به گزارش ایرنا؛ سی و ششمین دوره بازی های المپیک در حالی روز گذشته با قهرمانی ورزشکاران آمریکا به پایان رسید که پرونده افتخارات کاروان ۶۶ نفره ایران با ۳ مدال ارزشمند طلا، ۲ نقره و ۲ برنز و کسب عنوان بیست و هفتم بسته شد.

المپیک توکیو هم با این نتایج برای ما تمام شد و به تاریخ پیوست اما واکاوی عملکرد کاروان ورزشی ایران از امروز بیشتر در دستور کار کارشناسان قرار می‌گیرد و درباره آن اظهار نظر خواهند کرد.

یکی از این رشته ها که باید بیشتر به آن توجه کرد تنیس روی میز است ورزشی که به نظر می رسد با چالش‌های مختلفی روبه‌رو است.

 تنیس روی میز ایران یک ورزشکار در بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ داشت و همانطور که می‌دانید نماینده ایران با عملکرد ضعیف خود، نتوانست انتظارات کارشناسان و مردم را برآورده کند.

برتری انگلیسی صبور مقابل نیمای عصبانی

ابتدا به شیوه صعود «نیما عالمیان» و «پاول درینخال» رقیب اول و آخر نیما در بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ اشاره می کنیم. نیما در روزهای پایانی سال ۱۳۹۹ در رقابت های انتخابی المپیک منطقه آسیای میانه که با شرکت هفت ورزشکار و در قطر برگزار شد عنوان نخست را کسب و مسافر توکیو شد.

در طرف دیگر، درینخال که از راهیابی مستقیم به این بازی های بازمانده بود، پس از اینکه «سامسونوف» از بلاروس در ۲ هفته مانده به المپیک ۲۰۲۰  انصراف خود از شرکت در این بازی‌ها اعلام کرد، به عنوان بازیکن ذخیره توانست مسافر توکیو شود.

بنابراین نماینده ایران بیش از چهار ماه  زمان برای آماده‌سازی جهت شرکت در المپیک فرصت مناسب پیش رو داشت و حریفش تنها ۲ هفته.

پس اینکه کارشناسان می گویند نیما نسبت به حریفش باید از آمادگی بیشتری برخوردار بود، کاملا درست است اما نیما با نمایشی که داشت خلاف این دیدگاه را ثابت کرد. او همانطور که کارشناسان گفتند شادابی و انگیزه لازم برای این بازی را نداشت و همین مساله دلیل اصلی شکست او بود.

فراموش نکنیم، این دو ورزشکار در مرحله مقدماتی با یکدیگر بازی می‌کردند و درینخال با صبوری توانست نماینده عصبانی کشورمان  را با نتیجه ۴ بر یک مغلوب و خیلی زود از گردونه رقابت‌ها حذف کند.

این نتیجه درحالی به سود نماینده انگلیس تمام شد که کارشناسان شانس پیروزی نیما را بیش از حریفش می دانستند اما همانطور که عنوان شد نیما تمامی پیش بینی‌ها را بر هم زد و ارتش تک نفره ایران بسیار زودتر از آن که انتظار می رفت با المپیک وداع کرد.

راجع به شکست نیما و اتفاقات آن بازی کارشناسان بسیار زیادی اظهار نظر کردند که اتفاقا دیدگاه تمامی بر آماده نبودن نیما و کم کاری کادر فنی اشاره دارد.

دراین خصوص کافی است دوباره آن بازی را ببینیم. کارشناسان معتقدند هنگامی که داور نیما را با گرفتن خطای مکرر سرویس تحت فشارتحت فشار قرارداده بود باید «جمیل لطف‌الله نسبی» که هدایت ورزشکارمان را برعهده داشت به یاری شاگردش می‌شتافت و با اعتراض به داوری نزد هیات ژوری می‌رفت و مشکل را با آنان در میان می‌گذاشت.

اما لطف‌الله نسبی چه کرد؛ او از جایی که درآن نشسته بود تکان هم نخورد! تا شاگردش اتفاقات بعدی را رقم زده و بازی را به آسانی به حریف واگذار کند.

به المپیک ۲۰۰۸ پکن بر می گردیم، دراتفاقی مشابه و بدنبال اعتراض سرمربی «پرسون» ورزشکار سوئدی به داور، بازی این ورزشکار مقابل سامسونوف بلاروس ۱۰ دقیقه متوقف شد و پس از دخالت هیات ژوری بازیکن سوئدی به حقش رسید.

آری مربی تیم ایران نیز می‌توانست از این ابزار برای پیش‌برد اهداف خود و بازیکنش استفاده و بازی را متوقف کند اما چرا او به سمت هیات ژوری جاییکه «افشین بدیعی» درآن عضویت دارد، نرفت؟

البته که او باید دراین باره و دلایل سکوتش، توضیح و پاسخ مناسب و کارشناسی ارائه دهد نه اینکه به آرامی از کنار آن بگذرد؛ گویی که هیچ اتفاقی رخ نداده است؟

این؛ یک طرف ماجراست و از کوره در رفتن نیما مساله مهم دیگری است. تنها نماینده تنیس روی میز ایران باید بداند او نخستین و آخرین ورزشکار حرفه‌ای نیست که داوران سرویس او را خطا می‌خوانند، همانطور که از مالوونگ قهرمان جهان و المپیک نیز این خطا را گرفته و بازهم می‌گیرند.

 پس نیما از قبل باید خود را برای مواجه با این شرایط آماده می‌کرد. او نباید کنترلش را ازدست می داد، راکت را به روی میز پرتاب می کرد و سرویس را به هوا می زد؛ بلکه می‌بایست همانگونه که سایر ورزشکاران حرفه ای نظیر مالوونگ عمل می‌کنند عمل می کرد و اوضاع را به نفع خود تغییر و در دست می‌گرفت.

نیما با از دست دادن کنترل افکار و ذهنیت خود تمرکزش بر هم خورد و در ادامه هر آنچه که برای این بازی تدارک دیده بود بر باد داد و شکست خورد.

 باید تاکید کرد او با توجه به ضعف کادر فنی و مدیریتی فدراسیون از کسب این مهارت بازمانده و به سختی مجازات شد. المپیک محل رقابت برای کسب موفقیت است نه میدانی برای کسب تجربه.

وظایف فراموش شده مربی تیم ملی

یکی از مسایل حاشیه‌ای تنیس روی میز در المپیک ۲۰۲۰ انتشار ویدئویی بود که مربی تیم ملی از دهکده بازی‌های و شهر توکیو با دنبال کنندگان خود به اشتراک گذاشت.

مربی تیم ملی دراین ویدئو غذا، نوشیدنی ها، پذیرایی، شیرینی‌ها، امکانات اقامتی، سبک زندگی، ساختمان سازی و...  مردم  ژاپن را به تفصیل همانند یک راهنمای تور حرفه‌ای به تصویر کشید؛ انگار نه انگار او برای کار دیگری راهی سرزمین آفتاب شده است.

البته برای کسب اطلاعات بیشتر در این باره و همچنین مراسم افتتاحیه مهم ترین جشنواره ورزشی جهان که اتفاقا مربی تنیس روی میز کشورمان نیز در آن شرکت داشت باید همچنان منتظر بمانیم تا او نسبت به بار گذاری ویدئوهای بیشتر اقدام کند.

با این همه بر او خرده نمی گیریم او هم همانند هر ورزشکار و مربی دیگری که به توکیو رفته است حق دارد از اوقات فراغت خود به نحوی که تمایل دارد استفاده کند اما حق بدهید بگوییم نه به این گونه.

او طوری این ویدئو را با وسواس تهیه کرده است که انگار نیما را به طور صد درصد برای شروع مسابقات آماده و اطمینان دارد بازیکنش به کارآیی لازم برای شکست رقبا رسیده است.

اما همگان همانطور که کارشناسان از جمله «ابراهیم علیدخت» سرمربی اسبق تیم ملی تنیس روی میز عنوان کرد؛ "نیما برای این بازی آماده نشده بود"

"او هنگامی که برای استراحت و ریکاوری نزد مربی خود می رفت اصلا به او نگاه هم نمی‌کرد و به جای حرف زدن با او با خودش حرف می زد و این از فاصله این ورزشکار با مربی‌اش حکایت دارد". "نیما انگیزه لازم برای شروع مسابقه و ادامه آن را نداشت"

عملکرد قابل بحث فدراسیون

ضعف عملکردی فدراسیون تنیس روی میز ایران در بازهای المپیک ۲۰۲۰ به پیش از این بازی‌ها و از دست دادن ۲ فرصت از ۳ فرصت المپیک ریو باز می‌گردد.

فدراسیون در طول ۱۶ ماه گذشته که پاندمی کرونا در ایران و جهان قدرت‌نمایی می‌کرد برای برگزاری لیگ دچار مشکل شد؛ درست در حالی که سایر رشته‌ها که ورزشکاران بیشتری نیز دارند با کمترین مشکل ایجاد شده لیگ خود را به موقع شروع و تمام کردند. این درحالی است که فدراسیون تنیس روی میز با تاخیر قابل تامل و حداقل تیم‌های شرکت کننده این رقابت‌ها را برگزار کرد.

برگزاری رقابت‌های انتخابی تیم ملی در این دوره دائم دست خوش تغییر می‌شود که اعتراض مربیان و ورزشکاران را در پی داشته و دارد. اردوهای داخلی تیم ملی درحالی برگزار نشد که سفرهای خارجی و شرکت در مسابقات بین المللی بدون مشکل به انجام رسید.

دریافت ۲۰ درصد از قرارداد باشگاهی بازیکنان، دریافت تمامی هزینه سفربرای شرکت در رقابت‌های بین المللی از ورزشکاران، کم توجهی به رده های پایه، توجه بیش از حد به یک یا دو قهرمان ملی و  نظایر آن از دیگر انتقادات به فدراسیون تنیس روی میز است. باید عنوان کنیم این اعتراض‌ها تمامی ندارد پس باید هرچه سریع تر درباره آن درست تصمیم گیری و از ادامه راه کج آن جلوگیری کرد.