به گزارش روز سه شنبه ایرنا؛ افزون بر تاثیرهای منفی ناتوانی شگفت آور دولت جو بایدن رئیس جمهوری آمریکا بر طبقه کارگر این کشور، یک مشکل سیاسی نیز وجود دارد که روی گردانی غیرقابل انکار و بیش از پیش رای دهندگان متعلق به طبقه کارگر از حزب دمکرات و روی آوردن آنان، به سوی جمهوری خواهان است.
هر چند شاید رای گیری اخیر میان کارکنان شرکت آمازون برای تشکیل اتحادیه های بازرگانی و کارگری، آغاز پدیده ای باشد که کمتر راستگرایانه تلقی شود، اما شورش های اخیر در میان شمار بسیار زیاد کارگران خدماتی، از ده ها سال پیش در طبقات پائین اقتصادی جای داشته است.
واقعیت این است که موج فزاینده درگیری طبقاتی برای هر ۲ حزب بزرگ ایالات متحده مشکل ساز است. زیرا اقدام کارکنان آمازون برای تشکیل اتحادیه صنفی با موضع ضد اتحادیه و اصل پایبندی به بازار آزاد حزب جمهوری خواه در تضاد است. دمکرات ها نیز از هنگامی که احتمال رویارویی شرکت هایی مانند آمازون و استارباکس با خیزش ها به سوی تشکیل اتحادیه های کارگری بیشتر شده، با معمای شرم آوری رو به رو شده اند، زیرا این شرکت ها خود بنیانگذار اصلی و حزب دمکرات و مالک رسانه های هوادار این حزب بوده و هستند.
اما این بحث مورد علاقه صاحبان بسیار ثروتمند و لیبرال کسب وکارها یا کنشگران راستگرا نیست و آنها بیشتر ترجیح می دهند در رسانه ها در باره مسائل داغ و مهم مانند آب و هوا و اقلیم زمین، نژاد و جنسیت بحث و جدل کنند تا پرداختن واقعی به شرایط طبقه کارگر، دستمزدها یا مبلغ به سرعت فزاینده اجاره بهای خانه مسکونی. به دیگر بیان، هیچ یک از این ۲ حزب، برنامه ای برای تقویت آرزوها و تمایلات طبقه کارگر تهیه و تدوین نکرده است.
این وضع به رغم این واقعیت است که شکاف فزاینده طبقاتی به احتمال زیاد مسئله مسلط و غالب در ۱۰ سال آینده خواهد بود. شهروندان طبقه میانه و کارگر ایالت متحده به صورت گسترده و به درستی در باره آینده اقتصادی خود بدبین و بدگمان هستند. حتی پیش از ناآرامی های مدنی سال های اخیر و همه گیری، موسسه نظرسنجی پیو گزارش داده بود که بیشتر شهروندان ایالات متحده بر این باورند که کشورشان با طبقه متوسط رو به فروپاشی، افزایش بدهی، دوری توده ها از سران کشور و قطبی شدن فزاینده، در حالت سقوط است.
نیویورک تایمز افزود: کارگران شعبه آمازون در نیویورک برای نخستین بار برای تشکیل اتحادیه در یک انبار، رای گیری کردند که نشانگر دگرگونی اوضاع است.
نزدیک به ۷۰ درصد از شهروندان آمریکا در سال گذشته (۲۰۲۱) به نظر سنجی کنندگان گفته اند که رفاه نسل بعدی آنها نسبت به والدینشان، کمتر خواهد بود. حتی جوانان این کشور هم نسبت به آینده بدبین هستند به گونه ای که بیشتر شهروندان ۱۵ تا ۲۴ ساله تصور می کنند که رفاه و آسایش زندگی آنها کمتر و بدتر از والدینشان خواهد بود. آنها اشتباه نمی کنند، زیرا سهم شهروندان بزرگسال این کشور که در خانواده های دارای درآمد میانه زندگی می کنند از ۶۱ درصد در ۱۹۷۱ به ۵۱ درصد در ۲۰۱۹ کاهش یافته است و ظاهرا همه گیری این وضع را تشدید کرده و به کارگران طبقه میانه بیشترین آسیب و زیان را رسانده، در حالی که بهبود اقتصادی کمترین کمک را به آنها کرده است.
هم زمان با تلاش میلیون ها تن از آمریکائیان برای پرداخت اجاره بها، فروش هواپیماهای جت خصوصی به طبقات تازه به دوران رسیده میلیاردرها به سطح تازه ای رسیده و در کنار آن رشد جمعیت ایالات متحده از ۲۰ درصد در دهه ۸۰ به پائین تر از پنج درصد در ۱۰ سال گذشته کاهش یافته است. همچنین نزدیک به یک سوم مردان در سن کار آمریکا به علت میزان بالای زندانیان، اعتیاد به مواد مخدر و مشروبات الکلی و دیگر مشکلات بهداشتی، در میان نیروی کار حضور ندارند.
در حالی که همه گیری به میزان زیادی به کارگران دارای درآمدن اندک زیان رسانده، با ازسرگیری فعالیت های اقتصادی، کارگران بیشتر در معرض کاهش و کمبود عرضه به ویژه در طبقه خدماتی قرار گرفته اند. کمبود همیشگی کارگر با توجه به کمبودهای گسترده سراسری در عرصه اشتغال از پرستار و مامور حمل و نقل تا کارگران بخش کشاورزی، کارگزان بخش خرده فروشی و هتل، رانندگان کامیون و کارگران رستوران، همچنان وجود دارد.
نزدیک به ۹۰ درصد از شرکت های بررسی شده توسط اتاق بازرگانی آمریکا، کمبود کارگر را ۲ برابر بیشتر از محدودیت های اعمال شده برای مهار همه گیری، عامل کندی و رکود اقتصادی دانسته اند که موجب فشار بر دستمزد می شود. شرکت هایی مانند تارگت و والمارت به رغم افزایش های گسترده در دستمزدها، نزدیک به ۵۰۰ هزار جایگاه شغلی خالی دارند.
برخی چپ گرایان سنتی در صحنه سیاست ایالات متحده مانند سناتور برنی سندرز ابراز امیدواری کرده اند که اهرم فشار تازه کارگران به ویژه در زنجیره های گسترده مانند استارباکس یا آمازون، شاید به نفع اتحادیه های آنان باشد.
روی تکسیرا استراتژیست کهنه کار حزب دمکرات خاطرنشان کرده است که بیشتر رای دهندگان طبقه کارگری به مسائلی مانند تراجنسیتی، فرضیه مهم نژادی، کاهش بودجه پلیس یاا سیاست های اقلیمی توجهی ندارند و هر کس بخواهد رای آنان را به دست آورد، باید در باره نگرانی های روزامه و مهم آنان سخن بگوید و پافشاری زیاد بر مسائل فرهنگی، تنها موجب دور شدن رای دهندگان خواهد شد.
آینده سیاسی آمریکا توسط جنگ فرهنگی شکل داده نمی شود که دوره های پرآسایش بیشتری را تعریف کرده اند، بلکه دستمزدها، بهای خرید خانه یا اجاره بها، هزینه مواد غذایی و مبارزه برای نفوذ در میان کارفرمایایان و سرنوشت کسب و کارهای کوچک تر در برابر سیاست های صاحبان کسب و کارهای بزرگ، تعیین کننده خواهد بود.
سیاست های طبقاتی که از دیرباز بر اروپا تسلط داشته اند، اکنون با انتقام جویی همراه شده اند و تا هنگامی که به آنها توجه شود، همراه جامعه آمریکا باقی خواهند ماند.
نظر شما