزاس و ویسکانسین. در این بین مشخصاً ایالت فلوریدا تعیین کننده است. این امر در مبارزات انتخاباتی سال ۲۰۰۰ مشخص شد: وقتی دیوان عالی ایالات متحده، شمارش جنجالی را در آنجا متوقف کرد، نتیجه کلی انتخابات به نفع جورج دبلیو بوش اعلام شد. در سال ۲۰۱۶ نیز دونالد ترامپ با پیروزی نزدیک در فلوریدا خود را به کاخ سفید رساند. در زمان حاضر «جو بایدن» رقیب ترامپ، برای کسب آرا  گروهی از لاتین تبارها که بسرعت در حال رشد در فلوریداست، مبارزه می کند.

مینه سوتا و ویسکانسین نیز امسال ایالت های مهمی هستند. اخیراً موارد جدی خشونت پلیس علیه سیاه پوستان رخ داده است. ترامپ در پاسخ به آشوب های اعتراضات، سیاست سختگیرانه نظم و قانون را در پیش گرفته است. با این کار او امیدوار بود که بتواند حمایت رأی دهندگان محافظه کار را در این دو ایالت جلب کند اما طبق نظرسنجی ها، بایدن در هر دو ایالت پیشتاز است.

همزمانی انتخابات کنگره به چه معناست؟

کنگره آمریکا به دو بخش سنا و مجلس نمایندگان تقسیم شده است. هر دو سال یکبار ، شهروندان آمریکایی یک سوم نمایندگان مجلس سنا را انتخاب می کنند. امسال نیز در تاریخ ۳ نوامبر ، شهروندان ایالات متحده نه تنها به رئیس جمهوری جدید بلکه به سناتورهای جدید نیز رأی می دهند. برای انتخاب نامزدها، ۳۵ کرسی موجود است. همزمان ۴۴۱ کرسی مجلس نمایندگان برای انتخاب وجود دارد. در زمان حاضر جمهوری خواهان اکثریت مجلس سنا را دارند؛ در حالی که دموکرات ها در مجلس نمایندگان در اکثریت هستند.

از این رو نتیجه انتخابات کنگره مشخص خواهد کرد که رئیس جمهوری می تواند در دو سال آینده آزادانه یا محدود عمل کند. زیرا کنگره وظیفه کنترل رئیس جمهور را نیز بر عهده دارد. اگر حزب او در هر دو مجلس پیروز شود ، فضای نسبتاً زیادی برای مانور دارد و احتمالاً می تواند با مانع نسبتاً کمی قسمتهای بیشتری از دستور کار خود را اجرایی کند. اما اگر حزب او هر دو مجلس سنا و مجلس نمایندگان را از دست بدهد، دو سال اول برای او بسیار دشوار خواهد بود و او باید به میزان قابل توجهی در سیاست هایش مصالحه کند.

دو حزب بزرگ چه نقشی ایفا می کنند؟

به طور سنتی در سیستم ریاستی ایالات متحده، احزاب نقش برجسته ای نسبت به سیستم های پارلمانی مانند آلمان ندارند. در طول مبارزات انتخاباتی، سیستم ریاست جمهوری اطمینان می دهد که تقریباً تمام توجهات به نامزدها معطوف شده است. در این میان احزاب کارزار را رهبری می کنند، برنامه های نامزد مورد حمایت خود را تنظیم می کنند و نام آنها بر روی برگه های رأی گیری می آید.

با این حال، احزاب کاملاً هم بی ربط نیستند؛ خصوصاً وقتی صحبت از تشکیلات می شود. دموکرات ها و جمهوری خواهان می توانند زیرساخت های حیاتی را فراهم کنند. آنها پول دارند، می توانند کمک های مالی اضافی جمع کنند و معمولاً مجموعه ای ارزشمند از داده ها را دارند که می تواند برای هدف قرار دادن رای دهندگان استفاده شود.

کنگره حزب نیز مرحله مهمی است. «مجمع حزبی» برای اعلام نامزد انتخاباتی نهایی برگزار می شود و سیاست های وی توسط رویکردهای حزبی دموکرات ها یا جمهوری خواهان تنظیم می شود. برای دستیابی به بیشترین تأثیر ممکن، نامزد انتخاباتی و حزب به عنوان یک تیم عمل می کنند.