به گزارش ایرنا از رویترز، محققان روز دوشنبه گفتند که این سیاهچاله با تمام سیاهچالههای شناختهشده دیگر تفاوت دارد، زیرا «بدون عکس العمل در برابر اشعه ایکس» است. یعنی تابش پرتو ایکس قدرتمندی که نشاندهنده بلعیدن مواد مجاور با کشش گرانشی قوی است - ساطع نمیکند - و طی انفجار ستاره ای به نام ابرنواختر (سوپرنووا) متولد نشده است.
سیاهچاله ها اجرام فوق العاده متراکمی با گرانش قوی هستند که حتی نور هم نمی تواند از آنها فرار کند.
سیاهچاله اخیر، با جرمی حداقل ۹ برابر بیشتر از خورشید، در ناحیه سحابی تارانتولا نبولا در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ کشف شد و در فاصله ۱۶۰ هزار سال نوری از زمین قرار دارد. یک سال نوری مسافتی است که نور در یک سال طی می کند و معادل ۵.۹ تریلیون مایل (۹.۵ تریلیون کیلومتر) است.
سیاهچاله های خفته معمولا به سختی قابل تشخیص هستند، زیرا با محیط اطراف خود تعامل بسیار کمی دارند.
تومر شنار، محقق نجوم در دانشگاه آمستردام و نویسنده اصلی این مطالعه که در مجله Nature Astronomy منتشر شده است، گفت: «پیدا کردن این اجرام بسیار دشوار است. در واقع گویی ما یک سوزن را در انبار کاه شناسایی کردیم.»
کریم البادری، ستاره شناس و یکی از نویسندگان این مطالعه، از مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان، گفت: «این اولین شی از نوع خود است که پس از دهه ها جستجوی ستاره شناسان کشف شد.»
محققان برای این تحقیق از رصد شش ساله تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی استفاده کردند.
دسته بندی های مختلفی از سیاهچاله ها وجود دارد. کوچکترین آنها، مانند سیاهچالههایی که به تازگی کشف شدهاند، سیاهچالههایی با جرم ستارهای هستند که از فروپاشی ستارگان منفرد پرجرم در انتهای چرخه زندگیشان تشکیل شدهاند. همچنین سیاهچالههایی با جرم متوسط و سیاهچالههای بسیار پرجرم در مرکز اکثر کهکشانها وجود دارند.
سیاهچاله ها ذاتاً اجسام تاریکی هستند. آنها هیچ نوری از خود ساطع نمی کنند. بنابراین، برای تشخیص سیاهچاله، ستاره شناسان معمولاً به سیستم های دوتایی نگاه می کنند که در آن یک ستاره درخشان را می بینند که در اطراف یک شی ثانویه و کشف نشده در حال حرکت است.
معمولاً فرض بر این است که فروپاشی ستارگان پرجرم در سیاهچالهها با یک انفجار ابرنواختری قدرتمند همراه است.
سیاهچالهها میتوانند هر مادهای - گاز، غبار و ستارگان - را که در کشش گرانشیشان سرگردان باشند، به جریان اندازند.
نظر شما