موردی از بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در کردستان مشاهده نشده است

شهاب محمدی روز دوشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا با اشاره به شیوع بیماری طاعون نشخوارکنندگان  کوچک در مناطق حفاظت شده و شکار ممنوع برخی استان‌های کشور از جمله البرز، اظهار داشت: براساس پایش و بررسی های انجام شده تاکنون موردی از این بیماری در استان کردستان مشاهده و شناسایی نشده است.

وی اضافه کرد: یکی از برنامه‌های مستمر اداره کل حفاظت محیط زیست استان در طول سال پایش زیستگاه‌های حیات وحش به ویژه در مناطق حفاظت شده و شکار ممنوع است.

معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی اداره‌کل حفاظت محیط زیست کردستان افزود: از چند ماه پیش تاکنون همه روستاهای اطراف مناطق حفاظت شده استان که امکان تداخل چرای دام‌های روستاییان و حیات وحش وجود دارد برعلیه بیماری‌های مختلف توسط دامپزشکی واکسینه شدند.

محمدی یادآور شد: بیشتر پراکنش قوچ و میش در مناطق حفاظت شده شهرستان‌های بیجار، قروه و سقز و پراکنش کل وبُز را هم در مناطق بدر و پریشان قروه و شاهو وکوسالان سروآباد و کامیاران داریم.

وی اظهار داشت: اکیپ نظارت و گشت و کنترل این اداره‌کل به همراه تیم دامپزشکی با شدت بیشتر نسبت به ماه‌های گذشته در حال رصد و پایش وضعیت حیات وحش و دام‌های موجود در استان هستند.

کردستان دارای پنج منطقه حفاظت شده شامل منطقه چلچمه و سارال با وسعت ۹۷ هزار هکتار، منطقه حفاظت شده بیجار با وسعت ۳۲ هزار هکتار، منطقه بدر و پریشان قروه با وسعت ۴۳ هزار هکتار، منطقه حفاظت شده شاهو و کوسالان با وسعت ۶۴ هزار هکتار و منطقه عبدالرزاق سقز با وسعت ۳۹ هزار هکتار و پناهگاه حیات وحش زریوار با وسعت سه هزار هکتار، ۲ اثر طبیعی ملی غار کونه شم شم و کانی برد و چندین منطقه شکار ممنوع است که این استان را در زمره منحصربفرد ترین نقاط کشور به لحاظ تنوع گونه های جانوری و گیاهی قرار داده است.

بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در سال ۹۴ حدود ۲۰۷ تلفات راس وحوش و در سال ۹۷ حدود ۲۸ راس کل و بز وحشی را در منطقه شکار ممنوع طالقان تلفات برجای گذاشت.

بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) که با عنوان "طاعون بزی" نیز شناخته می شود، یک بیماری کشنده حاد با واگیر بسیار بالا است که نشخوار کنندگان کوچک و شترها را درگیر می کند.

علائم این بیماری تب، ترشحات چشم و بینی، تورم دهان، اسهال، ذات الریه همراه با سختی تنفس بوده که گاهی منجر به مرگ نیز می شود و بیماری PPR جزء فهرست بیماری های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) است و کشورها موظف هستند که در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش کنند.

ترشحات مختلف بدن دام مانند ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع آبکی حاوی مقدار زیادی موربیلی ویروس است و انتقال ویروس به شکل ریزقطره های عفونی در هنگام عطسه، سرفه و استنشناق هوای آلوده توسط دام های سالم و همچنین تماس بین دام بیمار و سالم مهمترین راه انتقال این بیماری است.

وجود ترشحات و تراوشات عفونی در محل زندگی دام مانند آبشخورها، آخورها و بستر نیز می تواند یکی از راههای انتقال بیماری باشد اما موربیلی ویروس ها به مدت طولانی نمی تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند.

همه گیری  PPR بر اساس کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل و موثرترین روش برای کنترل بیماری واکسیناسیون است که باید در مناطق اندمیک قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالیانه تکرار شود.