حاجی میرزایی به مناسبت ۲۵ اسفند، سالروز زمینی شدن «اختر چرخ ادب» فارسی نوشت: «زادروز بزرگ بانوی شعر و شاعری و نماد زنان شایسته کشور "رخشنده اعتصامی (پروین)" گرامی باد. پروین، در تواتر تاریخ، گوهر چرخ ادب است که با محتوای پند آموز، زبان گویا و روان و مناظرات پر شور و شعور، ستاره ای پر فروغ در سپهر ادب فارسی است.»
رخشندهٔ اعتصامی ( زاده ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ و درگذشته به تاریخ ۱۵ فروردین ۱۳۲۰) معروف به پروین اعتصامی، شاعر ایرانی است که از او به عنوان «پرآوازه‌ترین شاعر زن ایران» یاد شده‌است. پروین از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان کودکی زیر نظر پدرش و استادان نام آور و درخشانی چون علی اکبر دهخدا و ملک‌الشعراء بهار، سرودن شعر را آغازید. پدر پروین، یوسف اعتصامی آشتیانی، از شاعران و مترجمان برجسته دوران خود بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف توانایی‌ها، و ذوق و گرایش وی به سرودن شعر نقش مهمی داشت. تنها اثر چاپ و منتشر شده از پروین، دیوان اشعار اوست که دارای ۶۰۶ شعر در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است. عمده شهرت ادبی پروین به خاطر استفاده از سبک شعریِ مناظره در شعرهایش است. شعرهای پروین پیش از چاپ به صورت مجموعه و کتاب، در مجلهٔ بهار و منتخبات آثار ضیاء هشترودی و امثال و حکم دهخدا، چاپ می‌شد. پروین پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، سی و پنج ساله بود که بر اثر بیماری حصبه در تهران بدرود حیات گفت و داخل حرم حضرت فاطمه معصومه (س) در آرامگاه خانوادگی‌اش، به خاک سپرده شد.
زادروز پروین (بیست و پنجم اسفندماه)، به عنوان «روز بزرگداشت پروین اعتصامی» نام‌گذاری شده‌است.
بر سنگ قبر پروین اعتصامی، این شعر خودش نقش بسته است:
اینکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گر چه جز تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آنهمه گفتار، امروز
سائل فاتحه و یاسین است
دوستان به که ز وی یاد کنند
دل بی دوست دلی غمگین است
خاک در دیده بسی جان فرساست
سنگ بر سینه بسی سنگین است
بیند این بستر و عبرت گیرد
هر که را چشم حقیقت بین است
هر که باشی و زهر جا برسی
آخرین منزل هستی این است
آدمی هر چه توانگر باشد
چو بدین نقطه رسد مسکین است
اندر آنجا که قضا حمله کند
چاره تسلیم و ادب تمکین است
زادن و کشتن و پنهان کردن
دهر را رسم و ره دیرین است
خرم آن کس که در این محنت‌گاه
خاطری را سبب تسکین است.
نظر شما