سعید صفرزاده در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا، تصریح کرد: در ابتدا باید کسب نخستین مدال کاروان ورزشی ایران به بازی های المپیک توکیو را به جواد فروغی و خانواده تیراندازی تبریک بگویم.
وی در مورد رقابت دیروز خود افزود: واقعیت این است در رشته دوچرخه سواری فاصله ما با کشورهای اروپایی خیلی زیاد است و تبدیل به یک شکاف شده، از لحاظ فنی، تکنولوژی، دانش روز و بسیاری از موارد قابل مقایسه و برابری با کشورهای اروپایی نیستیم و بی انصافی است اگر بخواهیم خودمان را با آنها در یک رقابت برابر قرار داد.
رکاب‌زن المپیکی ایران خاطر نشان کرد: المپیک میدان بزرگی است و بهترین های جهان به توکیو آمده اند تا عملکرد خوبی را به نمایش بگذارند، در روز گذشته خیلی از آنهایی که برای خود اسم و نامی در عرصه دوچرخه سواری دارند از گردونه مسابقه کنار رفتند و نتوانستند به خط پایان برسند و این هم به دلیل ناتوانی دوچرخه سواران نیست بلکه داور مسابقه در صورتی که بین تیم پیشتاز و سایر نفرات فاصله ایجاد شود برای کنترل مسابقه و جلوگیری از مشکلاتی از جمله ترافیک؛ مانع از حرکت سایر دوچرخه‌سواران می‌شود و این مساله برای من هم اتفاق افتاد.
صفرزاده تاکید کرد: حدود ۳ دقیقه با تیم پیشتاز فاصله داشتم و داور از من خواست از دوچرخه پیاده شوم و قبل از مسابقه اعلام کرده بودند این زمان ۱۲ دقیقه لحاظ می‌شود. البته اگر ۳۰ درصد هم بهتر از وضعیت موجود بودم بازهم ۱۰ کیلومتر دیرتر از مسیر خارج می شدم و این یک واقعیت است که دوچرخه سواری ایران از تیم های مطرح جهان عقب است و باید این فاصله را پر کرد.
وی در مورد اینکه چطور می شود این فاصله را از بین برد، یادآور شد: تمرین و اردو فقط بخشی از کار است و ورزشکار باید در مسابقه محک بخورد تا در رقابت با حریفان آبدیده شود. این اتفاقی است که باید بیافتد و امیدوارم فدراسیون جدید به آن توجه ویژه ای داشته باشد. روز گذشته من با ۱۲۰۰ کیلومتر وارد میدان شدم اما رقبای من در حدود ۸ هزار کیلومتر به صورت میانگین مسابقه داده بودند و این همان مساله ای است که باید به آن توجه داشت.
رکاب‌زن المپیکی ایران گفت: هدف را باید بزرگتر تعریف کرد تا بتوان در میدان بزرگی چون المپیک به آن رسید، من فکر می کردم می توانم در بین ۵۰ تا ۶۰ رکاب زن المپیکی قرار بگیرم اما رقابت دیروز و حذف شدن بسیاری از چهره های مطرح دوچرخه سواری نشان داد سطح مسابقات تا چه حد بالا بود و امیدوارم روزی برسد که ما نیز در دوچرخه سواری در این سطح حرفی برای گفتن داشته باشیم. البته این نکته را هم باید تاکید کنم که در بین چهره هایی که دیروز به خط پایان نرسیدند رکاب زنانی دیده می شوند که سابقه حضور در توردوفرانس و حضور در این سطح از رقابت ها را داشتند اما بازهم به خط پایان نرسیدند.
صفرزاده با اشاره به این که دوچرخه سواری یک رشته تجهیزات محور است، ادامه داد: با توجه به قوانین من فقط یک نفر را می توانستم به عنوان همراه داشته باشیم که این با توجه به تعداد سهمیه دوچرخه سواری ایران در المپیک می باشد، سایر تیم‌ها مکانیسین در اختیار دارند اما من باید خودم همه کارهای دوچرخه‌ام را انجام بدهم و برای آنکه سایر ورزشکاران المپیکی نبینند که چه شرایطی دارم، با کلاهی بر سرگذاشتم تا آنها متوجه نشوند ورزشکار المپیکی خودش باید کارهای اینچنینی و تنظیمات دوچرخه اش را انجام دهد. من یک مسابقه دیگر روز چهارشنبه خواهم داشت و با تمام توان به میدان می روم، البته باید از زحمات مربی خودم نیز تشکر کنم چرا که همه کارهای من بر دوش اوست و وقتی فاصله تیم ایران را با سایر رقبا می بینیم، متوجه می شوم چرا این فاصله وجود دارد.
نظر شما