به گزارش روز سه شنبه ایرنا، این نویسنده و متفکر افغان که مشاور ارشد سابق سازمان ملل متحد در برنامه‌های توسعه ای آن نهاد بین المللی است، با نشر این نامه در صفحه فیس بوک خود و ارسال متن انگلیسی آن به دستیار رسانه‌ای رئیس جمهوری آمریکا، کوشید این نامه سندی برای رسانه ها، سیاستمداران و همکاران وی در کشورهای مختلف باشد در این زمینه که چگونه غربی ها به ویژه آمریکا به رغم ادعاهای همیشگی برای دفاع از حقوق بشر، خود از بزرگترین ناقضان این حقوق در جهان هستند.
متن فارسی نامه اندیشمند افغان به شرح زیر است:
" اینکه به مرز اوکراین و هلند رفته و از پناهجویان دلجویی کرده و همراه اروپائیان برای آنان مسکن، کار و زندگی فراهم می کنید، خیلی عالی است!
شما می گویید جنگ اوکراین جنگ روسیه است. پس چرا این قدر به پیامدهای جنگ توجه دارید. در حالی که پیامدهای اصلی جنگی که خود در افغانستان براه انداخته اید را به عهده نمی‌گیرید؟ آیا شدت فقری که مادران افغان کودکان خود را به سبب آن در کشور من می فروشند، کمتر از جنگ اوکراین است؟
آیا وخامت اوضاع سیاسی ناشی از حاکمیت تحجّر، استکبار، تحقیر، اهانت و ترور کرامت انسان که بر افغانستان مستولی است، کمتر از لهستان، رومانی و مولداوی است ؟
بهتر است مسئولیت جنگی که بخاطر اهداف استراتژیک خود به مدت ۲۰ سال بر فقیرترین کشور جهان تحمیل نموده اید را بپذیرید. برای بازماندگان جنگ اوکراین، اروپا کافی است! همین حالا اتحادیه اروپا به همه دولت‌های عضو خود دستور داده نازدانه‌ترین پناهجویان جهان را به آغوش کشند و بی هیچ محدودیتی خانه، پول، بیمه، کار و آسایش شان را فراهم کنند!
شما بروید به بازماندگان طولانی‌ترین جنگ تان در افغانستان بپردازید. آنجا که زنان، انسان شمرده نمی شوند. کودکان حق آموزش ندارند، آزادی بی‌معنا شده و مردم شانه های خود را برای التیام زخم های خونینی که شما بر جای گذاشته اید، به فاسدین حکومت تحت اداره شما می فروشند!
شما به جای اینکه برای حمدالله محب (مشاور امنیت ملی سابق افغانستان) منزل و آسایش فراهم کنید، به قربانیان جنگ‌تان بپردازید. آیا می دانید هم‌میهنان من در کمپ‌های پناهندگی روانی شده، دهانشان را می دوزند. خودسوزی و خودکشی می کنند و در جنگل‌های باز در کنار کودکان خود می خوابند. آنها حتی چادر برای سرپناه و غذا برای خوراک به سختی نصیب شان می شود؟
بلی، این دروغ و مبالغه نیست. آنان همه بازماندگان جنگ امریکا در افغانستان هستند. خلبانان شما از فراز کابل یک خانواده فقیر را با سه کودک و دو زن، با نام داعش بمباران و نابود کردند و سخنگوی پنتاگون با خونسردی گفت: این اشتباه و تخطی نبوده و پیگرد حقوقی نمی‌طلبد!
آیا این خانواده حق انسان بودن نداشت؟ حق زندگی نداشت؟ همه را شما از آن گرفتید. حال می روید و کودک اوکراینی را در مرز لهستان در آغوش می کشید! آن را به رهبران هم پیمان اروپایی تان واگذار کنید! مکرون، شولتس و جانسون می توانند به آنها رسیدگی کنند و رسیدگی کرده اند! شما بهتر است بروید گزارش های مربوط به وضعیت فقر را در جهان مرور کنید و ببینید چه بلایی سر یک ملت آورده اید. وجدان شما کجاست؟
نظام لیبرال دموکراسی شما که از آزادی و حقوق بشر سخن می گوید کجاست؟ قانون اساسی شما که از کرامت و انسانیت در جهان سخن می گوید کجاست، رئالیسم (واقعیت گرایی) سیاست خارجی شما کجا است؟
من فکر می کنم اگر ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ از یکسو کار استخبارات و تروریسم بود، از سوی دیگر ناشی از سیاست های ناعادلانه غرب در قبال جهان فقیر بویژه مسلمان بود! من واژه های این نامه را با دقت انتخاب کرده ام. شما به خوبی می دانید چه می گویم. پس از جنگ سرد، هژمونی لیبرالیسم غربی چه بر سر خاورمیانه آورد؟
عراق، سوریه، لیبی، یمن، سودان، ایران و مصر را به خاطر آورید. کفاره همه این ستم ها را تاریخ نوین و مردم فقیر من می‌پردازند!
شما ملت مرا نابود کردید. شما دولت مرا نابود کردید. شما انسانیت مرا نابود کردید و اجساد این سه پیکر نابود شده را پیش کرکسان و لاش‌خوران رها ساخته اید تا بو بگیرند و رسانه های دروغگوی شما از آن فیلم های مستند تهیه کنند!
شما یک ماه قبل از فرار رییس‌جمهور فریبکار افغانستان با او ملاقات کردید و (اشرف) غنی را مرد دانا، توانا و هدفمند خواندید. همزمان نماینده منفور شما به نام خلیل‌زاد میهن مرا با پسرخواندگان رونالد ریگان معامله می کرد.
آیا تصور می کنید نمی دانیم چه بلایی سر ما آمده؟ حالا شما مسئولیت خون ۹۰ هزار فرزند جوان ما را که در ارتش، امنیت و پلیس ملی در حمایت از ارزش های آزادی و انسانیت ریخته شد را بر عهده نمی گیرید!
در کجای اخلاق سیاسی و فرهنگ مدیریتی آمده است وزرا، رؤسا، ژنرال ها و وکلا حق زندگی دارند و سربازان، مامورین و بازماندگانِ فقیر نظام، باید جور تحمل و انزوا را بکشند؟
شما همه دزدان آن رژیم را نجات دادید. چون همدستِ پیمان‌کاران شما بودند. اما هر بلایی که سر مردم آمد، به آقای خلیل‌زاد و یاران قطری اش سپرده شد!
بگذارید به یادتان آورم: همه جنگ‌سالاران، مافیای زور و زر در ۲۰ سال گذشته فرزندان ناتنی شما بودند. از سفارت شما در کابل دستور می گرفتند، از سی آی ای شما پول دریافت می کردند و از پنتاگون رهبری می شدند! همه این آقازادگان در غرب و یا دولت‌های حامی غربی با آسایش زندگی می کنند و تنها فقیرترین‌ها قربانی جنگ شما در افغانستان شده اند.
در همین مرزی که شما کودکان و زنان اوکراینی را در آغوش گرفته اید، هزاران پناهجوی هم میهن من از جنگی که شما به راه انداختید، سرگردان هستند. چرا شما کودکی از آنان را در آغوش نمی‌گیرید؟
رییس‌جمهوری نه، وزیر نه، ژنرال نه حتی یک افسر دولت شما و دولت‌های اروپایی از شرایط دشوار انسان های سرگردان و پناهجویان افغانستان در مرزهای پاکستان، ایران، ترکیه، بالکان و اروپا بازدید کرده و کودکی را تاکنون در آغوش گرفته است؟
این‌را به خوبی می دانم، کودک اوکراینی در آغوش شما یک مانور سیاسی است و سه تصویر را نشان می دهد:
۱- انتقام از دولت روسیه !
۲- حمایت از ناتو
۳- تبعیض در رفتارتان با انسان ها
بخواهید یا نخواهید روزی بابت این تبعیض، بی‌عدالتی و بی‌انصافی پاسخگو خواهید بود! شما خود با این رویکردها زمینه را برای تندروی، هراس‌افکنی و کشتار بیشتر فراهم می سازید. شما خود به کودکان فقیر من جنگ را معنا می بخشید. شما خود جوان بیکار و فقیر مرا به جبهه نبرد می فرستید! شما خود با تبعیض در برخورد با پناهجویان تنفر و انزوا را میان مهاجرین و پناهجویان خارجی به صورتی آشکار در غرب دامن می زنید.
شما خود دامن تبعیض را میان سیاست و سیاستمداران در غرب پهن می سازید. شما خود احزاب ملی‌گرا و دست راستی را آب و خوراک می‌بخشید و میزان جنایات بدست خارجی‌ها را در غرب گسترش می‌بخشید و در پایان شما خود با ترویج تنفر میان خارجی ها و شهروند بومی در اروپا و امریکا مرز سرخ را ترسیم می کنید!
می دانم شما در سن و سالی قرار دارید که شاید پیامد این بی‌عدالتی را به چشم نبینید. اما من مطمئنم روزی اشک مادران رنجدیده سرزمین من استخوان‌های شما را به درد خواهد آورد!
این نامه را می نویسم تا دست اندرکاران سیاست خارجی شما آنرا ضبط کنند! این نامه را می نویسم تا خواننده آن، روزی به خاطر آورد، یک پژوهشگر افغان درد عمیق مردمش را بر زبان آورد و در برابر بی انصافی جامعه جهانی خاموش ننشست!
دکتر ملک ستیز پژوهشگر امور بین‌الملل
نظر شما