به گزارش روز یکشنبه ایرنا به نقل از خبرگزاری فرانسه، این پرسش به حدی حساس است که در حال حاضر پاسخ این است: خود کشورها.
در حالی که کشورها در زمینه یک هدف جهانی برای از میان برداشتن تاثیرات فاجعه بار تغییرات اقلیمی توافق کرده اند، انتشار سوخت فسیلی و دیگر گازهای گلخانه ای در زمانی که باید کاهش یابد، همچنان رو به افزایش است.
و هیچ سازمان رسمی وجود ندارد که وظیفه داشته باشد اطمینان حاصل کند کشورها در مسیر درست قرار دارند.
«کورین لی کیور» یک اقلیم شناس غربی گفت: هیچ پلیسی برای کنترل اوضاع وجود ندارد و این یک ضعف در فرآیند محسوب می شود.
تقریبا ۲۰۰ کشور توافق آب و هوایی پاریس را در سال ۲۰۱۵ امضا کردند و متعهد شدند گرمای زمین را کمتر از دو درجه سانتیگراد بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن و ترجیحا روی ۱.۵ درجه سانتیگراد نگه دارند.
همچنین به تازگی در جریان بیست و ششمین اجلاس آب و هوایی سازمان ملل در گلاسکو اسکاتلند، کشورهای شرکت کننده از همه دولت های سراسر جهان خواستند که تضمین دهند برنامه های انتشار گازهای گلخانه ای برای این دهه با اهداف دمایی توافق پاریس هماهنگ باشد و در صورت لزوم تا پایان سال ۲۰۲۲ آن را تقویت کنند.
اما هر کشور به طور موثر تکالیف اقلیمی خود را مشخص خواهد کرد. به گفته لی کیور، این روند به مثابه آن است که کشورها می توانند با سرعت متناسب با سیستم سیاسی خود پیش روند.
در سطح جهانی، نهاد تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد تخمین می زند که برنامه کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کشورها برای سال ۲۰۳۰ به گرمایش ویرانگر ۲.۷ درجه سانتیگراد منتهی می شود.
یک تحلیل جداگانه از سوی برنامه محیط زیست سازمان ملل که شکاف بین تعهدات اقلیمی و کاهش واقعی انتشار گازهای گلخانه ای را بررسی می کند به جزئیات بیشتری می پردازد.
این تحلیل دربرگیرنده تمرکز ویژه بر کشورهای ثروتمندتر از گروه ۲۰ است که مسئول انتشار تقریبا ۸۰ درصد از گازهای گلخانه ای هستند.
در واقع کارشناسان تردید دارند که این کشورها با هر گونه بررسی رسمی خارجی موافقت کنند.
«بیل هیر» عضو گروه تحقیقاتی «تحلیل آب و هوایی» گفت: ما بسیار واضح در گلاسکو شنیدیم که کشورهایی چون آمریکا به تنهایی تعیین خواهند کرد که مسیر ۱.۵ درجه سانتیگراد برای کشورشان چیست.
در این میان، حتی بلندپروازترین کشورهای کاهنده انتشار گازهای گلخانه ای نیز نمی توانند روی موفقیت های خود بمانند.
توافق پاریس بر اصل مسئولیت های مشترک اما متفاوت با توجه به موقعیت های ملی تاکید دارد.
بنابراین برخی بر این باورند که کشورهای ثروتمند که تا حد زیادی مسئول گرمایش جهانی هستند، نسبت به فقیرترین اقشار وظیفه دارند و باید برای دستیابی به مشارکت عادلانه، بیشتر تلاش کنند.
روش های متعددی برای اندازه گیری این مساله وجود دارد که عبارت است از: انتشارات تاریخی، انتشار سرانه، ردپای کربن که انتشار تولید شده توسط کالاهای وارداتی را در نظر می گیرد و کمک به کشورهای فقیر.
به گفته «آنی اولهوف» یکی از نویسندگان گزارش برنامه محیط زیست سازمان ملل، اساسا پیام اصلی یکسان است.
وی افزود: اگر کشورها امیدوار به مهار گرمایش جهانی هستند، همه باید به عقب برگردند و ببینند آیا کاری هست که بتوان بیشتر و سریعتر انجام داد.
نظر شما