فیلم های ورزشی یکی از گونه های جذاب سینمایی است که مورد توجه مخاطبان در دنیا قرار می گیرد. این گونه سینمایی به دلیل پرداختن به وقایع و اتفاقات مهم ورزشی یا قهرمانان رشته های ورزشی به خودی خود از جذابیت های بالقوه ای برخوردار است.
چاشنی درام، آمیخته با وقایع مستند زندگی اسطوره های ورزشی نیز خود دلیلی است تا بیش از پیش این گونه از فیلم ها مورد توجه قرار گیرد. بیرو با پرداختن به وقایع زندگی علیرضا بیرانوند دروازه بان ملی فوتبال ایران و تلاش او برای رسیدن به یک جایگاه ارزشمند در سطح ملی و بین المللی فیلمی قابل توجه است.
مهمترین نکته در فیلم بیرو پرداختن به مقطعی از زندگی این فوتبالیست حرفه ای است که هنوز به پله های شهرت نرسیده است و کارگردان توانست تصویری ارزشمند از تلاش یک نوجوان سخت کوش برای رسیدن به آرزوهایش ارائه دهد.
«بیرو» در جلوه های ویژه فوتبالی ماند
اگرچه در ساخت فیلم های ورزشی به لحاظ ایجاد بار دراماتیک با غُلوهایی روبرو هستیم تا کاراکتر اصلی فیلم را محبوب تر از آنچه که هست به مخاطب نشان دهیم، اما این غُلوها در فیلم بیرو گاهی بیش از اندازه بیرون می زند و غیر واقعی به نظر می رسد، به ویژه در نماهای بسته از عکس العمل تماشاگران از پرتاب های با دست بیرانوند که با میمیک های اگزجره و بسیار تصنعی روبرو هستیم.
بیرو در جلوه های ویژه و پرداخت صحنه های ورزشی نیز اگرچه تلاشی قابل توجه به خرج داده است اما انگار جنسش به سینما نزدیک نمی شود و در اندازه یک تله فیلم باقی می ماند، شاید آنچه که مرتضی علی عباس میرزایی کارگردان اثر نتوانست به خوبی از پس آن برآید، رسیدن به یک اتمسفر سینمایی است و فیلم در یک پردازش عامه پسندانه بیش از حد درگیر جلوه های ویژه فوتبالی مانده است.
فراموش نکنیم آنچه یک اثر را به سینما نزدیک می کند فضا سازی و اتمسفر درونی فیلم است و این دقیقاً آن چیزی است که بیرو در آن لنگ می زند. تلفیقی هوشمندانه از احساس، ادراک، تخیل، رنگ، نور و همذات پنداری در کنار یکدیگر، عناصر اصلی رسیدن به یک اتمسفر ذهنی و درونی را شکل می دهد و حال اثر را برای مخاطب خود خوب می کند.
تخیل در بیرو حذف شد
بیرو علی رغم پتانسیل خوب در جهت تولید یک اثر بیوگرافیک، فیلمی بی رنگ و نور است و تخیل در آن حذف شد. مرتضی علی میرزایی باید بیشتر از روایت فیلم در سطح، به بُعدهای دیگر شخصیتی این کاراکتر نزدیک تر می شد و به احوال درونی آن با تامل و درنگ بیشتری رنگ می داد. باید گفت ژانر فیلم های ورزشی از گونه های پر زحمت سینمایی است که در کشور ما مغفول مانده است و حرکت در این مسیر بسیار ارزشمند است، اگر چه با نقدهای جدی در آغاز راه همراه باشد.
بیرو می توانست اثری ماندگارتر در سینمای ایران باشد اما با همین احوال هم، در گیشه از استقبال خوبی برخوردار خواهد شد.
به گزارش ایرنا، چهلمین جشنواره فیلم فجر با حضور ۲۲ فیلم در بخش «سودای سیمرغ»، ۱۰ فیلم در بخش «فیلم کوتاه» و هشت فیلم در بخش «مستند» از ۱۱ تا ۲۲ بهمن به دبیری مسعود نقاش‌زاده در برج میلاد به عنوان کاخ جشنواره، برگزار می‌شود. فیلم‌های این دوره از جشنواره در سینماهای ۳۱ استان در سراسر کشور اکران خواهد شد. چراغ جشنواره فیلم فجر در روز نخست با نمایش ۲ فیلم بیرو و مرد بازنده روشن شد.
نظر شما