به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، دهه نخست آذر برای فوتبال ایران تلخی و شیرینی‌های زیادی را به همراه دارد؛ روزهایی که نسل‌های گذشته آن را با شیرینی حماسه سازی ملبورن به یاد دارند. اما یک دهه بعد از آن اتفاق مبارک در فوتبال، تمامیت‌خواهی برخی از تفکرهای حاکم بر دولت وقت، فوتبال ایران در سال ۸۶ را در یک پیچ سخت تاریخی قرار داد که در نهایت به تعلیق این رشته در ایران منجر شد؛ تعلیقی که نهایت پای کمیته انتقالی فیفا را به ایران باز کرد. این تعلیق به خاطر برکناری دستوری «محمد دادکان» رییس پیشین فدراسیون فوتبال بود که توسط «محمد علی آبادی» رییس وقت سازمان تربیت‌بدنی انجام شد.
در آن زمان مسوولان فدراسیون فوتبال با کمک کمیته انتقالی، اساسنامه را تنظیم و در نهایت انتخاباتی برگزار شد که آغازی بر دوره ی ریاست علی کفاشیان و مهدی تاج بر فدراسیون فوتبال برای بیش از یک دهه شد؛ ریاستی که در نهایت، آنان را به افراد قدرتمندی تبدیل کرد که به‌صورت غیرمستقیم از مصوبه قانونی مجلس شورای اسلامی سرپیچی کردند. موضع‌گیری تاج برابر قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان و آوردن «جیوانی اینفانتینو» با جت شخصی به ایران برای توضیح درباره بازنشستگی در فوتبال از مهمترین اقدام های تاج بود.
با استعفای تاج به خاطر بیماری قرار بود که انتخابات در سال ۱۳۹۸ برگزار شود که خبری از سوی فیفا دوستداران این رشته را در شوک فرو برد و سایه ی تعلیق بر سر فوتبال ایران در حال گردش بود. یکی از بندهای این تهدید، دولتی بودن فوتبال ایران و حق رأی وزیر در مجمع عمومی فدراسیون بود.
چه خواهد شد؟ آیا نفر نخست ورزش ایران حاضر به کناره گیری از مجمع می‌شود یا اینکه به‌مانند گذشتگان خود منافع فردی را بر اولویت‌های فوتبالی ترجیح خواهد داد؟ این به پرسشی تبدیل‌شده بود که هر کارشناسی از دید خود پاسخی برای آن داشت اما پاسخ نهایی و تصمیم قطعی اعلام و این تصمیم در نهایت موجب شد تا یکی از تلخ‌ترین روزهای آذر که قرار بود رقم بخورد به شیرین‌ترین آن‌ها تبدیل شود. وزیر ورزش و جوانان نه‌تنها از حق رأی خود در مجمع، چشم‌پوشی کرد بلکه با رایزنی‌ها مختلف با مسوولان فدراسیون جهانی فوتبال زمینه را برای تغییرات اساسنامه این فدراسیون فراهم کرد؛ تغییراتی که در آخرین مجمع عمومی فدراسیون به‌صورت رسمی تصویب شد تا امضای سلطانی فر به آغازی بر پایان فوتبال دولتی در ایران تبدیل شود.
قفل ایمنی که اکنون وزیر ورزش و جوانان بر اساسنامه فوتبال ایران زده است به‌راحتی قابل باز شدن نیست و در صورت تکرار اتفاقات سال ۱۳۸۶ دیگر کسی از دولت و وزارت ورزش نمی‌تواند به‌صورت دستوری اقدام به سیاسی‌کاری علیه فوتبال کند؛ به عبارتی از خودگذشتگی وزیر کابینه دولت دوازدهم راه را بر زیاده‌خواهی‌های سیاسیون غیر فوتبالی بست و امکان اینکه آنان بتوانند در آینده از این ورزش به‌عنوان نردبانی برای ترقی استفاده کنند وجود ندارد.
در آخرین مجمع فدراسیون فوتبال که وزیر ورزش و جوانان در آن حق رأی داشت اساسنامه با اکثریت آرا به تصویب رسید. برگزاری این مجمع نیز در نوع خود یک اقدام مهم از طرف وزارت ورزش و جوانان به شمار می‌رود زیرا در شرایطی که کشور درگیر شیوع ویروس کرونا است و محدودیت‌های فراوانی وجود دارد مجمع به‌صورت برخط (آنلاین) برگزار شد تا فوتبال از بلاتکلیفی محض خارج شود؛ خروجی که در نهایت موجب خواهد شد تا زمینه برای انتخابات این فدراسیون فراهم شود. انتخاباتی که با اساسنامه جدید برگزار خواهد شد به‌احتمال زیاد شاهد نام‌های تکراری در آن نخواهیم بود بلکه با قوانین جدید شاید یکی از بزرگان فوتبال ایران در صدر فدراسیون قرار گیرد.
آخرین رأی وزیر ورزش و جوانان به اساسنامه فوتبال ایران در حالی مثبت بود که بسیاری از کارشناسان با مقایسه رفتار او با مسوولان سال ۱۳۸۶ به این باور رسیدند که وزیر کنونی ورزش را شاید بشود یکی از پایه‌گذاران فوتبال غیردولتی در ایران نامید؛ وزیری که نه‌تنها فوتبال را به فدراسیون واگذار کرد بلکه با اقدام های خود به دنبال آن است تا به واگذاری سرخ آبی‌ها به بخش خصوصی، پیش از مرداد ۱۴۰۰ به مالکیت دولت‌ها بر این ۲ تیم خاتمه دهد.
نظر شما