به گزارش روز جمعه گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه خبری گاردین، محققان از داده‌های قدیمی‌تر به عنوان یک معیار تاریخی برای بالاترین دماهای ثبت شده در سطح اقیانوس‌ها استفاده و بررسی کردند که دمای اقیانوس‌ها در چه فواصل زمانی و به چه میزان از این معیار تجاوز می‌کند.
برای دستیابی به این معیار، محققان بالاترین دماهای سطح اقیانوس‌ها را بین سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۹۱۹ میلادی مشخص کردند. عدد به دست آمده به عنوان گرمای شدید شناخته شد و محققان آن را با دماهای ثبت شده در سال‌های اخیر مقایسه کردند.
بر اسای نتایج این تحقیقات، در سال ۲۰۱۴ برای اولین بار دمای سطح بیش از نصف اقیانوس‌های جهان به طور همزمان از این معیار گرمای شدید عبور کرد. بعد از آن سال، این رویه تشدید شد و در سال ۲۰۱۹ میلادی دمای سطح ۵۷ درصد از اقیانوس‌های جهان از معیار گرمای شدید، گذشت.
محققان با مقایسه این معیار با اطلاعات مربوط به پایان دهه ۱۸۰۰ میلادی دریافتند در آن زمان تنها دمای ۲ درصد از اقیانوس های جهان بالاتر از معیار گرمای شدید بوده است.
به گفته محققان، اکنون دمای سطحی بخش عمده‌ای از اقیانوس‌های جهان به میزانی افزایش یافته است که تنها یک قرن قبل، افزایش دمای نادر محسوب می‌شد و هر ۵۰ سال یک بار رخ می‌داد.
بیش از ۷۰ درصد سطح زمین و بیش از ۹۰ درصد سطح قابل سکونت سیاره ما پوشیده از اقیانوس است. حدود ۹۷ درصد از آب موجود در کره زمین در اقیانوس‌ها وجود دارد. بسیاری از گونه‌های گیاهی و جانوری که حیات ما وابسته به آنان است، در اقیانوس‌ها زندگی می‌کنند. اقیانوس‌ها مانند ریه‌های سیاره ما هستند و بخش عمده اکسیژن مورد نیاز انسان را تامین می‌کنند.
اقیانوس‌های زمین، یک سیستم جهانی را تشکیل می‌دهند که امکان حیات انسان را در زمین فراهم می‌کند. آب باران، آب آشامیدنی، وضعیت آب و هوای زمین، خطوط ساحلی، بخش عمده‌ای از مواد غذایی و حتی اکسیژن موجود در هوا در نهایت توسط دریاها تامین و تنظیم می‌شوند و به همین علت دما، ساختار شیمیایی، جریان‌های آبی و حیات اقیانوس‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار هستند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه PLOS Climate منتشر شده است.
نظر شما