هفدهم ربیع الاول آمد، روزی که در آن زمین و آسمان از ولادت رسول اکرم (ص) بر خود بالید و فخر زمین و آسمان و حبل المتین و خاتم الاوصیا حضرت مُحمد بن عبدالله بن عبدالمطّلِب بن هاشم از پیامبران اولوالعزم و آخرین پیامبر الهی که معجزه اصلی او قرآن است دیده به جهان گشود.
با آمدن او، بت های زمانه لرزیدن، ۱۴ کنگره طاق کسری سقوط کرد، آتش در آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد و موبدان و پادشاه ساسانی خواب های عجیب و آشوب دیدند.
با ولادت آن پیامبر صلح و دوستی برخی نمادهای کفر و شرک مانند دریاچه ساوه که مردم آن دوران آن را می پرستیدند خشک شد و در برخی زمین های سنگلاخی آب جریان یافت تا به نوعی نمایانگر میلاد حضرت محمد (ص) باشند.
آری رسول اکرم(ص) متولد شد همان پیامبری که مصطفی، حبیب الله، صفی الله، نعمه الله، خیره خلق الله، سید المرسلین، خاتم النبیین، رحمه للعالمین، نبی امّی بود، رسول مهربانی که عرشیان و فرشیان هلهله کنان میلادش را به هم تبریک گفتند.
نبی مکرم اسلام آمد تا انسانها و جهانیان را به سوی معنویت و یکتا پرستی دعوت و از شرک و جهل رهایی بخشد و خداوند متعال در وصف آن حضرت می فرمایند: «لَوْلاکَ لَمَا خَلَقْتُ الْأَفْلاکَ» - (براستی اگر تو نبودی دنیا و افلاکیان را نمی آفریدیم).
دنیا بدون آمدنت بی بهانه بود، گل جلوه کرد و هدیه بلبل ترانه بود، صدها دورد بر تو که پاک و ستوده ای، دنیا بدون آمدنت بی بهانه بود، عطری شگرف جهان را فرا گرفت، انگار عطر نام تو در این میانه بود، نور تو در آینه خلقت ازلی بود، نوری که در آن پرتو اسرار علی بود.
آری در هفدهم ربیع الاول ۵۳ سال قبل از هجرت رسول اکرم (ص) آن منادی وحدت و رحمت للعالمین متولد شد آن پیغمبر صلح و پیام آور رحمت که براستی در پرتو ادراکش حقیقت گل کرد.
بی شک وجود مبارک او که اشرف انبیا و اشرف مخلوقات است و چون نگین درخشانی بر تارک عالم وجود نور افشانی می کند.
او که به عقیده دوست و دشمن معلم بزرگ هدایت و معنویت است، با اخلاقی نیکو که قرآن از آن تعبیر به خلق عظیم دارد آن چنان سایه مهر و محبتش را بر سر همگان گسترده که نه تنها یارانش شیفته و شیدای اویند که دشمنانش نیز در برابر لطف و رحمت او شرمگین و سر افکنده اند.
قرآن شریف او را الگو و اسوه تمام آدمیان در همه زمان ها و مکان ها می داند و همگان را به تاسی و پیروی از او فرا می خواند و هزاران افسوس که پس از قرن ها هنوز حقیقت عظمای محمدی (ص) ناشناخته مانده، با این وصف همان مقدار اندکی که از سراسر عشق و محبت او به یادگار مانده دلهای مشتاق را به سوی چشمه سار زلال معنویت می کشاند.
حضرت محمد (ص) به روایت منابع شیعه در هفدهم ربیع الاول سال ۵۷۰ عام الفیل در مکه چشم به جهان گشودند، منابع اهل سنت این رخداد را در ۱۲ ربیع الاول نقل کرده اند که در جمهوری اسلامی حد فاصل زمانی این دو روایت تاریخی به عنوان هفته وحدت نامگذاری شده است.
پدر رسول مکرم اسلام (ص) عبدالله و مادر پاکدامنشان آمنه نام داشت.
رسول اکرم (ص) پیش از تولد، پدر خویش را از دست دادند و به همین دلیل در کنار پدر بزرگشان عبدالمطلب و دایه مهربانشان حلیمه رشد و پرورش یافتند و با والاترین صفت های انسانی آشنا شدند. پس از درگذشت مادر و جد بزرگوار ایشان، حضرت ابوطالب (ع) عموی خاتم پیامبران سرپرستی آن حضرت را بر عهده گرفت.
آن حضرت، در ۲۵ سالگی با حضرت خدیجه (س) از پرهیزگارترین بانوان مکه ازدواج کردند، گوهر وجودی این بانوی گرانقدر آنچنان با ارزش بود که ایشان با بی توجهی به مال و ثروت دنیا، اموالش را به تهی دستان و فقیران بخشید.
حضرت محمد همواره به راز و نیاز با پروردگار مشغول بودند و بدین منظور ایشان در طول سال، بارها به کوه های اطراف مکه و غار حرا می رفتند و در آنجا خلوت می گزیدند.
سرانجام در بیست و هفتم رجب یکی از آن روزها که محمد امین (ص) برای عبادت راهی غار حرا شده بودند، رخدادی بی همتا سرنوشت بشریت را تغییر داد. جبرییل فرستاده وحی با پیام «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ...» بخوان! بخوان به نام پروردگارت که خلق کرد! بر ایشان نازل شد و فرمان رسالت پروردگار را بر رسول نبی (ص) ابلاغ کرد و بدین گونه حضرت محمد (ص) به عنوان آخرین پیامبر برگزیده شدند.
پیامبر اکرم (ص) در بیست و هشتم صفر سال ۱۰ هجری در ۶۳ سالگی در مدینه منوره چشم از جهان فرو بستند و به دیار حق شتافتند و جهان اسلام را در غمی بزرگ فرو بردند.
همچنین ۱۷ ربیع الاول همچنین یاد آور سالروز ششمین مهر سپهر احمدی و ششمین امام از سلسله سلاله امامت حضرت امام جعفر صادق (ع) است.
امامی که در دوران عمر پر برکتش تعداد زیادی در مکتب نورانی اش تلمذ کردند و منادی اشاعه دین محمد(ص) و ائمه هدی معصوم (ع) شدند.
امامی که موسس مذهب جعفری است همان اختر تابناکی که در وصف او باید گفت: خدا را با نگاه حضرت صادق عبادت کن و در معراج اندیشه، ضریحش را زیارت کن.
امام جعفر صادق (ع) در هفدهم ربیع الاول ۸۳ هجری قمری در شهر مدینه دیده به جهان گشود، ایشان فرزند امام پنجم شیعیان امام محمدباقر (ع) بود و مادرش ام فروه در شرافت و بزرگواری، آن چنان شهرت داشت که گاهی امام صادق (ع) را ابن المکرمه به معنای فرزند بانوی کرامت می نامیدند.
کنیه آن حضرت ابو عبدالله و لقب ایشان صادق است، از دیگر لقب های این امام همام می توان به ابا اسماعیل، الخاص، ابوموسی، الفاضل، الطاهر، القائم، الکامل و المنجی اشاره کرد.
این امام همام تا ۱۲ سالگی، نزد جد بزرگوارش امام سجاد (ع) تعلیم و تربیت یافت و کودکی و نوجوانی اش را در محضر ایشان گذراند.
وی سپس ۱۹ سال از علم و دانش پدر خویش بهره مند شد و در ۳۱ سالگی پس از شهادت امام پنجم شیعیان امامت و رهبری مسلمانان را بر عهده گرفت.
استعداد ذاتی و هوش سرشار امام صادق (ع) در کنار این تعلیم و تربیت پدر سبب شد تا امام (ع) به کمال علم و دانش دست یابد و بزرگترین عالم زمان خویش شود.
امام صادق (ع) در طول ۳۴ سال امامت و رهبری خود مکتب جعفری را پایه گذاری کرد و در دوران امامت خویش به تربیت و پرورش شاگردان زیادی پرداخت، به گونه ای که بیشتر علما و دانشمندان اعتقاد دارند؛ شاگردان امام به چهار هزار تن می رسیدند که از مناطق مختلف جهان اسلام به محضر ایشان می آمدند و کسب فیض می کردند که از آن میان می توان هشام بن حکم، مومن الطاق، جابر بن حیان، مفضل بن عمر جعفی، ابوبصیر لیث بن البختری، جمیل بن دراج، معلی بن خنیس، ابوحمزه ثمالی و فیض بن مختار کوفی را نام برد.
امام صادق (ع) در مناظره های خود بسیار توانا بود و با دلیل و استدلال منطقی در گفت و گوها، دیگران را متقاعد می کرد.
سرانجام امام صادق (ع) پیشوای مسلمانان جهان در بیست و پنجم شوال ۱۴۸ هجری قمری با دسیسه منصور دوانیقی مسموم شد و به شهادت رسید و جهانیان را در غمی شگرف فرو برد.
امید آنکه دلهایمان با عشق محمد (ص) و آل محمد (ص) با یکدیگر انس و الفت گیرد و پرده های حجاب و تیرگی از زندگیمان زدوده شود.
هفته وحدت اسلامی یا هفته وحدت از ۱۲ ربیع الاول که سالروز ولادت نبی مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی (ص) بنا بر روایات اهل سنت است آغاز و تا ۱۷ ربیع الاول سالروز ولادت حضرت بر طبق روایات شیعه ادامه دارد.
خلیج فارس با گستره نزدیک به ۲۳۷ هزار و ۴۷۳ کیلومتر مربع بین ۲۴ تا ۳۰ درجه و ۳۰ دقیقه عرض شمالی و ۴۸ تا ۵۶ درجه و ۲۵ دقیقه طول شرقی از نصف‌النهار گرینویچ واقع شده است و جزیره زیبای قشم، همچون نگینی بر پهنه آب های نیلگون آن می درخشد.
شهرستان قشم شامل جزیره‌های قشم، هنگام و لارک با حدود ۱۵۰ هزار نفر جمعیت از تنگه هرمز به موازات ساحل استان هرمزگان به طول ۱۵۰ و عرض میانگین ۱۱ کیلومتر در میان آب‌های خلیج فارس گسترده شده است.
نظر شما