مذاکرات جمهوری اسلامی ایران با 6 کشور قدرتمند جهانی در وین می‌تواند آغازگر افق نوینی در تعاملات منطقه‌ای و بین المللی ایران و حتی تحولات منطقه‌ای باشد. آنچه مسلم است رویکرد ظاهری این مذاکرات تلاش موکد و مستمر بر رفع کامل تحریم‌های ظالمانه ایالات متحده آمریکا و بازگشت ایران به تعهدات برجامی خود است اما در واقع رویدادهای ضمنی در جریان این مذاکرات دخیل است.
این مذاکرات در شرایطی در حال انجام است که آمریکا نسبت به خروجش از برجام نادم و پشیمان بوده و سیاست فشار حداکثری خود در برابر مقاومت حداکثری ملت ایران را شکست خورده می‌داند.ایران نیز به واسطه تحریم‌های تحمیلی در وضعیت فشار اقتصادی قرار دارد و لذا به دنبال توافقی برای رفع عزتمندانه تحریم‌ها بر مبنای برجام است.
اما نکته مهم آنکه ایران به خوبی می‌داند که بازگشت آمریکا به برجام به معنای ایجاد حق مجدد برای کشوری است که یکبار عدم تعهد خود به مفاد برجام را به اثبات رسانده است و این کشور در سایه برجام می‌تواند از مزایایی مانند مکانیزم ماشه یا اسنپ بک برخوردار شود و با همین امتیاز به ماشه چکانی‌های بی‌مسئولانه و قلدرانه بپردازد. لذا ایران مدبرانه به دنبال تضمین لازم نسبت به راستی آزمایی ندامت ایالات متحده است.
از سوی دیگر اجرایی شدن توافق راهبردی ایران و چین و سایر توافقات مشابه مستلزم برعهده گرفتن نقش مهمتری از سوی ایران در منطقه در چارچوب تعاملات و همکاری های منطقه‌ای است و برجام می‌تواند بستر ساز رفع نگرانی‌های متقابل میان ایران و سایر کشورها و همچنین الگویی برای ارتقای امنیت و ثبات به ویژه در سرمایه گذاری‌های بین المللی در ایران و منطقه باشد.
با عنایت به ماهیت نظر مقام معظم رهبری مبنی بر اطمینان از رفع تحریم‌ها می‌توان به وضوح دریافت که رفع موانع رونق اقتصادی در کشور از منویات راهبردی نظام در پیگیری مذاکرات در وین است و چنانچه این سیاست راهبردی مبنای مذاکرات واقع شود می‌توان با زبان مشترک هزینه و فایده در این دوره از مذاکرات به برجام ایمن و باثبات امیدوار بود.
باید تاکید کرد در نظام بین الملل نمی‌توان بدون تعاملات مثبت و مطمئن منطقه‌ای و بین المللی به رونق متوازن اقتصادی در کشور دست یافت.
**کارشناس روابط بین الملل
نظر شما