استفاده از بی حسی اپیدورال احتمال ابتلا به اوتیسم را افزایش نمی‌دهد

به گزارش روز پنجشنبه گروه دانشگاه و آموزش ایرنا از خبرگزاری یونایتدپرس، بی حسی اپیدورال که از طریق تزریق انجام می شود در بیش از نیمی از تمام زایمان ها در آمریکا استفاده می شود و رایج ترین روش برای تسکین درد هنگام زایمان است.

در مطالعه اول که تقریبا ۳۹۰ هزار کودک متولد شده در بیمارستان های کانادا در فاصله زمانی میان سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴ مورد بررسی قرار گرفتند، ۱.۵ درصد از افرادی که در حین تولد در معرض بی حسی اپیدورال قرار گرفتند بعداً مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مبتلا شدند.

در مقایسه ، حدود ۱.۳ درصد از کودکانی که در هنگام تولدشان از این داروی بی حسی استفاده نشده بود، دچار این اختلال شدند.

دکتر گیلیان هانلی یکی از نویسندگان این مطالعه  که در کانادا انجام شد، در مورد این مطالعه گفت: ما واقعاً معتقدیم که این مطالعه یک یافته اطمینان بخش دیگری را نشان می دهد مبنی بر این که میان استفاده از اپیدورال در هنگام زایمان و ابتلای نوزاد  به اختلال طیف اوتیسم ارتباط مهمی وجود ندارد.

هانلی که استادیار و متخصص زنان و زایمان در دانشگاه بریتیش کلمبیا در ونکوور است، افزود: به تصور ما، این مطالعه شواهد بیشتری ارایه داده و نشان می دهد استفاده از بی حسی اپیدورال با افزایش خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم در ارتباط نیست.

به گفته نویسندگان تجزیه و تحلیل مشابه دیگری که بر روی حدود ۴۸۰ هزار کودک دانمارکی که در فاصله زمانی میان سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳ متولد شدند، نشان می دهد ، افرادی که در حین تولد در معرض بی حسی اپیدورال قرار می گیرند ،  حدود پنج درصد با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم روبرو می شوند.

اوتیسم یا درخودماندگی، گونه‌ای اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه‌ سالگی بروز می‌کند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است.

به افرادی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می‌شود. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد.

این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطۀ تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند.

این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد، رفتارهای خودآزاردهنده و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد، حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) و پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیاء یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود.

ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیرمعمول دیده شود.

هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است. از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا، یک نفر مبتلا به اوتیسم است.

کارشناسان زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن مانند استرس را در سیر صعودی ابتلا به این بیماری دخیل می‌دانند.

همچنین نتیجۀ یک مطالعه نشان می‌دهد زنان دارای اضافه وزن زیاد و مبتلا به دیابت، در صورتی که باردار شوند، بیش از مادران سالم با احتمال تولد نوزاد اوتیستیک روبه‌رو خواهند بود.

مشروح این دو مطالعه در مجله JAMA منتشر شده است.