"مهدی گلشنی" روز پنجشنبه به مناسبت روز بزرگداشت سعدی به ایرنا گفت: در دورانی که بنده کودک بودم، در دبستان و بعدها در دبیرستان، توجه به آثار، افکار و اندیشه های سعدی خیلی رایج بود.
وی افزود: سعدی بی شک استاد بزرگ فرهنگ، ادب و اخلاقیات است و اشعار این شاعر ورد زبان خاص و عام بوده به طوری که ملوانان چینی در قرون گذشته بر پهنه دریا اشعار از سعدی را می خواندند.
گلشنی گفت: به یادم می‌آید در سنین کودکی خدمتکار خانمی داشتیم که نه می توانست بخواند و نه بنویسد، اما ما هرچه به او می گفتیم، با شعر سعدی به ما پاسخ می گفت از این رو از میراث گرانبهای او با فراگیری تعالیمی که در بوستان و گلستانش هست به خوبی حفاظت می شد.
عضو پیوسته فرهنگستان علوم گفت: اشعار و نوشتار سعدی درس زندگی و اخلاق است که بیت "تن آدمی شریف است به جان آدمیت/ نه همین لباس زیباست نشان آدمیت" می تواند بیانگر این موضوع باشد.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه اشعار سعدی همه آموزش اخلاق و تربیت است و او یک شخصیت تاثیرگذار بین المللی است، افزود: بنی آدم اعضای یکدیگرند/که در آفرینش زیک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضوها را نماند قرار بر سر در سازمان ملل قرار دارد که بیانگر تاثیرگذاری سخنان این شاعر پرآوازه و پر افتخار ایرانی است.
گلشنی گفت: متاسفانه باید بگویم که در زمان حاضر اشعار سعدی به تدریج کم رنگ می شود که ضربه ای بزرگ به فرهنگ و ادبیات ما است.
وی افزود: پند و اندرزهای اخلاقی و دینداری در آثار سعدی مشهود است ولی متاسفانه در عصر حاضر اینگونه مطالب رو به فراموشی است.
گلشنی گفت: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی در سال‌های اخیر قدری به این مساله توجه کرده و سخنرانی هایی برگزار کرده اند، اما این کار باید از آموزش و پرورش شروع شود.
وی مسوولیت اصلی را متوجه وزارت آموزش و پرورش دانست و افزود: معلمان ادبیات باید بیش از پیش در شناساندن سعدی به دانش آموزان توجه و تلاش کنند.
ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف (۶۰۶ – ۶۹۰ هجری قمری) متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایرانی است. اهل ادب به او لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند.
او در نظامیهٔ بغداد، که مهم‌ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می‌آمد، تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد.
سعدی سپس به زادگاه خود شیراز برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا اقامت گزید.
آرامگاه وی در شیراز واقع شده که به سعدیه معروف است.
او نخستین شاعر ایرانی است که آثارش به یکی از زبان‌های اروپایی ترجمه شده‌است.
نظر شما