به گزارش حوزه احزاب ایرنا، موسوی در متن جدید منتشر شده، تلاش کرده تا یکی از افتخارات استراتژیک جمهوری اسلامی ایران، یعنی نابودی داعش در خارج از مرزهایش را به سخیف ترین شکل ممکن مورد حمله قرار دهد.
اما تنها دقایقی مراجعه به حافظه تاریخی و آنچه ۱۳ سال پیش بر ایران گذشت، قطعاً پاسخ محکم به گفته های او خواهد بود.
موسوی تغییر نام «بهار عربی» به «بیداری اسلامی» را یکی از اقدامات جمهوری اسلامی ایران برای خالی کردن این انقلاب ها از مفهوم عنوان کرده است! اما شاید بازگشت به بهمن ماه سال ۸۹ و اوج انقلاب در کشورهای عربی چیزهای زیادی را به یاد وی بیاورد.
درست در اوج انقلاب در کشورهای عربی، موجی از اسلام خواهی علیه دیکتاتورهای تابع آمریکا و اسرائیل در منطقه شکل گرفت. آیا موسوی معتقد است که حسنی مبارک، بن علی و دیگر دیکتاتورهای سقوط کرده در مسیر ضدیت با آمریکا بودند یا نوکری آن؟ آیا پرچم های آتش گرفته آمریکا در مصر، لیبی، یمن، بحرین و... را ندیده یا نخواسته ببیند؟
موج اسلام خواهی تلفیق شده با تلاش برای آزادی خواهی شکل دهنده واژه بیداری اسلامی بود؛ همین خطر، غرب را به این سمت برد که برای فرار از واقعیت، بهار عربی را به سرعت مطرح کند اما با یک جستجوی ساده، شعارهای اسلامی مردم این کشورها می تواند ثابت کند که آیا مردم مسلمان منطقه بیدار شدند یا تنها به یک بهار زودهنگام عربی بسنده کردند؟
موسوی اما پا را فراتر هم می گذارد؛ حالا اقدامات استراتژیک نظام نیز مورد حمله او قرار گرفته اند.
در متن منتسب به وی آمده است: گناه بزرگ حکومت ما دست بردن در حقیقت معانی است. "هر نام پرشکوهی به ننگین‌ترین جرائم تعلق می‌گیرد. دفاع از حرم که به معنای حراست از قلب مومن در مقابل کمترین گرایش به ستمگران است، به خون ریختن در سرزمین‌های بیگانه برای تحکیم پایه‌های رژیمی کودک‌کش اطلاق می‌شود".
قبل از هر سوالی بهتر بود موسوی به این سوال پاسخ می داد که آیا دیکته کنندگان بیانیه اش به او تصاویر جانیان جبهه النصره، جیش الحر و در ادامه داعش را در سوریه را که در ابتدای بحران این کشور ثبت شده به او نشان داده اند؟
چرا در بیانیه اش اشاره ای حلقه های شکل دهنده داعش نکرده است؟ چرا حرفی از شعار راهبردی داعش یعنی "امروز سوریه و عراق و فردا تهران" نمی زند؟
پاسخ به این سوال ساده است؛ کسی که در سال ۸۸ و ۸۹ تمام تلاش خود را با حمایت صریح دولت های غربی برای بیدار ماندن آشوب در ایران و پیوند آن با به قول خود بهار عربی با جنبش سبز به کار گرفته بود، چرا باید به ریشه شکل گیری گروه های تروریستی در سوریه و عراق اشاره کند؟ آنوقت باید انگشت اشاره را به سمت آمریکایی بچرخاند که رئیس جمهور وقتش رسماً میرحسین را قهرمان مبارزه با جمهوری اسلامی خوانده است!
این کجروی در تحلیل، باز هم موسوی را آرام نکرده است؛ او باید علیه سرداران مقاومت هم عقده گشایی کند!
وی در متن منتشر شده اش حمله ای توهین آمیز به سردار شهید همدانی داشته و در ادامه پیکان حمله خود را به سمت اقدامات انجام شده در مبارزه با داعش به فرماندهی سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی می چرخاند.
فرض کنیم که سردار مظلوم مقاومت در آن روزهای سخت ترک دیدار نکرده و در ساعات پایانی برای بسیج مردم برای جلوگیری از سقوط دمشق اقدام نمی کرد؛ افعی جبهه النصره و دیگر تروریست ها که کوچکترین جنایتشان پاره کردن سینه و خوردن جگر انسان ها بود، به آسانی تبدیل به هیولای داعش شده و عراق را آنچنان ساده می بلعید که امروز هیچ قدرتی را یارای مبارزه با آن نبود.
سدی که شهید همدانی از بسیج مردمی در سوریه ساخت، یک پای این هیولا را در سوریه قطع کرد تا فرمانده بزرگ مقاومت، سردار شهید حاج قاسم سلیمانی و یاران غیور عراقی و لبنانی اش سر آن را در عراق قطع کنند.
این موج اگر بدون سد محکم به ایران می رسید، آیا موسوی و هوارانش که در خیابان های تهران دست از هیچ جنایتی نشستند و جوانی بی دفاع را همچون داعشی های بعداً ظهور کرده عریان کردند می خواستند جلوی آن را بگیرند؟
شعار آزادی جز این است که جوانانی مومن مانند حججی و سردارانی ماننده اسکندری (شهیدی که پیکر مطهر و سر جدای او پس از هشت سال در روز عاشورا روی دست مردم شیراز تشییع شد)، در برابر تروریست های ساخته غرب ایستادگی کنند تا جان های ملت های مظلوم منطقه بیش از پیش مورد تهدید قرار نگیرد؟
با توصیف میرحسین حتماً فتوای مرجعیت عراق برای تشکیل حشدالشعبی هم حرکتی مذموم است؛ زیرا جوانان عراقی سرداران رشید اسلام همچون همدانی و سلیمانی و ابومهدی المهندس را چون نگینی در کربلا و نجف در آغوش کشیده و تشییع کردند تا به جهان بگویند آنان به یک خاک و مرز تعلق نداشتند.
بالعکس، آنچه موسوی در متنش در توهین به سردار همدانی آورده و او را "سرداری بی افتخار کشته شده در غربت"! نامیده، جهان، تشییع با شکوه فرماندهان غیور مقاومت در خارج مرزهای ایران را دیده است؛ شاید تحلیل این واقعیت در اندرون خانه میرحسین و تنهایی و به دور از تعالیم مشاوران همنوا با غرب وی، بتواند گره های ذهنی او را باز کند؛ البته فقط شاید.
کاهش محدودیت های میرحسین موسوی در ماه های اخیر نشان از بی اهمیت تر شدن او دارد؛ کسانی که او را می شناسند خوب می دانند که او تشنه دیده شدن است و حکایت همان حکایت برادر حاتم طایی و چاه زمزم.
مشاوران موسوی حالا به خوبی می دانند که بی اهمیت شدن او خطری بزرگ برای آنهاست و تنها راه فرار از این بی اهمیت شدن دست درازی به ابدان پاک و اِرباً اِرباعی است که جان خود را برای دفاع از همه مسلمان ایران و منطقه و حتی دیگر انسان های ساکن در معرکه ساخته شده توسط تروریست ها کرده اند.
امروز اما مقاومت در سوریه و لبنان و یمن و... به ثمره همین خون ها در حال مبارزه با قاتلانی است که در مستقیم و غیرمستقیم از سوی آمریکا، اسرائیل و عربستان سعودی تغذیه می شوند.
حال باید دید موسوی در روزها، ماه ها و سال های آینده چه چیزهایی را برای زنده ماندن نام خود فدا خواهد کرد؟
نظر شما