چلونگر در این مقاله می نویسد: در این یادداشت به بررسی ۱۰ شهر چین که در آینده، اقتصاد و پیشرفت چین را هدایت خواهند کرد می پردازیم. با بررسی بودجه هر شهر میزان جذب مهاجر، میزان ساخت و ساز املاک و زیرساخت ها از جمله حمل و نقل عمومی، جمعیت، وسعت و تولید ناخالص هر شهر به ۱۰ شهر برتر رسیدیم؛ «شنجن، پکن، شانگهای، گوانگجو، چنگدو، نانجینگ، ووهان، چونگ چینگ، تیانجین و هانگجو».
این ۱۰ شهر در مجموع ۲ درصد از مساحت کشور چین، ۲۳درصد از اقتصاد، ۱۰ درصد از جمعیت و ۷۳ درصد از ارزش بازار را تشکیل می دهند. از میان این ۱۰ شهر، هم اکنون پکن، شانگهای، گوانگجو، چنگدو، ووهان، چونگ چینگ و تیانجین در لیست شهرهای مرکزی ملی که دولت چین اعلام کرده است قرار دارند. همچنین پکن در لیست شهرهای جهانی نیز قرار دارد.
۱- شنجن: از یک روستای کوچک ماهیگیری در مجاورت هنگ کنگ تا تبدیل شدن به مرکز خلاقیت که در حال پیشی گرفتن از هنگ کنگ است. این شهر با متوسط افزایش جمعیت ۵۰۰ هزار نفر در سال، رتبه اول افزایش جمعیت در چین را به خود اختصاص داده است. شنجن تبدیل به «سیلیکون ولی» چین شده است. مرکز صنایع پیشرو و نوظهور از فناوری اطلاعات تا تجهیزات مدرن پزشکی. اما در این بین شنجن با چالش هایی همچون کمبود زمین و کمبود خدمات عمومی با کیفیت برای جمعیت ۱۲ میلیون نفری خود روبرو است. شنجن با قرارگیری در دلتای رود مروارید در همکاری با سایر شهرهای منطقه مگا پلیسی دلتای مروارید یک جهش بزرگ در نوآوری رقم خواهد زد.
۲- پکن: این شهر مرکز سیاسی، فرهنگی و ارتباطات بین المللی چین است و به جهت برتری سیاسی به یک مرکز اقتصادی نیز تبدیل شده است.
به جهت محدودیت های زیرساختی و منابع طبیعی، ممکن است در آینده بخشی از جمعیت ۲۱ میلیونی پکن به شهری جدید بنام «شیونگ ان» منتقل شود. در سال های اخیر پکن از یک شهر صنعتی تبدیل به یک شهر تجاری شده است. تجارت، نوآوری و خدمات پولی و مالی سه اصل در اقتصاد پکن هستند.
از مجموع ۱۲۴ کمپانی چینی که سال ۲۰۲۰ در لیست ۵۰۰ کمپانی جهانی فورچون قرار گرفته اند، ۵۵ کمپانی از پکن هستند. ۹ کمپانی از شانگهای و ۸ کمپانی هم از شنجن در این لیست قرار دارند. با برنامه ریزی های جدید و توسعه زیرساخت ها در پکن و دو شهر همسایه خود یعنی تیانجین و هبی، اقتصاد در شمال شرق چین دگرگون خواهد شد.
۳- شانگهای: قلب اقتصاد چین و با رشد خیره کننده ای که دارد، انتظار می رود با نیویورک رقابت کند و به یک مرکز اقتصادی در جهان تبدیل شود. در شانگهای صنعت اتومبیل، الکترونیک و امور مالی پیشتاز هستند، صنایعی که بخش بزرگی از تولید ناخالص چین را شکل می دهند.
۱۰ درصد از شرکت های شاخص A+H بورس، از شانگهای هستند. شانگهای نیز همانند پکن از کمبود زیرساخت های شهری به نسبت جمعیت ۲۴ میلیونی خود رنج می برد. شانگهای در دلتای رود «یانگ تسه» یکی از متراکم ترین و بزرگترین مناطق شهری جهان قرار دارد و این منطقه در حال تبدیل به یک ابرشهر است.
۴- گوانگجو: پس از شنجن، گوانگجو با افزایش جمعیت سالانه ۴۰۰ هزار نفر در مکان دوم قرار گرفته است. این شهر همچنین پس از شانگهای، پکن، شنجن و چونگ چینگ در رتبه پنجم تولید ناخالص داخلی چین قرار گرفته است. اغلب صنایع گوانگجو مبتنی بر اتومبیل، الکترونیک و مواد شیمیایی است اما از لحاظ نوآوری و صنعت مالی، وابستگی و عقب ماندگی بالایی دارد. گوانگجو نیز با قرارگیری در دلتای مروارد در کنار شنجن در حال تبدیل شدن به یک شهر جهانی است.
۵- چنگدو: تولید ناخالص داخلی چنگدو در سال ۲۰۱۹ میلادی ۱.۷ تریلیون یوان (هر دلار ۶.۶ یوان) بود و بیشترین و کامل ترین تعداد موسسات مالی را در مرکز و غرب چین داراست.
۶- نانجینگ: نانجینگ پایتخت باستانی و شهر چند هزار ساله در دلتای رود یانگ تسه، در تولید ناخالص داخلی و جمعیت جزء ۱۰ شهر برتر چین است. این شهر مرکز ساخت تراشه های الکترونیکی، مواد پتروشیمی، اتوموبیل و فولاد است و در حال تبدیل شدن به یک شهر نوآور است.
۷- ووهان: ووهان ستون فقرات اقتصاد در منطقه رودخانه یانگ تسه و تکیه گاه قوی چین در مرکز کشور است. اتومبیل، صنایع شیمیایی، فناوری اطلاعات و علوم پزشکی در این شهر پیشرو هستند.
۴۳ درصد از تولید ناخالص داخلی ووهان متعلق به شرکت های خصوصی است و جزء پنج شهر برتر چین در کنار پکن، شانگهای، شنجن و هانگجو برای راه اندازی کسب و کار است.
۸- چونگ چینگ: تولید ناخالص داخلی این شهر جزء ۱۰ شهر برتر چین است و تولید خودرو، صنایع الکترونیک و فولاد از صنایع اصلی چونگ چینگ به شمار می آیند. این شهر از نظر اداری یکی از چهار شهر تحت مدیریت مستقیم دولت مرکزی در کنار پکن، شانگهای و تیانجین است و از لحاظ جمعیت جزء ۱۰ شهر اول چین.
۹- تیانجین: دومین شهر در شمال چین پس از پکن است تیانجین در سال های اخیر تبدیل به یک مرکز تحقیق و توسعه در صنایع شده است. صنایع سنگین زیادی در این شهر مستقر و توسعه آن تا حد زیادی به سرمایه گذاری وابسته است، به همین جهت چند سالی است تولید ناخالص داخلی تیانجین در حدود سه درصد باقیمانده و رشد جمعیت نیز پایین است. توسعه حمل و نقل بین المللی، این شهر را به پایگاهی در شمال چین تبدیل کرده است.
۱۰- هانگجو: مرکز تجارت و بهشت شرکت های خصوصی، رشد جمعیت مناسبی دارد و اقتصاد خصوصی ۶۰ درصد تولید ناخالص داخلی این شهر را شکل می دهد. اینترنت اشیاء، اقتصاد دیجیتال محور و تجارت الکترونیک، این شهر را پیشرو و راهبردی برای کل کشور می کند.
نظر شما