وقتی مردم برای اثبات وفاداری خویش قسم"به حضرت عباس(ع)" را ادا می‌کنند یعنی می‌دانند که جایگاه این ابرمرد آزاده همیشه تاریخ در کجای قلوب‌شان است.
دریا هستی تشنه است، تشنه معرفتی بزرگ که تنها از معرفت عباس(ع) سیراب می‌شود و عباس(ع) نام همه شهیدانی است که بر سر پیمان خویش ایستادند.
امروز پرنده‌تر از مرغان آسمان، شهیدان کربلایند و مردان خدایی که با خون خویش به همه تاریخ اعتبار می‌بخشند و اگر صفحه تاسوعا عباس(ع)نبود، تاریخ هرگز صفحه‌ای برای بالیدن پیدا نمی‌کرد.
همه جای زمین کربلاست و همه روزهای زمان، عاشوراست و تمام آنان که بر سر پیوندشان ایستادند و جان برکف شدند، نامشان عباس (ع) است.
کاروان امام حسین(ع) منزل به منزل با شتاب به سوی عراق حرکت می‌کند تا در مقابل انحراف اموی ایستادگی کند و آتش قیام و هجرت آگاهانه امام حسین (ع)جز برای افتادن در خرمن هستی ستمگران و مستبدان زبانه نکشیده بود.
تاسوعا که می‌شود یعنی روز عباس(ع) فرا رسیده است، همان مردی که امان‌نامه داشت اما تسلیم ستم نمی‌شود، زیرا خون علی(ع) در رگ‌های او جاری است، آنان که با دلیل و راهنما قدم به کوی عشق حقیقی گذاشته‌اند، هیچ گاه گم نشده‌اند و به مقصد رسیده‌اند.
روز تاسوعا که می‌رسد فتنه کوفیان در غبار توفانی از ریا برپا می‌شود و امویان هر جا که هستند چهره سرخ حقیقت را پنهان می‌کنند تا نگذارند صدای آزادگی امام حسین(ع) در قلوب عاشوراییان طنین‌انداز شود، اما عباس(ع) پرچم ولایت‌مداری را به اهتزار در می‌آورد و هر کجا پرچم افراشته‌ای سرخ قائم می‌شود به یقین سراپرده عباس (ع) همانجاست.
تاسوعای حسین(ع) محشر تشنگی است، تشنگی ولایت و اینجای تاریخ محشر زمین برپا می‌شود و صور اسرافیل از نفیر حسین(ع) از بلندای صحرای کربلا، همه ستمدیدگان تاریخ را جان می‌بخشد.
همه جای زمین کربلاست و همه روزهای زمان عاشوراست، مردم بر سر و سینه می‌کوبند به یاد سردار نینوا سردار زخم و تشنگی، و به والتین و الزیتون زینب (س ) امام حسین (ع) برای شفاعت یوم الورود سوگند می‌خورند که مگر روزی بالاتر از تاسوعا و عاشورا و زمینی پاکتر از کربلا هم وجود دارد.
مویه‌کنان، گریه می‌کنند یعنی که گریستن بر تربت پاک حسین (ع) و تمسک جستن به بارگاهش و قسم به پرچمدار کربلا برای آنها کرامت است.
کدام چشم است خورشیدی بر روی نیزه دیده باشد و از نفیر گلوی بریده خورشید ، کدام گوش است آیه رستگاری انسان را نشنیده باشد، در این روز گریه نکند و اشک نریزد.
تاسوعا از "تسع" گرفته شده است و به معنی نهم و منظور از آن نهم محرّم سال 61 هجری قمری است. ماه محرّم، ماه غم و اندوه اهل بیت(علیهم السلام) و شیعیان آنهاست و ماه شهادت و یادآوری دلاوری‌ها و شجاعت‌ها و ایثارهای سیّدالشّهدا امام حسین(علیه السلام) و یاران باوفای او در کربلاست.
به گزارش ایرنا، همزمان با تاسوعای حسینی روز قمر بنی‌هاشم(ع) چهارمحال و بختیاری سراسر حزن و اندوه است.
در روز تاسوعا دسته‌های عزاداری به راه می‌افتد و برخی از جوانان پرچم‌های سرخ و سبز و سیاه و علامت‌ها را به یاد سردار نینوا در این روز به حرکت در می‌آورند.
آیین کتل‌گردانی و علامت‌گردانی در برخی از نقاط این استان همزمان با روز تاسوعای حسینی انجام می‌شود.
این عمل و کتل‌ها با پارچه‌های سیاه و سبز مزین می‌شود و جوانان آنان را در مسیر تعیین شده حمل می‌کنند و برخی از مردم نیز نذر می‌کنند که به این عمل‌ها و کتل‌ها پارچه سیاه و سبز ببنند.
قدمت برخی از این عمل‌ها و کتل‌ها بیش از یکصد سال است و برای حمل آن در روز تاسوعا از آیین های خاص و نذر گوسفند در زیر علامت و عمل‌ها بهره می‌برند.
نظر شما