چه سعادتمندیم که آغاز سال نو در فرهنگمان، با تولد و نوشدن زمین همراه است. بهار و نوروز (زاییدن و زاییده شدن، تازه شدن و دوباره و از نو خلق شدن) در نگاه من زنانه‌ترین اتفاق خلقت است و از اینروست که تقدس ویژه ای دارد چرا که زن در نگاه من نمادیست از قداست.
رویش و نو شدن درختانی که تا دیروز جز شاخه های خشک و تکیده چیزی نبوده اند چشمان مرا به زنانه بودن این هستی باز می‌کند، این رشد و شکوفایی همانگونه است که یک زن فرزندش را در آغوش پرمهر و عطوفت خود و با شیره جانی که در دهانش میریزد پرورش می‌دهد.
گلهای روییده بر پهنای زمین که از دل خاک سر بیرون می آورند و چهره زیبای خویش را به آفتاب و زندگی نشان میدهند، مرا به یاد فرزندی می‌اندازد که در وجود عاشقانه مادر از هیچ خلق شده و آماده تولد می‌شود.
نشاط روزهای پاک و پر از شادمانی و حیات آغازین سال نیز مرا به یاد گرمای دامان مادران و مادربزرگانی می اندازد که آغوش و دستان مهرآمیزشان، امن ترین و لذت بخش ترین خاطره دور تک تک ماست.
از اینروست که می‌پندارم خالق هستی نگاه ویژه ای به زنان داشته و شاید هستی را به تقلید از زنان و ویژگی های منحصر به فردشان خلق کرده است.
شکیبایی، توانمندی و قدرت ،در کنار ظرافت، زیبایی و شکنندگی.
این جمع اضدادهاست که هستی و زن را در زیباترین شکل خویش نمایان می‌سازد.
و این است روز نو و نوروز.
«نوروزتان مبارک»
نظر شما