به گزارش روز یکشنبه ایرنا به نقل از نشریه آبزرور، پس از همه پرسی برگزیت در سال ۲۰۱۶ و پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، افزایش حمایت از ملی گراها، اروپاگریزها و احزاب متعصب به لحاظ فرهنگی پیش بینی می شد.
موفقیت انتخاباتی سوسیال دموکرات های چپ میانه آلمان در سال گذشته و عقب نشینی حزب آلترناتیو برای آلمان که یک حزب راست تندرو در آلمان است، نشان داد که نیروهای ارتجاع رو به انزوا هستند.
سپس موعد دور دوم انتخابات ریاست جمهوری فرانسه فرا رسید، زمانی که مارین لوپن از جناح راست افراطی به طور بی سابقه ای بیش از ۴۱ درصد از مجموع آرا را کسب کرد.
درس جامع تری که می توان از این نوسانات گرفت، این است که تلاش ها برای تمیز دادن روندهای متمایز و گسترده در سطح اروپا می تواند گمراه کننده باشد.
رفتارهای رای دهندگان در کشورهای مختلف متاثر از شخصیت ها، رویدادها، زمان بندی، موضوعات منطقه ای، وفاداری احزاب و سیستم های انتخاباتی است.
گفته می شود که احزاب پوپولیست راست افراطی یک مشکل پان اروپایی هستند که به همه دموکرات ها مربوط می شوند.
به عنوان نمونه، زمینه های مشترک و پیوندهای ایدئولوژیک را می توان بین سوئد در منتهی الیه شمال اروپا و ایتالیا و در جنوب دریای مدیترانه یافت. در هر دو کشور، احزاب راست رادیکال در حال روی کار آمدن هستند.
شگفت آنکه دموکرات های سوئد که یک حزب با ریشه های نئونازی و موضعی سخت ضد مهاجرتی، قانون و نظم است، هفته گذشته در انتخابات سراسری این کشور به جایگاه دوم دست یافت و حمایت از آن برای ائتلاف راست میانه جدید با هدف جانشینی سوسیال دموکرات ها بسیار حائز اهمیت خواهد بود.
اگر موفقیت این حزب در سوئد به اندازه کافی هشداردهنده نیست، پس باید به این مورد توجه داشت در زادگاه گرتا تانبرگ (دختر نوجوان سوئدی فعال در حوزه زیست محیطی)، ۲۲ درصد از رای اولی ها در سن ۱۸ تا ۲۱ سال به دموکرات های این کشور رای دادند، حزبی که در سوظن راست افراطی اروپا در مورد بحران اقلیمی سهیم است.
نگرانی ها در مورد هزینه های زندگی و بحران انرژی، جنگ در اوکراین، مهاجرت و جرایم مسلحانه که موضوعی داخل در سوئد است، شاید بتواند به توضیح این پدیده کمک کند.
این مساله صرفا به سوئد محدود نمی شود. بلکه به ایتالیا نیز سرایت می کند، کشوری که احزاب راست افراطی برای پیروزی در انتخابات آتی خیز برمی دارند.
نتایج نظرسنجی ها حاکی است که حزب «برادران ایتالیا» وابسته به جورجیا ملونی، یک جنبش پوپولیستی شورشی که اصل و نسب آن به موسولینی بازمی گردد، دولت بعدی ایتالیا را رهبری خواهد کرد.
این حزب از حمایت دو چهره مشهور جناح راستی یعنی سیلویو برلوسکونی نخست وزیر سابق ایتالیا و ماتئو سالوینی از حزب لیگ برخوردار است. هر دو در سیاست تفرقه خبره هستند.
راست افراطی ایتالیا از ویژگی های مشترکی با برادران اروپایی برخوردار است، خصومت با نخبگان، تمایل به اقتدارگرایی، تحقیر چند فرهنگی و حقوق جنسیتی و دل مشغولی به هویت ملی که زیربنای نژادپرستی است.
لهستان، هلند، اتریش، اسپانیا و صربستان جملگی نسخه های خاص خود را از این مساله شایع دارند.
آسیبی که راست افراطی می تواند در قدرت وارد کند، به طرز دردناکی در مجارستان مشهود است. ویکتور اوربان نخست وزیر مجارستان و حزب «فیدز» وی مانع از اقدام اتحادیه اروپا در مورد اوکراین شده و اصلاحات قضایی، دانشگاهی، رسانه ای و مربوط به اقلیت ها را تضعیف کرده است. هفته گذشته، پارلمان اروپا اعلام کرد که مجارستان دیگر یک دموکراسی نیست.
نظر شما