«سمیرا جلیلوند» روز یکشنبه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: تمام ورزشکاران معلول با مشکلات زیادی دست به گریبان هستند و در این زمینه نابینایان محدودیت‌های بیشتری را تجربه خواهند کرد لذا برای گذر از این محدودیت‌ها به دنبال راهکاری هستند تا بتوانند خود را در سطح جامعه به عنوان یک فرد مفید معرفی کنند. ورزش یکی از این ابزارها است. زمانی که فرد معلول یا نابینا مدال جهانی کسب می‌کند و در سکو قرار می‌گیرد اعتماد به نفس لازم را به دست خواهد آورد و تکرار چند باره این موفقیت موجب خواهد شد تا نام وی در سطح جامعه با افتخارآفرینی گره بخورد.
وی ادامه داد: یکی از رشته های تخصصی نابینایان گلبال است. اگر می‌گویم تخصصی به این خاطر است که رشته‌های دیگر در بین ورزشکاران نرمال برگزار می‌شود اما گلبال تخصصی است. من زمانی به این رشته روی آوردم که ۲ تن از برادرانم که مشکل کم بینایی دارند به صورت حرفه‌ای در این رشته فعالیت داشتند. من نیز با مشاهده مسابقات و تمرینات آنان به این رشته آمدم و از سال ۱۳۸۵ که نخستین شاکله‌های تیم تشکیل شد در آن حضور داشتم و اکنون نیز کاپیتان تیم هستم. شاید برخی تصور کنند که گلبال رشته راحتی است اما این رشته بسیار پیچیده و با وجود هیجان بالای آن نیاز به تمرکز و اراده دارد. همچنین ورزشکار باید از هوش و ادراک بالا برخورد باشد.
کاپیتان تیم ملی گلبال زنان ادامه داد: نابینایان و کم‌بینایان می‌توانند در گلبال حضور پیدا کنند اما چشم‌بندی که بر چشم ورزشکار بسته می شود موجب خواهد شد تا در شرایط نابینایی مطلق قرار بگیریم در این شرایط باید هم حس شنوایی و هم ادراک ورزشکار بالا باشد. از سال ۱۳۸۵ که من عضو بودم استعدادهای زیادی به این رشته آمدند و تیم قدرتمندی تشکیل شد اما متاسفانه چند سالی است که بخاطر یک سری مشکلات شخصی ورزشکاران، تیم ضعیف شده و بعد از کسب مدال برنز بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، اردوها تعطیل است و امکانات ما در حد آقایان نیست. قاطعانه می‌گویم که اگر امکانات در حد آقایان باشد افتخارآفرینی ما بیشتر از آنان هم خواهد شد.
وی با اشاره به سرمایه گذاری دیگر کشورها بر روی گلبال گفت: در گذشته شاید تنها چین حریف اصلی ما بود و به راحتی در چند دقیقه می‌توانستیم تیمی مانند تایلند را ببریم اما در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ تمام کارشناسان و مسوولان دیدند که رقابتی نفس‌گیر با تایلند داشتیم. تیم و اردوهای آن تعطیل است و تا سه ماه قبل از اعزام به تورنمنت هیچ اردویی تشکیل نخواهد شد، با این شرایط نباید انتظار موفقیت داشت. چگونه ما با این تمرینات حریف ژاپن شویم در گذشته رقابت ۲ تیم پایاپای بود اما رشد گلبال در زنان ژاپن به جهش تبدیل شده و رسیدن به آن ممکن است سخت باشد. مسوولان فدراسیون و کمیته ملی‌پارالمپیک نیز از این مشکل خبر دارند.
جلیلوند در پایان گله‌ای از مسوولان داشت و افزود: من و همسرم ۲ ورزشکار حرفه‌ای در گلبال و وزنه‌برداری نابینان هستیم. اما بعد از یک دهه تلاش و افتخار افرینی هیچ شغلی نداریم نمی دانم گلایه خود با به کجا ببرم اما کسی که عمر خود را در اردوها گذاشته نباید به وی توجه شود؟ انتظار داریم که اکنون در سن بازنشستگی هستیم حداقل برای یک نفر از ما شرایط استخدامی ایجاد شود تا از سختی‌های زندگی ناشی از معلولیت عبور کنیم. البته این تنها مشکل خانواده ما نیست بلکه بیشتر ورزشکاران معلول این مشکلات را تجربه کردند. بارها به مسوولان استانی نامه زدم اما تا کنون کسی صدای ما را نشنیده است.
نظر شما