جناب رییس جمهور، پا به پای آرزوهایم بیا

به گزارش ایرنا، جناب آقای رییس جمهور پیشاپیش سفرتان به هرمزگانِ آرمیده در آغوش خلیج همیشه فارس، سرای خورشید و نخل دریا را خوش آمد می گوییم. خبر آمدنتان قلمم را به فرمان اندیشه در آورده تا چند سطری نه از جنس دلنوشته، درد دل یا نامه، بلکه از  خواسته های کودکان و نوجوانانی بنویسم که در یکی از جنوبی ترین نقاط ایران صدای نیازهای برخی از آنان همرنگ غوغای زندگی بزرگ‌تر ها شده است.

شاید اینهایی که می نویسم برای شما و خواننده های این مطلب در حد خواسته ها از یک رییس جمهور نباشد اما از آنجا که در پرسش مهر امسال پرسیده بودید که ایران قوی چه ویژگی باید داشته باشد؟ احساس کردم، آسایش و شرایط زندگی کودکان در مسیر رشد و نمو آنها برایتان مهم است.

به همین خاطر از طریق این نوشته ها شما را دعوت می کنم به شنیدن صدای کودکان و نوجوانان جزیره کیش که به واسطه حضور تمام اقوام ایرانی در این نگین خلیج فارس می توان به عنوان نماینده سایر بچه های ایران نیازهایشان را برای تحقق ایرانی قوی بازگو کنند.

کودکان و نوجوانان امروز به عنوان آینده سازان فردا اگر روزگارشان کودکانه و نوجوانانه سپری نشود و غرق مشکلات دنیای بزرگ ترها شوند بدون شک انتظار داشتن ایران قوی در آینده با چالشی جدی روبرو خواهد شد و امروز صدایشان را بشنویم تا فردا با قدرت صدایمان را به گوش جهانیان برسانند.

صید شادی  

برای شروع خالی از لطف نیست گفتن از خانه های کوچک و گاه رنگ و رو رفته محله بومی نشین سفین که نجابت مردمان جنوب در دل بزرگشان چه ها که پنهان نکرده است همانطور که محمد یکی از کودکان پا به دوران نوجوانی رسیده این محله که رنگ رخساره از مردمان این خطه به ارث برده است می گوید: من به بازی با همین توپ پلاستیکی و تیله های رنگین راضی هستم به شرطی که پدر صیادم هر روز در خانه از مشکلاتی که صیادان دارند ننالد.

با محمد قدم زنان به نقطه مرکزی سفین که محل حضور کودکان برای بازی است حرکت کردیم و لابلای حرف هایمان به او گفتم که سازمان شیلات ایران به دنبال اجرای طرح ساماندهی مجوزهای صیادی برای حل مشکلات صیادان جنوب کشور است و با این اتفاق  بسیاری از مشکلات پدرش و همکاران او از جمله تامین سوخت، جلوگیری از صید غیرمجاز و دیگر موارد مرتفع می شود.

خانه امید و آرزو 

در انتهای مسیرمان به محل بازی رسیدیم، کودکان و نوجوانانی که غرق دنیای بازی بودند تیله ها را آنچنان با دقت به سمت هم پرتاپ می کردند که گویی باختن در این بازی برایشان بزرگترین باخت زندگی است، از یکی از آنها می پرسم اگر رییس جمهور الان روبرویت باشد چه به او خواهی گفت؟

با خنده ای می گوید هیچی، اما بعد از چند لحظه ای مکث ادامه می دهد: به او می گویم به ما یک خانه بدهد تا مجبور نباشیم پدرم را که کارگر است اینجا تنها بگذاریم و من و خواهر و مادرم به شهری که از آنجا آمده ایم برگردیم.

در لابلای حرف هایمان دیدم که ۲ تن از همبازی های این نوجوان خنده ای کردند و وقتی علت را جویا شدم آنکه بزرگ تر بود به نقل از همبازی کوچکترش با خنده ای دیگر گفت: دوستم می گوید من می خواستم که برای زنم طلا بخرد، من نیز همپای دیگر بچه ها خندیدم.

خنده ام که تمام شد و از آنان خدا حافظی کردم حرف های این نوجوانان مرا به دنیای مشکلات مسکن و معیشت در کیش کِشاند، مشکلاتی که غالب ساکنان این جزیره با آن دست به گریبان هستند و بسیاری از مسوولان باور دارند درآمد پایین نسبت به هزینه های زندگی به ویژه گرانی مسکن باعث شده که زندگی برخی از سرپرستان خانواده ها از جمله کارگران به صورت مجردی و خوابگاهی باشد.

از بصیری رییس اتحادیه املاک جزیره شنیده ام که برای اجاره یک خانه حدود ۷۰ متری در مناطق متوسط و حاشیه ای کیش حداقل ۱۵۰ میلیون تومان رهن و پنج تا هشت میلیون تومان کرایه می خواهد یا یکی از کارگران فضای سبز  که می گفت خانواده ام در میناب هستند و من و هر چند ماه یکبار بیشتر نمی بینمشان.

ای کاش می توانستم به این نوجوان که بچه ها او را احمد صدا می کردند بگویم:  تنظیم عرضه و تقاضای کالای مسکن مهمترین راهکار رفع این مشکل است که سازمان منطقه آزاد کیش به نمایندگی از دولت از چند سال قبل به دنبال احداث بیش از ۲ هزار واحد مسکونی در قالب خانه های استیجاری در ۳۸ هکتار از اراضی این جزیره است، وعده محقق نشده ای که از چند ماه گذشته رنگی جدی تر به خود گرفته است.

صدای بازی مرا از وعده های برجا مانده بیرون کشاند، یادم آمد وقتی به دنبال این گزارش به این منطقه از شهر آمدم فکر می کردم خواسته کودکان و نوجوانان  از رییس جمهور اسباب بازی، دوچرخه و لباس و کیف و کتاب و پارک باشد اما متوجه شدم مشکلات خانواده دارد رنگارنگی دنیای آنان را به سمت سیاهی و سپیدی می برد.

زنگ مدرسه

راهم را به سمت نوبنیاد شهرکی که عمده ساکنان آن کارکنان ادارات و دستگاه ها و برخی از بازاریان جزیره کیش هستند ادامه می دهم، میدان آرین تقریبا نقطه مرکزی آن است که در پیاده روهای آن به دنبال سوژه ام برای ادامه گزارش هستم.

دختری حدود ۱۴ ساله به همراه مادر خود در حال عبور هستند با آنها که هم صحبت شدم دختر خود را زهرا و دانش آموز پایه هفتم معرفی کرد و در خصوص مطالبه خود گفت: امیدوارم حداقل یکی از مدارس در حال ساخت در این شهرک افتتاح شود تا سال آینده مجبور نباشم برای حضور در کلاس به شهرکی دیگر بروم.

زهرا گفت: البته که در کیش جای کانون پرورش فکری بسیار خالی است چراکه ما زمانی که در شهر خودمان بودیم کانون مانند خانه دوممان بود که در این حال مادرش برای صحبت اجازه خواست و گفت: من اگر رییس جمهور الان روبرویم بود به عنوان یک فرهنگی به ایشان می گفتم در جزیره کیش زیرساخت های فرهنگی، آموزشی و درمانی آنطور که از این جزیره انتظار می رود، فراهم نیست.

این فرهنگی می دانست که در کیش ۵۱ مدرسه دولتی و خصوصی، سه باب فرهنگسرا و تعدادی مهد کودک وجود دارد و باور داشت این امکانات جوابگوی جمعیت بیش از  ۱۰ هزار نفری دانش آموزان نیست؛ اما مردد بود که بگوید اتمام مراحل ساخت یک باب مدرسه ۱۸ کلاسه توسط سازمان منطقه آزاد کیش، یک باب مدرسه ۹ کلاسه خیرساز  و یا طرح های دیگر جوابگوی این نیاز است یا خیر؟

به یاد گرانی

پس از این گفت و  شنود پارک شهر واقع در میدان امیر کبیر سومین مقصدم برای تکمیل گزارش بود بزرگترین پارک جزیره که به واسطه وسعت و زمین های بازی و ورزشی خود هر روزه میزبان کودکانی از اقصی نقاط این شهر است.

به محض ورود به قسمت بازی پارک متوجه ۲ نوجوان  گوشی به دست که روی نیمکت نشسته بودند شدم به سمت آنان رفتم و بعد از سلام و چند سوال در مورد گوشی هایشان، پرسیدم اگر الان رییس جمهور روبرویتان باشد از او چه می خواهید؟

یکی از آنها که هنوز حواسش بر صفحه گوشی بود گفت: اینترنت، یعنی سرعت اینترنت را بالا ببرد؛ دوستش خندید و ادامه داد: اگر رییس جمهور روبروی من باشد از او می خواهم دستور دهد هزینه شهر بازی ها و تفریحات جزیره را پایین بیاورند تا وقتی از خانواده ها می خواهیم به این محل ها برای بازی و تفریح برویم گرانی را یادآوری نکنند.

یادم آمد در شبکه های اجتماعی سرعت اینترنت جزیره هر از چندگاهی نُقل محافل می شود به طوریکه بعضی ها مخابرات، اپراتورهای سراسری و اپراتور محلی تلفن همراه این جزیره را مقصر می‌دانند و عده ای هم مقصر را پارازیت های مخابراتی کشورهای همسایه اعلام می کند و این مشکل همچنان چوب لای چرخ برخی از جمله دانش آموزان می گذارد.

از گرانی در جزیره هر چه که بگوییم کم است به طوریکه از هزینه رفت و آمد به کیش شروع می شود و ادامه اش را می شود در تفریحات و امکانات گردشگری، مواد خوراکی، درمان و حمل و نقل پیگیری کرد.

زشت و زیبا

البته جناب آقای رییس جمهور بودند کودکانی که خواسته هایشان به اندازه کف دستشان کوچک بود مانند مریم که می گفت: رییس جمهور می تواند برای من دوچرخه صورتی بخرد؟، یا امیر علی که خواسته اش از شما ساختن یک کارخانه شکلات کنار خانه‌شان بود.

هرچند چشمان گردشگران زرق و برق شهر و سواحل نقره فام و ماشین های لوکس را از کیش به یادگار می برد اما کیشوندان از شما به عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور انتظار دارند این زیبایی ها را کنار بزنید تا مشکلات خودشان را به شما نشان دهند بلکه با همت دولتمردان راه برای حل این چالش ها هموار شود تا کودکان و نوجوانان دغدغه هایشان به رنگارنگی تیله های بازی باشد.

بخوانیم این شعر را که می گوید:

پا به پای کودکی هایم بیا - کفش هایت را به پا کن تا به تا

قاه قاهِ خنده ات را ساز کن - باز هم با خنده ات اعجاز کن