علیرضا درویش‌نژاد در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا در توضیح شرایط زندگی حرفه ای خود بیان کرد: امروز دیگر شرایط کار برای بخشی از افرادی که اهل کار بودند، فراهم نیست. به همین دلیل من و هم دوره ای هایم منزوی شده ایم. امروز کسانی می توانند کار کنند که ارتباطات دوستانه، سیاسی و اجتماعی داشته باشند و کسانی که چنین ارتباطاتی ندارند، طبیعتا نمی توانند فعال باشند.
این هنرمند قدیمی تئاتر با اشاره به دشورای های کار اجرا اظهار داشت: قرار بود با استاد اکبر زنجان پور نمایشنامه ای از یوجین اونیل (نمایشنامه نویس آمریکایی) را کار کنیم ولی به ما گفته شد که برای سال ۱۴۰۵ به ما نوبت اجرا می‌رسد.
هنرپیشه سریال تلویزیونی برادر (جواد افشار ۱۳۹۵) تاکید کرد: به رغم همه مشکلاتی که برای مسئولان هم وجود دارد و شکی در آن نیست، اما کسانی که در مدیریت ها هستند به دلیل عدم شناخت و عدم برنامه ریزی های مناسب تصمیمات درستی را اتخاذ نمی کنند و در چنین شرایطی امکان کار برای ما نیست.
امید یک رویاست که برای من بسیار شیرین است
هنرپیشه فیلم سینمایی رستگاری در هشت و بیست دقیقه (سیروس الوند ۱۳۸۴) بیان کرد: عمده زمان من در منزل و با کتاب ها و مطالعه می گذرد. از این رهگذر چندین فیلمنامه برای چند سریال آماده دارم ولی ارتباطاتی برای اجرایی کرن آنها ندارم؛ همچنان که تعداد زیادی فیلمنامه برای سینما دارم اما ارتباطاتی برای به ثمررساندنش ندارم.
وی گفت: باور بر این دارم که امید یک رویاست که برای من بسیار شیرین است. با همین نگاه که به رویای شیرین خودم برسم، فیلمنامه و نمایشنامه می نویسم حتی اگر اجازه اجرا به من ندهند.
امروز «رابطه» مسیر هموار ورود به سینماست
بازیگر فیلم سینمایی پیک جنگ (حسن هدایت ۱۳۶۲) گفت: اتفاقی که افتاده این است که افرادی که در سال های اخیر داخل سینما شده اند و کار می کنند، کسانی هستند که به واسطه ارتباطات ویژه ورود کرده اند. نمی گویم که همه آنها اما شاید نیمی از آنان این گونه وارد شده اند.
وی ادامه داد: ۵۹ سال است که کار هنری و نمایش می کنم. از ۹ سالگی کار تئاتر کرده ام - و از آن زمان این هنر را رها نکرده ام - پس از آن استخدام شده ام و مدتی هم مسئول و در مجموع در این کار بوده ام اما امروز بیکارم. چرا که ارتباطات مهم است و من آن ارتباطات را ندارم.
امروز تخصص کنار رفته است
درویش‌نژاد در پاسخ به این پرسش که آیا در نسل قبلی هم ارتباطات تا به این اندازه در فعالیت‌های هنری موثر بوده است، ابراز کرد: دوره ما این گونه نبود؛ البته افراد به یکدیگر معرفی می شدند. یادم هست که استاد حمید سمندریان به من گفت نمی خواهی نمایش کار کنی؟ و من گفتم که می خواهم و او خواست که از دانشجویانش استفاده کنم. من با نظر ایشان از دانشجویانش استفاده کردم؛ دانشجویانی که کار تئاتر می کردند. من آنها را نمی شناختم، آمدند و کار کردند و امروز همه از ستارگان خوب سینما هستند.
بازیگر فیلم سینمایی ازدواج صورتی (منوچهر مصیری ۱۳۸۳) تصریح کرد: امروز تخصص کنار رفته است. ما وقتی می خواستیم بر سر کلاس های رکن الدین خسروی حاضر شویم، باید شرایطی را می گذراندیم و به حد و اندازه ای می رسیدیم که در کلاس های ایشان شرکت کنیم. امروز متاسفانه این گونه نیست و وضعیتی خاص حاکم است. مثلا فردی به عنوان تهیه کننده بخشی از هزینه کار را تامین می کند و در ازای آن می گوید این تعداد نفری که با خودش آورده هم باید در کار باشند؛ ولی سوال اینجاست که آیا این دوستانی که جلوی دوربین قرار می گیرند، تخصص دارند؟
این هنرمند پیشکسوت تاکید کرد: بچه هایی که در گذشته کار تئاتر می کردند، اگر هم تحصیلات دانشگاهی نداشتند، سال های سال در گروه های نمایشی و مراکز آموزشی کار می کردند. من از سال ۱۳۴۷ در مرکز آموزش تئاتر کار کرده ام و تا زمانی که از آن کلاس ها استفاده کرده ام به عنوان یک نمایشنامه نویس، کارگردان و بازیگر راه پیدا کرده ام و در مسیر خودم قرار گرفتم. به اداره تئاتر رفتم و در آنجا استخدام شدم و شرایط کاری در مسیر خودش قرار گرفت.
وی تاکید کرد: من زمانی می توانم کار خوب انجام دهم که کارم را بلد باشم و در آن تخصص داشته باشم. وقتی کار خودم را بلد نباشم به مشکل خواهم خورد. امروز نمایشنامه های زیادی هست که روی صحنه می رود اما با استقبال مخاطب مواجه نمی شود؛ چرا که یا موضوع آن موردنظر تماشاچی نیست یا بازیگران، خوب بازی نکرده اند یا کارگردان، خوب کار نکرده است و کار، مشکلات تخصصی دارد. واقعا دلم می خواهد تئاتر ما جایگاه خوبی داشته باشد.
نظر شما