به گزارش روز یکشنبه گروه فرهنگی ایرنا از روزنامه واشنگتن پست، در روزهای قرنطینه و خانه‌نشینی که تمرکزمان بیش از همه چیز روی بحران بهداشتی جهانی متمرکز است، فراموش کردن فاجعه‌ای به نام تغییرات اقلیمی راحت اتفاق می‌افتد. این در حالی است که بنابر گزارش سالانه اختلاف انتشار (emission gap) که اوایل ماه دسامبر (دی ۹۹) از سوی سازمان ملل متحد منتشر شد، انسان‌ها اگر می‌خواهند از تشدید بحران‌های زیست محیطی چون آتش‌سوزی جنگل‌ها، طوفان، انقراض و خشکسالی بی‌سابقه پیشگیری کنند، باید در انتخابهای خود در خصوص منابع انرژی و روش‌های حمل و نقل تجدیدنظر کنند.
همانطور که نیروهای خط مقدم مبارزه با کرونا عاجزانه مردم را به ماسک زدن و رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی تشویق می‌کنند، کنشگران زیست محیطی نیز می‌کوشند ما را نسبت به عواقب اعمالمان آگاه کنند. اگر از آن دسته افرادی هستید که روش یادگیری مطلوبتان، یادگیری دیداری است، شاید کتاب طبیعت انسان: سیاره زمین در عصر ما (Human Nature: Planet Earth in Our Time) که به قلم ۱۲ عکاس نوشته شده، بتواند این آگاهی را در شما ایجاد کند.
جف بلکول (Geoff Blackwell) و روث هابدی (Ruth Hobday) ویراستاران این کتاب در مقدمه آن نوشته‌اند: این عکس‌ها همگی یک ویژگی مشترک مهم دارند: آنها به ما یادآوری می‌کنند هر کدام از ما قدرت دارد با تصمیماتی که به صورت روزانه می‌گیرد، تغییر ایجاد کند: انتخاب غذایی که می‌خوریم، انتخاب چیزی که می‌خریم، این که چگونه خود را به محل کارمان می‌رسانیم، به چه کسی رای می‌دهیم و از کدام کسب و کارها حمایت می‌کنیم. هر کدام از ما یک نقش داریم و باید همین حالا دست به کار شویم.
در کتاب طبیعت انسان، ۱۲ عکاس برجسته از زاویه دید اول شخص، داستان فعالیت حرفه‌ای خود، تمایلی که به حفاظت از محیط زیست دارند و تخصص‌ها و مهارتهایی که آنها را به بیابان‌ها و کوه‌های شناور یخ، بر بالای ابرها یا اعماق دریا برده، روایت می‌کنند. از پر شدن زباله‌های پلاستیکی در اقیانوس‌ها تا آب شدن یخ‌های قطبی، این عکاسان در داستان خود درباره تحولات نگران‌کننده‌ای که شاهد آن بوده‌اند، میگویند اما همزمان حس امید به آینده را نیز به مخاطب القا می‌کنند، اطمینان به آن که هنوز اگر بخواهیم می‌توانیم در اوضاع تغییر ایجاد کنیم.
برایان اسکری (Brian Skerry) که بیش از سه دهه در مجموعه نشنال جغرافی مشغول به کار بوده و داستان‌های خبری درباره دریاها، اقیانوس‌ها و آبراه‌ها تولید می‌کند، در بخشی از این کتاب می‌نویسد: اول می‌خواستم درباره حیوانات و نقاطی که برایم جالب هستند، خبر کار کنم. فکر می‌کنم این کار از خیلی جهات نوعی خدمت به خود بود چون می‌خواستم کاری را بکنم که به نظر خودم جالب بود. اما پس از تهیه گزارشی که در سال ۲۰۰۴ روی جلد مجله نشنال جغرافی رفت، وضع فرق کرد. عکس این گزارش گروهی فک چنگی اهل کانادا را نشان می‌داد که از یک طرف با تهدید شکارچیان روبه‌رو بودند و از سوی دیگر با خطر کاهش یخ سطح دریا.
آبسنگ کینگمن در سال ۲۰۰۱ به یک پناهگاه حیات وحش در آمریکا تبدیل شد که اکوسیستم آن به دلیل دورافتاده بودن عمدتا دست نخورده باقی مانده است.
اسکری می‌گوید: بارها عنوان کرده‌ام که برخلاف گذشته، باید درک کنیم اقیانوس‌ها برای نابود شدن زیاد بزرگ نیستند. فکر می‌کنم ما در برهه خاص و اساسی از تاریخ زندگی می‌کنیم که در آن برای اولین بار همزمان هم مشکلات را درک می‌کنیم و هم راهکارها را. سوال اینجاست که آیا کار درست را انجام داده و روی این راهکارها کار خواهیم کرد یا دست روی دست گذاشته و شاهد تباهی زمین خواهیم بود.
پانتانال از پاراگوئه تا بولیوی امتداد دارد و بزرگترین تالاب گرمسیری جهان است. پلنگ‌ها به یُمن اقدامات حمایتی جدید پس از دهه‌ها آزار و اذیت از سوی گله‌داران که نگران دام‌هایشان بودند، بار دیگر در این منطقه ظاهر شده‌اند.
فرانس لنتینگ که در هلند زاده و بزرگ شده است قبل از ورود به حوزه عکاسی، در رشته اقتصاددانی زیست‌محیطی تحصیل کرده بود. وی می‌گوید: چهار دهه است که عکاسی می‌کنم و در چند سال گذشته به جاهایی سفر کردم که از پروژه‌های قبلی به خاطر داشتم و می‌خواستم دوباره ثبتشان کنم. طبیعت به شدت عقب نشینی کرده است. گاهی از نگاه کردن به آنچه در چند دهه اخیر اتفاق افتاده، نفسم در سینه حبس می‌شود.
امی ویتل (Ami Vitale) فیلمساز و عکاس، تاکنون برای عکس‌برداری از حیات در جهان به بیش از ۱۰۰ کشور سفر کرده است. وی در سال ۲۰۰۹ با سودان ملاقات کرد که آن موقع یکی از ۸ کرگدن سفید شمالی باقی مانده در جهان بود و هنوز از باغ وحشی در جمهوری چک، به کنیا منتقل نشده بود. ویتل در سال ۲۰۱۸ به آفریقا سفر کرد تا از روزهای آخر حیات این موجود عکس بگیرد. وی می‌گوید: این موجود آرام و بزرگ آخرین مورد زنده از گونه‌ای بود که میلیون‌ها سال در زمین زندگی کرد و سرپا ماند اما در برابر نسل بشر دوام نیاورد.
عکس‌های بزرگ مقیاس و هوایی جی. هنری فر هم جذاب و گیرا هستند و هم نگران‌کننده. این عکاس بومی اهل کارولینای جنوبی در آثار خود اثرات آلودگی صنعتی را روی چشم‌انداز طبیعت به تصویر کشیده و برای ثبت این تصاویر روی پالایشگاه‌های نفت تگزاس، نقاط استخراج در پنسیلوانیا، یک معدن ذغال سنگ در آلمان و یک مخزن عظیم نفتی در کانادا پرواز کرد.
وی می‌گوید: گرفتن عکس‌های زیبا از یک واقعه وحشتناک، نشان از کنایه‌آمیز بودن جهان مدرن است. باید بدانیم که با درست زندگی نکردن، در واقع حق نوادگان را پایمال می‌کنیم.
نظر شما