به گزارش روز دوشنبه ایرنا از تارنمای یاهو نیوز؛ در حالی که دولت آمریکا به تازگی طرح تازه ای در باره چگونگی رساندن میزان انرژی خورشیدی در سبد تولید نیروی برق این کشور از ۲.۳ درصد کنونی به ۴۵ درصد تا ۲۰۵۰ منتشر کرده، این میزان هم اکنون در اروپا ۱۳ درصد است و طرح های گسترده تولید انرژی خورشیدی در ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا از اسپانیا تا آلمان و دانمارک به زودی وارد مدار می شود.
نسبت تولید برق از منابع تجدید پذیر در ایالات متحده تنها ۲۰ درصد کل برق این کشور برآورد شده، در حالی که این میزان در اروپا ۴۰ درصد است. در حالی که بر اساس برآورد سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا (EPA)، میزان انتشار گازهای گلخانه ای در ایالات متحده از سال ۱۹۹۰ به این سو ۲ درصد بالا رفته، اما این رقم در همین دوره زمانی در اروپا، به میزان ۲۴ درصد کاهش یافته و قرار است این میزان تا ۲۰۳۵، به نسبت ۵۵ درصد دیگر کاهش یابد.
بر فرض توان فناوری آمریکا، پرسشی در باره علل پیشتازی اتحادیه اروپا از آمریکا در زمینه انتقال از سوخت های فسیلی به انرژی های تجدیدپذیر و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و سرآمدی در دستیابی به اهداف قطع کامل انتشار کربن مطرح می شود. به باور کارشناسان انرژی اروپا سه عامل در این مورد دخیل است، رویکردها به دگرگونی های آب و هوایی، پایبندی دراز مدت پایدار به اهداف و سوم گرتا ثونبرگ (تلاش کنشگران زیست محیطی).
به گفته توماس پلرین کارلین مدیر مرکز انرژی ژاک دلو پاریس؛ ایالات متحده در این زمینه ۱۰ تا ۱۵ سال از اتحادیه اروپا عقب تر است. بر خلاف آمریکا که علم و دانش در آن به میزان فزاینده ای مورد شک و تردید قرار می گیرد و شرکت های نفتی مانند اگزون مویبل از ده ها سال پیش کارزار انتشار اطلاعات نادرست به راه انداخته اند، اما عقب ماندن فعالیت های بشر از تغییرات اقلیمی، برای بیشتر اروپائیان شک و پرسشی برنمی انگیزد.
به باور یوخان لیلیستام رئیس گروه انتقال انرژی پویا در موسسه مطالعات پیشرفته پایدار در پوتسدام آلمان؛ با توجه به پافشاری نکردن ایالات متحده بر انتقال تولید انرژی به منابع بدون انتشار کرن در چند ده سال اخیر، دوگانگی در باره دگرگونی های اقلیمی در سیاست های انرژی بازتاب یافته است. در حالی که مسئله انتقال منابع انرژی در اروپا در باره چگونگی جایگزینی انرژی هسته ای و فسیلی با منبع تجدیدپذیر است، اما در ایالات متحده پرسش در باره چگونگی رسیدن به منابع تجدیدپذیر نبوده، بلکه در باره چگونگی دستیابی به استخراج گاز صخره ای (شیل) می باشد.
با اینکه افزایش سریع تولید گاز طبیعی در ایالات متحده، منجر به کاهش کاربرد زغال سنگ شده و کاهش انتشار کربن در مقایسه با نیروگاه های زغال سنگی شده، اما این کشور در مسیر رسیدن به آینده تولید برق بدون کربن قرارنگرفته و حتی به نظر می رسد این رویکرد در دراز مدت غیرسازنده باشد.
سبک زندگی هم در این زمینه نقش بزرگی دارد، از بخش ترابری گرفته که اکنون بزرگ ترین منتشر کننده گازهای گلخانه ای در ایالات متحده است تا کاربرد برق با توجه به قرار داشتن نیروگاه های برق در جایگاه دومین منبع انتشار گازهای گلخانه ای. در حالی که در از هر ۱۰ آمریکایی، ۹ تن خودرو دارد، اما تنها نزدیک به ۶۰ درصد اروپائیان خودرو دارند و مسافت رانندگی سالانه در اروپا که بهای بنزین ۲ برابر آمریکاست، نصف شهروندان آمریکاست. مصرف روزانه برق خانوارها در ایالت متحده که بهای میانگین برق نصف اروپاست، نزدیک به ۳۰ کیلووات در ساعت است، در حالی که مصرف خانوارهای اروپایی نزدیک به یک سوم این میزان برآورد شده است.
پایبندی به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، خصوصیت دیگر اتحادیه اروپاست که پیشینه اش به بیش از ۳۰ سال قبل می رسد. با اینکه اتحادیه اروپا با پذیرش لزوم ساماندهی انرژی، پیمان کیوتو را در ۱۹۹۷ امضا کرد که شامل پایبندی به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تا هشت درصد میزان ۱۹۹۰ بود و در ۲۰۱۵ به توافقنامه پاریس تبدیل شد، اما آمریکا به رغم امضای آن، از تصویب آن در کنگره خودداری کرد و در ۲۰۰۱ در دوره جرج دبلیو بوش، به کلی از آن خارج شد. دونالد ترامپ رئیس جمهوری وقت آمریکا، در حالی در سال ۲۰۱۷ از توافقنامه پاریس خارج شد که واشنگتن در سال پیش آن را امضاء کرده بود، تا اینکه جو بایدن رئیس جمهوری کنونی، به این توافق بازگشت. به باور تحلیل گران انرژی؛ اروپا با پرهیز و دوری از خصوصیت تغییر سریع موضع دولت های ایالات متحده، در پایبندی به تعهداتش به مدت ده ها سال ثابت و استوار باقی ماند.
گرتا ثونبرگ کنشگر زیست محیطی سوئدی در اوت ۲۰۱۸ پس از پشت سرگذاشتن داغ ترین تابستان ها در اروپا، در ۱۵ ر سالگی، کلاس درس را کنار گذاشت و در برابر ساختمان مجلس سوئد در استکهلم، خواستار اعتصاب برای آب و هوای زمین اقدام تهاجمی نمایندگان علیه تغییرات آب وهوایی شد، که به سرعت به جنبش بین المللی تبدیل و منجر به تظاهرات خیابانی شد و جوانان اروپا و جهان را جذب کرد. در تظاهرات سپتامبر ۲۰۱۹ نزدیک به چهار میلیون جوان شرکت کردند که تنها یک میلیون و ۴۰۰ تن آنها در آلمان بود.
اورسولا فون درلین رئیس وقت کمیسیون اروپا سه ماه بعد در دسامبر ۲۰۱۹، از پیمان سبز اروپایی با هدف تبدیل اتحادیه اروپا به اقتصادی روزآمد، کارآمد و رقابتی که تا ۲۰۵۰ انتشار گازهای گلخانه ای در آن به صفر برسد و رشد اقتصادی از کاربرد منابع جدا شود، رونمایی کرد. پیامدهای این پیمان، از دور خارج شدن موتورهای احتراق داخلی خودروها تا ۲۰۳۵ بود.
به رغم همه این طرح ها و پیشنهادها، بازهم کارشناسان انرژی می گویند که فعالیت های هیچ کشور یا حتی بلوک اقتصادی کافی نبوده و چندین دهه عقب هستیم. پلرین کارلین کارشناس بلندپایه می افزاید: به رغم گام های نادرست اروپا و عقب گردهای ایالات متحده، نباید امیدواری را از دست بدهیم و با توجه به بازگشت بایدن و هدف گذاری چین برای قطع کامل انتشار کربن تا ۲۰۶۰، هنوز روزنه امیدی وجود دارد که نوع بشر در قرن ۲۱ نجات یابد و همه تلاش های برای دستیابی به این هدف است.
