گلایه‌های ناگفته ملی‌‎پوشان فوتبال ساحلی/پاداشی که فراموش شد

به گزارش ایرنا،‌ تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان در آبان ماه سال جاری موفق شد عنوان نایب قهرمانی جام بین قاره‌ای فوتبال ساحلی را در کشور امارات بدست آورد،‌ عنوانی که در گذر زمان به باد فراموشی سپرده شد تا پس از حدود ۳ ماه حداقل یک نفر لب به اعتراض باز کند.

در این میان مصاحبه کاپیتان تیم ملی فوتبال ساحلی با ایرنا حکایت از اعتراض و گلایه به حق بازیکنان تیم ملی فوتبال ساحلی داشت، سخنان «محمد احمدزاده» حکایت از آن داشت که این تیم به فراموشی سپرده شد و فدراسیونی‌ها توجهی به افتخارات و موفقیت‌های این تیم ندارند و به نوعی آنها را نادیده گرفته‌اند.

برده‌داری به سبک ورزشی

احمدزاده کاپیتان تیم ملی فوتبال ساحلی در صفحه شخصی خود نسبت به شرایط ایجاد شده برای تیم ملی فوتبال ساحلی اعتراض داشت. وی با صراحت حتی از واژه برده‌داری برای ظلمی که در حقش شده هم استفاده کرد. اما او به یک نکته ظریف دیگر هم اشاره داشت. این که همه بازیکنان گلایه دارند اما حرف نمی‌زنند. شاید در ابتدا این مساله چندان مهم جلوه نمی‌کرد اما با تماس‌هایی که با سایر ملی‌پوشان فوتبال ساحلی داشتیم یا پاسخگو نبوده یا تلفن‌های همراه خود را از دسترس خارج می‌کردند تا به نوعی در این خصوص حرفی از زبان آنها مطرح نشود.

در این میان فقط یک تلفن پاسخ داده شد، آن هم نه از سوی بازیکن ملی‌پوش بلکه از طرف یکی از بستگان وی که در نهایت پس از چند سئوال که از کجا تماس می‌گیرید و نامتان چیست؟ حاضر به مصاحبه نشدند.

چرا بازیکنانی که نایب قهرمان مسابقات جام بین قاره‌ای شده‌اند و مطالبه به حقی دارند حاضر به اظهار نظر رسمی نبوده و تنها یک نفر باید جور همه را بکشد و اعتراض کند؟

تفاوت فوتبال تا فوتبال، شکافی عمیق که همیشه بوده و خواهد بود

یکی از گلایه‌های فوتبالی‌ها همیشه به تفاوت توجه به تیم ملی فوتبال ایران و سایر تیم‌های تحت پوشش این فدراسیون باز می‌گردد که اتفاقا مربوطه به یک یا چند دوره خاص نبوده و نیست. این که چرا تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران همواره متفاوت دیده شده مورد اختلاف نظر برخی از کارشناسان است اما ملی‌پوشان فوتبال ساحلی،‌ فوتسال، فوتبال و فوتسال زنان و تیم‌های دیگر همواره نسبت به این تفاوت‌ها گلایه دارند. 

احمدزاده در بخش دیگری از سخنان خود به این نکته اشاره دارد که ۱۷ سال است در تیم ملی بازی می‌کنم و با ۶ رییس فدراسیون کار کردم و می‌دانم سیاست فدراسیون‌ به چه شکل است. می‌دانم که بودجه وجود دارد اما این بودجه به تیم فوتبال ساحلی، فوتسال و فوتبال زنان نمی‌رسد. بچه‌های فوتبال ساحلی مظلوم هستند و می‌ترسند حرف بزنند. 

کاپیتان تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان در واکنش به این پرسش گفت:‌ در یکی از استوری‌های اینستاگرام از «سیدشهاب‌الدین عزیزی‌خادم» رییس فدراسیون فوتبال خواستم که اگر می‌داند تیم ملی فوتبال ساحلی وجود دارد، به آن رسیدگی کند و اگر هم نمی‌داند، این تیم را جمع کند. ما با شرایط سخت و دوری از خانواده افتخار کسب می‌کنیم اما هیچ توجهی به ما نمی‌شود. ما برده فدراسیون نیستیم، چرا حق ما را نمی‌دهند؟ پاداش ما به یک میلیارد هم نمی‌رسد اما حاضر نیستند ما را ببینند.در این شرایط اقتصادی کشور، این بازیکنان بدون هیچ شغلی نهایتاً ۵۰ تا ۶۰ میلیون قرارداد دارند. شاید هیچکدام از بازیکنان تیم ملی ساحلی صحبت نکند، اما من صحبت می‌کنم و از حق بچه‌ها دفاع می‌کنم.

«پیمان حسینی» هم لب به سخن گشود

پیگیری‌های خبرنگار ایرنا برای گفت و گو با سایر ملی‌پوشان فوتبال ساحلی بی‌نتیجه ماند تا اینکه استوری «پیمان حسینی» منتشر شد و همین بهانه کافی بود تا نظر سنگربان سابق تیم ملی را در این خصوص جویا شویم. حرف‌های مرد اول تیم ملی فوتبال ساحلی سنگین و غیرقابل باور بود و به گفته خودش برای اولین بار از دلایل خداحافظی‌اش از تیم ملی پرده برداشت. این که از دروازه‌بان تیم ملی بخواهد در کمال صحت و سلامت خودش را به مصدومیت زده و روی نیمکت بنشیند موضوع ساده‌ای نیست اما به گفته مرد شماره یک تیم ملی همین دلایل و بی‌توجهی‌ها، موجب شد تا او مجبور به خداحافظی از تیم ملی ایران شود. 

مجبور به خداحافظی شدم

او می‌گوید: در شرایط که در بهترین فرم آمادگی بودم، از من خواستند به بهانه مصدمیت پا از ترکیب تیم بیرون آمده و بروی نیمکت بنشینم. نمی‌دانم چرا مشکل، حضور من در تیم بود و وقتی دیدم دعوا سر نخواستن من است از تیم ملی خداحافظی کردم.

حسینی افزود: لیگ فوتبال ساحلی چیزی ندارد و پولی در آن نیست، تمامی دلخوشی بازیکنان به همین پاداش‌ها است، اما وقتی پاداش را هم نمی‌دهند دیگر انگیزه‌ای برای بازیکن نمی‌ماند. هر وقت و هر کجا که لازم بود برای اعتلای ورزش، آبروی فوتبال و اعتبار ایران از جانمان هم مایه گذاشتیم و به این افتخار می‌کنیم اما کم‌توجهی و بی‌مهری‌هایی می‌بینیم که دلمان را آزرده خاطر می‌کند. شاید چند نفر نیازی به این مبالغ نداشته باشند اما بازیکنانی را داریم که در خرج و مخارج خانه و خانواده خود مانده‌اند و درست نیست که پاداشی که حقشان است را پرداخت نکنند. چه فرقی بین قهرمانان فدراسیون است، پاداش بچه‌های چمنی نوش جانشان اما چرا ما را نمی‌بینند؟

پیمان حسینی تاکید کرد: با این شرایط نمی‌توانستم در تیم ملی بمانم و برای همین خداحافظی کردم؛ اما برای این که ثابت کنم مشکل جایی دیگری است همچنان در سطح اول فوتبال ساحلی بازی خواهم کرد. پیشنهاداتی دارم که باید بررسی کنم اما می‌خواهم به عنوان یک ایرانی در باشگاه‌های معتبر خارجی بازی کنم.  

اتفاق عجیب در مراسم گالای فوتبال ساحلی / لباس نداشتیم به مراسم نرفتیم

در همان ایامی که تیم ملی فوتبال ساحلی ایران در رقابت های فوتبال ساحلی حضور داشت هم شاهد اتفاقاتی بودیم که چندان دلچسب نبود. مثلا غیبت بازیکنان تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان در مراسم گالا آنهم به دلیل نداشتن کت‌وشلوار و لباس یک دست که در آن زمان هم دلخوری‌هایی را ایجاد کرده بود. بازیکنان ایران در شرایطی در مراسم گالا شرکت نکردند که به طور معمول تمام تیم‌های شرکت کننده در جام بین قاره‌ای با تمام بازیکنان خود در این مراسم حضور یافته و ساعتی را در کنار هم سپری می کنند اما بازیکنان تیم ملی به دلیل نداشتن کت‌ و شلوار و برخی دلخوری‌ها که اکنون سرباز کرده در آن برنامه غایب بودند.

به نظر می‌رسد صفحات پروند فوتبال ساحلی، دلخوری بازیکنان و ... بخشی از ناگفته‌های ملی‌پوشان فوتبال ساحلی باشد و باید منتظر ماند تا در روزهای آینده واکنش مسوولان فدراسیون را در این خصوص دید.