مینیمالیسم یک سبک زندگی است که در آن متعلقات مادی‌تان را به حداقل های مورد نیازتان کاهش می‌دهید. زندگی کردن به عنوان یک مینیمالیست با ملزومات اولیه نه تنها باعث ایجاد مزیت‌هایی ظاهری مثل برخورداری از لذت یک اتاق تمیز یا سهولت در تمیز کردن می‌شود، بلکه به تغییری پایه ای هم منجر می‌شود. (مقدمه/ص. ۲۷)
فومیو ساساکی نویسنده‌ای سی‌وپنج ساله و ویراستار یک انتشارات است که با سه پیراهن، چهار جفت جوراب و متعلقات مادی بسیار اندک در سوئیتی بیست‌وچندمتری در توکیو زندگی می‌کند. او که پیشتر زندگی ماکسیمال را تجربه کرده و رفته رفته به سمت مینیمالیسم رفته است، فلسفه این سبک زندگی را از دوران بودیسم ذِن تا استیو جابز بررسی می‌کند.
نویسنده اثرش را پیش از مقدمه با پنج نمونه زندگی مینیمال به‌همراه عکس آغاز می‌کند که نخستین آنها تصاویری از زندگی قبلی و فعلی خود اوست. او معتقد ا ست با دور ریختن چیزهایی که سالیان زیادی با خود داشته امروز روحیه شادتری دارد و خرسندتر از زمانی است که خود را «محتکر طبیعی خرت و پرت‌ها» می‌دانست و فکر می‌کرد این وسایل از او آدم جالب‌تری می‌سازند.
ساساکی اثرش را در ۵ فصل به همراه توضیحی در مورد ساخترا کتاب و یک مقدمه نوشته است. فصل اول نگاهی است به تعریف کلمه مینیمالیست و اینکه مینیمالیست بودن دقیقا چه معنایی دارد. در این کتاب تعریفی که از مینیمالیسم در دو قالب ارائه شده است : ۱. کاهش وسایل ضروری به حداقل و ۲. دور انداختن وسایل اضافه تا بتوان روی چیزهایی که واقعا اهمیت دارند، تمرکز کرد. این افراد مینیمالیست خوانده می شوند و نویسنده در همین فصل شرح می دهد چرا معتقد است جمعیت مینیمالیست ها در سال های اخیر افزایش پیدا کرده.
در فصل دوم این سؤال طرح می‌شود که اصلا چرا گرد آوردن چیزهای زیاد برای ما اولویت دارد. در این فصل به عادات و علایق انسان و معنای داشته هایش پرداخته می‌شود. فصل سوم حاوی چند قانون و روش پایه برای کاستن از دارایی‌های مادی است. در این بخش روش‌هایی برای دور انداختن چیزهای مختلف تدوین شده و علاوه بر آن فهرستی برای آن گروه از مینیمالیست هایی تهیه شده که می خواهند از شر چیزهای بیشتری خلاص شوند. نویسنده در این فصل یک شیوه درمانی ابداعی دارد برای آن دسته از مینیمالیست هایی که به دور انداختن وسایلشان معتاد شده اند. فصل چهارم درباره تغییرات مثبت و روان‌شناسانه است که هنگام کاستن از داشته ها تا حداقل ممکن، پشت سر گذاشته می‌شود. فصل پنجم دریچه ایست به تغییراتی باعث شادمانی نویسنده شده است.
در بخشی از این کتاب با عنوان «با استفاده از فناوری دیجیتال مرور خاطراتتان آسان تر می شود» که راهکاری برای خداحافظی با وسایل اضافی ارائه شده می‌خوانیم:
من از طرفداران عکاسی آنالوگم. نمی توانید تصورش را هم بکنید که چقدر برای فیلم دوربین و چاپ عکس هزینه کرده‌ام. همیشه دوربین عکاسی کوچک و ساده ام را در کیفم همراه خود داشتم و عاشق عکاسی بودم، اما چیزی که در آن مهارت نداشتم نظم دادن به وسایل بعد از اتمام کار بود. عکس ها و نگاتیوها را پس از چاپ بی هیچ نظم و ترتیبی در کیسه های مختلف تلنبار می‌کردم و دیگر نمی‌شد گفت آن عکس ها چه زمانی گرفته شده اند. کیسه ها را در کمد لباسم می گذاشتم و حتی برایم عذاب آور بود آنها را بیرون بکشم.
به محض اینکه تصمیم گرفتم مینیمالیست شوم با اسکن اسنپ تمام عکس‌هایم را به همراه نامه‌هایی که از افراد مختلف دریافت کرده بودم اسکن کردم و همه چیز را به صورت دیجیتال درآوردم. حالا اگر حس و حالش را داشته باشم به راحتی عکس‌ها را روی کامپیوترم میبینم. (صص. ۹۳-۹۴)
کتاب در باب زندگی مینیمالیستی را شبنم سمیعیان ترجمه کرده و انتشارات ققنوس آن را در ۲۳۰ صفحه و شمارگان یک‌هزار و ۱۰۰ نسخه منتشر کرده است.
نظر شما