زلزله بم ۱۷ ساله شد

به گزارش ایرنا، در سالروز زلزله بم  دلنوشته یک شهروند  بمی  را مرور می کنیم که با این جمله آغاز شده است :  عزیزان خفته در خاک به گوش باشید صدای منو می شنوید ؟ اگر بودید چه خنده ها و لحظه های شادی را با هم می گذراندیم ولی حالا که نیستید چه داغی بر دلمان نشسته که تا ابد از صفحه روح و جانمان پاک نخواهد شد .

در آن صبح سرد کسانی که خواب بودند رویاهایشان برای همیشه جاودان ماند و آنها که ماندند کاشانه را از دست دادند و چه دخترانی که بسان رقیه بی پدر شدند ؛چه خواهرانی چون زینب داغ از دست دادن برادر به دل کشیدند و چه پدرانی چون حسین بن علی پسرانشان بر روی دستانشان جان دادند .

آری در آن سپیده دم حنجره خوش صدای ایرج بسطامی در میان آوار برای همیشه خاطره ای ماندگار شدو نخل های مغرور و سر به فلک کشیده بم هراسان از غرش زمین به دنبال تکیه گاهی بودند .

درست  پنجم دی ماه ۸۲ بود که ارگ پرصلابت و چندهزارساله بم در میان آوار گم شد و تاریخ در خستگی زمان جا ماند.

اما اکنون ۱۷ سال از آن روزگاران می گذرد؛ نخلهای بم استوارتر از قبل ریشه هایشان را در دل زمین فرو کرده اند و مردم شهر به امید آبادانی بیشتر شهرشان و دلشان تا به امروز ادامه دادند .  

کوچه های خاکی در شان بم نیست

علی زینی وند استاندار کرمان صبح جمعه پنجم دیماه در بهشت زهرای بم اظهار داشت : شهر بم اندکی دربازسازی دچار کج سلیقگی شده است و بم باید پایتخت باغ شهر و زیبایی ایران  باشد نه پایتخت کوچه های خاکی .

کوچه های بم را باید با هویت اصلی بم ساخت یعنی همان کوچه های سنگ فرش و دیوار های خشتی ؛  همان ساختار باغ شهر زیبا را در نظر داشته باشید  .

زینی وند  بر دوری کردن از ساختارهای مدرنیته در سیستم ساخت و ساز این شهر  تاکید کرد و بم را قطعه ای زیبا از هنر اسلامی ایرانی خواند.

دارالصابرین لقب برازنده مردم بم 

رئیس مرکز حفاظت و اطلاعات قوه قضائیه بیان کرد : پنجم دیماه برای ملت بزرگ بم و بروات روزی غمبار است اما مردم این شهر با وفاداری بر ولایت و اعتقاداتشان؛شایستگی و توانایی خود را اثبات کردند و جا را برای رسیدن به اهداف دشمنان باز نگذاشتند .

حجت الاسلام علی عبداللهی افزود: روح کرامت و تلاش در میان مردم بم باقی مانده که باید تقویت شود و لقب دار الصابرین بسیار مناسب مردم بم است که با وجود مصیبتی بزرگ صبر و استقامت پیشه کرده اند

سنگ های سرد ولی دلگرم کننده

محبوبه کریمی از آسیب دیدگان زلزله در مصاحبه با خبرنگار ایرنا بیان کرد : اذان صبح برای نماز خواندن بیدار شدم و خواهرم که به تازگی زایمان کرده بود کل شب رو به خاطر نوزادش بیدار و تازه نزدیک صبح توانست بخوابد . نوزادی که بعد از هفت سال با نذر و نیاز به دنیا آمده بود .

حس عجیب و غریبی داشتم دلشوره ای تمام جانم  را گرفته بود چادر نماز  سر کردم که نماز بخوانم که صدای مهیبی بلند شد و وقتی چشمانم  باز شد  که زیر آوار بودم و بعد از چهار ساعت  به کمک همسایه ها و اقوام از زیر آوار بیرون آمدم و کمی آنطرف تر توانستند مادرم را که آسیب جدی در کمر و لگنش دیده بود از زیر آوار نجات دهند  .

آن شب هشت خواهر و برادرم ؛ پدر و خواهر زاده ام را از دست دادم و وزنه ای بر روح و جان  من و مادرم تا به امروز سنگینی می کند.

17 سال از این مصیبت می ذرد و دلمان گرم همین سنگ های سرد است و هر سال در پنجم دیماه داغ ما تازه می شود .

ولی بازهم من و مادرم با امید به زندگی ادامه میدهیم و تلاش میکنیم با دستگیری نیازمندان واقعی دلمان رو آرام کنیم .

بسیار سنجیده است که بگوییم تجربه انسانی نشان می دهد که بیشتر درد و رنج ها با گذر زمان التیام پیدا می کند . همین تجربه به ما می گوید که درد  و رنج اگر همراه با امید و بازسازی باشد زودتر از بین می رود و همچنان پس از گذشت ۱۷ سال امید به بهتر شدن؛ مردم مهربان و غمدیده بم را استوار نگه داشته است .

 زمین‌لرزه‌ای  به بزرگی ۶٫۶ ریشتر که در ساعت ۵:۲۶ بامداد روز جمعه پنجم دی ۱۳۸۲ به مدت ۱۲ ثانیه شهر بم و مناطق اطراف آن در شرق استان کرمان را لرزاند و حدود 50هزار کشته برجا نهاد.