به گزارش روز جمعه گروه علم و آموزش ایرنا از خبرگزاری یونایتدپرس، با این حال به گفته محققان، پلاسمای خون برای اینکه بیشترین تاثیر را داشته باشد باید در خون و در اوایل دوره بیماری، در بیماران مبتلا به کووید بستری در بیمارستان، قبل از زمانی تزریق شود که این بیماران به سطوح بالای اکسیژن مکمل نیاز داشته باشند یا هیپوکسی شوند.
هیپوکسی یا کم‌اکسیژنی از علایم بیماری است و به معنای کاهش اکسیژن‌رسانی به تمام اندام ها (هیپوکسی جنرال) یا بافت‌های بدن (هیپوکسی بافت) است و مهم‌ترین علامت بالینی آن کبودی در لب و انگشتان دست و پا است و می‌تواند ناشی از کاهش اکسیژن هوا مانند صعود به ارتفاعات، اختلالات ریوی و تهویه نامناسب ریه‌ها، کم‌خونی و اختلالات گردش خون باشد.
همچنین به نظر می‌رسد که استفاده از پلاسمای خون افراد بهبود یافته از کرونا بهترین نتایج را در بیمارانی ایجاد می‌کند که داروی ضد ویروسی رمدسیویر یا کورتیکواستروئیدها که برای کاهش التهاب چند عضو در افراد مبتلا به کرونا شدید استفاده می شود، استفاده نکرده اند.
دکتر «لیز آن پیروفسکی»، یکی از نویسندگان این مطالعه، در یک مصاحبه تلفنی به خبرگزاری یونایتدپرس گفت: این درمانی است که در اوایل بیماری همه گیر، زمانی که درمان های دیگر در دسترس نبود، موثر بود.
پیروفسکی، استاد پزشکی، میکروبیولوژی و ایمونولوژی در کالج پزشکی آلبرت انیشتین و مرکز پزشکی مونتفیوره در شهر نیویورک گفت: درمان زودهنگام با پلاسمای نقاهت یک گزینه مناسب و احتمالاً مفید است، به ویژه برای بیماران مسن تر و افرادی که به بیماری شدیدی مبتلا نیستند.
طبق اعلام کلینیک مایو، پلاسمای نقاهت یا پلاسمای خون جمع آوری شده از افرادی که از یک بیماری بهبود یافته اند، بیش از یک قرن است برای درمان بیماری های عفونی استفاده می شود. فرضیه مطرح شده این است که افرادی که از یک عفونت جدی جان سالم به در برده اند، آنتی بادی هایی دارند واین آنتی بادی ها در جریان خون آنها وجود دارد.
آنتی بادی پروتئین هایی است که توسط سیستم ایمنی برای مبارزه با ویروس ها و سایر عوامل بیماری زا تولید می شود.
این آنتی بادی ها با انتقال پلاسمای خون از بیماران بهبود یافته به افرادی که به تازگی آلوده و یا بیمار شده اند، می توانند سیستم ایمنی بدن را تقویت کنند تا با ویروس مبارزه کند. اوت سال گذشته میلادی، سازمان غذا و داروی آمریکا اجازه استفاده از پلاسمای نقاهت را برای درمان بیماران مبتلا به کووید-۱۹ بستری در بیمارستان صادر کرد.
از آن زمان، مؤسسه ملی بهداشت این درمان را در دستورالعمل‌های خود برای مدیریت ویروس گنجانده است، مشروط بر اینکه پلاسمای جمع‌آوری‌شده حاوی سطوح بالایی از آنتی‌بادی‌ها علیه آن باشد.
پیروفسکی و همکارانش برای این مطالعه، نتایج سلامتی ۴۶۳ بیمار بستری مبتلا به کووید-۱۹ که با پلاسمای نقاهت تحت درمان قرار گرفتند را با ۴۶۳ بیمار که دارونما دریافت کردند، مقایسه کردند. به گفته محققان، شرکت‌کنندگان درمان را طی هفت روز پس از اولین تجربه علائم ویروس و سه روز پس از پذیرش در بیمارستان آغاز کردند. کسانی که پلاسمای نقاهت دریافت کردند، یک واحد از درمان را معادل حدود ۲۵۰ میلی لیتر، ظرف ۲۴ ساعت پس از ثبت نام در مطالعه، با سرعت کمتر یا مساوی ۵۰۰ میلی لیتر در ساعت دریافت کردند.
داده‌ها نشان می‌دهد، بیمارانی که پلاسما با سطوح بالای آنتی‌بادی‌های کووید-۱۹ دریافت کرده‌اند، در مقایسه با بیمارانی که دارونما دریافت کرده‌اند، تا ۷۰ درصد بیشتر احتمال دارد معیارهای سازمان بهداشت جهانی برای بهبود بالینی را ظرف ۲۸ روز داشته باشند.
تنها کمتر از ۱۰ درصد از بیمارانی که پلاسما دریافت کردند، عوارض دیگری غیر از واکنش های تزریق خون، مانند قرمزی در اطراف محل تزریق را گزارش دادند که این میزان در بیمارانی که دارونما دریافت کرده بودند ۸ درصد بود.
پیروفسکی گفت: بر اساس این یافته‌ها، پلاسمای دوران نقاهت را باید اولین خط درمان برای افراد مبتلا به کووید-۱۹ در نظر گرفت که «به اندازه کافی بیمار هستند که در بیمارستان بستری شوند»، اما علایم آنها به حدی پیشرفت نکرده است که رمدسیویر یا کورتیکواستروئیدها مورد نیاز باشد.
نظر شما